Ο Γιάννης μπήκε στην Αριστερά με περιουσία, και τελειώνει το βίο του φτωχός...

Ο Γιάννης του «Κ» 

Του Γιάννη Αλμπάνη (από "σίβυλλα")

Θα πρέπει να το θυμίζουμε συνεχώς –ακόμα και σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές. Ο σύντροφος μας Γιάννης Μπανιάς (και οποιοσδήποτε άλλος δηλαδή) δεν έφυγε, ούτε αποδήμησε, ούτε ξεκίνησε το τελευταίο του ταξίδι, ούτε τίποτα τέτοιο. Ο Γιάννης πέθανε. Έτσι ξερά και καθόλου παρηγορητικά. Γιατί εμείς πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει «μετά», πως ό,τι είναι να το κάνουμε πρέπει να το κάνουμε εδώ και τώρα, κι ότι δεδομένης της απουσίας μιας άλλης, καλύτερης ζωής, με ξανθά παχουλά αγγελούδια και...

 βουνά από πιλάφι, θα πρέπει να αφιερώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για να κάνουμε καλύτερη και δικαιότερη αυτήν την πραγματική ζωή τη μία και μόνη που υπάρχει.

Ο Γιάννης Μπανιάς αφιέρωσε τη ζωή του σ’ αυτόν τον σκοπό. Και τώρα που έφτασε η ώρα του (δυστυχώς πρόωρου) απολογισμού, από αυτήν την αφετηρία θα πρέπει να ξεκινάνε οι αποτιμήσεις μας. Ο Γιάννης, αυτή τη μία και μόνη ζωή που του δόθηκε, την αφιέρωσε στην Αριστερά, στον αγώνα των απλών ανθρώπων για ελευθερία, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια. Από την ΕΔΑ και το ΚΚΕ Εσωτερικού έως την ΑΚΟΑ και το ΣΥΡΙΖΑ, ο Γιάννης ταύτισε το βίο του με αυτόν της παράταξης. Ακόμα και στα πέτρινα χρόνια που ακολούθησαν το ’89, ο Γιάννης δεν ...
έσπασε και παρέμεινε πιστός στην προσπάθεια να μη σβήσει το κεράκι που είχε απομείνει από τη μεγάλη κομμουνιστική πυρκαγιά των περασμένων δεκαετιών. Έμεινε μια ζωή σταθερός στον αγώνα. Και τώρα που φτάσαμε στο ύστατο σημείωμα για το Γιάννη (κοίτα να δεις…), οφείλουμε να αποτίσουμε φόρο τιμής στη σταθερότητα της στράτευσης του. Δεν είναι λίγο και γι’ αυτό δεν το έχουν κάνει πολλοί.

Ωστόσο, πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι ο Γιάννης Μπανιάς δεν ήταν γενικά με μια οποιαδήποτε Αριστερά. Η πολιτική δράση του, εντέλει η ίδια η ζωή του, χαράχτηκε από τη μεγάλη αναμέτρηση στο χώρο της «Ανανεωτικής Αριστεράς», που οδήγησε στη διάσπαση του ΚΚΕ (Εσωτερικού) με τη δημιουργία της ΕΑΡ και του ΚΚΕ Εσωτερικού Ανανεωτική-Αριστερά. Ο Γιάννης έδωσε από τη πρώτη γραμμή τη μάχη για να μείνει το «Κ» στον τίτλο του κόμματος. Αυτός και οι σύντροφοι του έκριναν ότι εκείνο το «Κ» είχε τεράστια πολιτική σημασία, γιατί προσδιόριζε τον ιδεολογικό ορίζοντα της Αριστεράς. Έναν πολιτικό ορίζοντα που δεν θα πρέπει να είναι ο τοσοδούλης της διαμαρτυρίας και της γενικώς και αορίστως κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά θα πρέπει να είναι μακρινός και μεγάλος, όπως ακριβώς είναι και οι δυνατότητες της εργατικής τάξης. Το «Κ» του Μπανιά και των συντρόφων του προσδιορίζει μια Αριστερά που θέλει να αλλάξει τα θεμέλια του κόσμου, που, όσο και αν τον εξετάζει κριτικά, θέλει να παραμείνει ζωντανή η σύνδεση με τον Οκτώβρη, που επιμένει ότι ο κομμουνισμός αποτελεί το πιο δίκαιο και ευγενές όραμα. Κι επέμειναν σε αυτό το «Κ» όταν έμοιαζε τίποτα γύρω τους να μη δικαιολογεί την επιλογή τους, όταν κατέρρεαν τα καθεστώτα που είχαν καπηλευτεί και συκοφαντήσει αυτό το «Κ», όταν οι καμποτίνοι υπέγραφαν δηλώσεις μετανοίας αποδεχόμενοι ότι αυτό το «Κ» ήταν ολοκληρωτισμός, καθώς και ότι ήταν ο Κάουτσκι που είχε δίκιο, και όχι ο Λένιν. Όταν όλα πήγαιναν δεξιά, ο Μπανιάς και το ΑΑ πήγαν αριστερά.

Το «αριστερά» του Γιάννη, του ΑΑ και της ΑΚΟΑ δεν ήταν δογματισμός και ξεροκεφαλιά. Είχε ιδεολογικό ψάξιμο και πολιτική αναζήτηση, κριτική ματιά στα πεπραγμένα, τόσο γενικά του κομμουνιστικού κινήματος όσο και ειδικά της «ανανέωσης», άνοιγμα στην οικολογία και τα νέα κινήματα, δημιουργία της Εποχής - όχι ως κομματικού οργάνου, αλλά ως εφημερίδας του «χώρου» συνολικά. Ο Γιάννης δεν ήταν ο άνθρωπος που απλά αρνήθηκε την αποκομμουνιστοποίηση και πέρασε τον υπόλοιπο βίο του προσέχοντας μην αλλοιωθεί η μούμια του Λένιν. Ήταν εκεί στα αντιρατσιστικά και τις ευρωπορείες, στη Γένοβα και το Δεκέμβρη, στις δίκες για να καταρρεύσουν τα στημένα κατηγορητήρια. Με τη δική του προσέγγιση (κάπως βαριά και παλαιοκομμουνιστική στα μάτια μου), αλλά πάντοτε εκεί, οπουδήποτε ξεφύτρωνε το νέο.

Η τελευταία μεγάλη πολιτική πράξη του Γιάννη Μπανιά ήταν η συμβολή του στη δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ. Η συμβολή αυτή δεν έγκειται μόνο στο ότι ο ίδιος και η ΑΚΟΑ είχαν υιοθετήσει τα τελευταία 15 χρόνια την άποψη της ενότητας και της ανασύνθεσης. Εξίσου μεγάλη σημασία είχε και η «αντικειμενική» διάσταση της πολιτικής παρέμβασής τους, το ότι δηλαδή η ΑΚΟΑ αποτέλεσε γέφυρα και δίαυλο επικοινωνίας ανάμεσα στο Συνασπισμό και τις οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς που συνέπραξαν στο καινούργιο ενωτικό σχήμα. Χωρίς αυτό το δίαυλο, ακρογωνιαίος λίθος του οποίου είναι η Εποχή, η δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν πολύ πιο δύσκολη.

Κλείνοντας, θα πρέπει οπωσδήποτε να γίνει αναφορά σε δύο σημεία που πολλές φορές αποσιωπούνται, ενώ δεν θα έπρεπε. Ο Γιάννης μπήκε στην Αριστερά με περιουσία, και τελειώνει το βίο του φτωχός. Αυτή η περιουσία δεν φαγώθηκε για να κάνει πολιτική καριέρα, αλλά αφιερώθηκε στις ανάγκες της Αριστεράς. Σε εποχές που η ενασχόληση με τα κοινά ταυτίζεται με τον καριερισμό και τον παράνομο πλουτισμό, η αριστερή ανιδιοτέλεια ανθρώπων όπως ο Γιάννης πρέπει να εξαίρεται. Το δεύτερο σημείο είναι ότι η εμμονή στην επιλογή του «Κ» είχε προσωπικό κόστος. Εξαιτίας αυτής της επιλογής, ο Γιάννης όχι μόνο έχασε την ηγεσία ενός σχετικά μεγάλου κόμματος της Αριστεράς, αλλά βρέθηκε για μεγάλο διάστημα περιθωριοποιημένος, ως επικεφαλής πια μιας μικρής πολιτικής οργάνωσης. Προσωπικά πιστεύω ότι γι’ αυτό, το ότι δηλαδή επέμεινε στην άποψή του αναλαμβάνοντας το κόστος, τού αξίζει ο μεγαλύτερος έπαινος.

ενωθείτε!!!

Προς Θεού! Ενωθείτε!

31 Μαρ 2012 Posted by Κωνσταντίνος

"Άνθρωποι στο δρόμο", Τζούλια Ανδρειάδου, 1969

Γράφει ο Δημήτρης Ιατρόπουλος

*Τι κάνετε εκεί; Τρελαθήκατε; Η θέλετε να σας γράψει κι εσάς η Ιστορία με μαύρα γράμματα; Τολμάτε μπροστά στο ανοιγμένο φέρετρο της πατρίδας να καυγαδίζετε ακόμη για το πάπλωμα; Να μιλάτε για τον καιρό; Να τσακώνεστε για την πρωτοκαθεδρία και τα ιδεομαγαζάκια σας;

*Δεν βλέπετε που πάει το πράγμα; Όλα τα ξέρετε, όλα. Μα και ο λαός τα ξέρει όλα πλέον. Κανείς δεν πιστεύει πια, κανέναν, δεν το καταλαβαίνετε αυτό; Κόλλησε το μυαλό σας;

*Θέλετε στην τελική να πιστέψουμε ότι κάπου αλλού το πάτε, ότι συμπληρώνετε την εσχάτη προδοσία και την ολική καταστροφή αυτής της χώρας ως δια βίου αντιπολίτευση, και όχι ως μια καταλυτικά αναγκαία, καινούργια πρόταση προοδευτικής εξουσίας;

*Δεν το βλέπετε ότι στα ίσα πλέον το θράσος του κατακτητή άγγιξε τα έσχατα όρια και πάει η δημοκρατία μας να καταντήσει μια γραφική Οπερέτα για τους ευρωαμερικάνους μεγαλοκαρχαρίες και τους τοκογλύφους μεγαλοτραπεζίτες με τα ντόπια τσιράκια τους;

*Τι ζητάτε δηλαδή να κάνετε πλέον, αφού όλα πέσανε πάνω στο τραπέζι και όλα όσα παίζονταν κάτω απ το τραπέζι, ένα-ένα, κάθε μέρα, ανεβαίνουνε επάνω κι αυτά..

*Δεν το βλέπετε ότι σε λίγο δεν θα μπορούμε πια ούτε να γράφουμε, θα μας φυλακίζουν με τον καινούργιο νόμο τους, αμέσως, όλους όσους σύραμε αντίθετη φωνή; Δεν το νιώθετε ότι το ηρωικό κομμάτι των ελλήνων μπόγκερς του Αυτόνομου Δημοκρατικού Λόγου και Διαλόγου πάει να εξαφανιστεί από την επερχόμενη λαίλαπα της δικτατορικής καταστολής των πάντων;

*Δεν το βλέπετε πια, ότι η εξαθλίωση, η αναξιοπρέπεια, ο απόλυτος ευτελισμός και η τραγωδιακή εξαφάνιση της χώρας των Ελλήνων απ τον παγκόσμιο χάρτη, βρίσκονται ένα μονάχα σκαλί πριν απ το οριακό μας Τέλος;

*Ενωθείτε αμέσως, εδώ και τώρα, σε μια βδομάδα κιόλας, προφταίνετε, ξεχάστε τις διενέξεις, πετάξτε αμέσως στα σκουπίδια της θεωρητικές σας κόκκινες γραμμές, πάνω απ όλα, πρώτα απ όλα, τώρα, ο Έλληνας, με ό,τι βαρύ και ατόφιο συνοδεύει αυτή την ιερή λέξη.

*Ενωθείτε τώρα, ο καιρός τέλειωσε, όλα παίζονται στον αέρα, η πατρίδα ψυχορραγεί, οι προδότες και τα αφεντικά τους ετοιμάζουν το επιτάφιο πάρτι τους, ετοιμάζουν τις επικήδειες μεγαλοκαταθέσεις τους, τα βρικολακίστικα διχαστικά τους εμφυλιοπολεμικά τερτίπια.

*Κοράκια και γύπες με ολάνοιχτα στόματα και με βαμμένα πολύχρωμα φτερά οι περισσότεροι, βαμμένα ύπουλα για να κρύβουν το μαύρο χρώμα της προδοσίας, του έσχατου δοσιλογισμού, της τελειωτικής απάρνησης των ιερών και οσίων της φυλής αυτής..

*Που κάποτε άνοιξε τα μάτια των Ευρωπαίων αυτών που τώρα, μαζί με όσους απ αυτούς μετακόμισαν κάποτε στο Νέο Κόσμο, τροχίζουν τα δόντια τους και γυαλίζουν τις κουτάλες τους, να φάνε τα ρέστα μας.

*Τις ψυχές μας τις ίδιες πάνε να φάνε, δεν το βλέπετε, έλεος πια, χάθηκε και η εσχάτη αίσθηση της πραγματικότητας, τι κάνετε, μας κοροϊδεύετε τόσα χρόνια, οι πατεράδες μας πολεμήσανε, τραυματίστηκαν, εκτελέστηκαν, βασανίστηκαν, εξορίστηκαν, μας κοροϊδεύετε τόσα χρόνια, εδώ είναι η Ελλάδα μωρέ, είναι δυνατόν να αφήσουμε την πατρίδα να εξαφανιστεί μέσα απ τα χέρια μας;

*Βρέστε τα γρήγορα! Εδώ και Τώρα!

*Ξέρω, κάποιοι από σας, κλεισμένοι στις κομματικές σας πολυθρόνες, χαμογελάτε ειρωνικά, τι μας λέει τώρα ο ποιητής λέτε, εδώ δεν υπάρχει σύγκλιση, αλλιώς τον θέλουμε το λαό εμείς, αλλιώς οι απέναντι σύντροφοι και οι άλλοι οι καινούργιοι και όσοι τέλος πάντων δηλώνουν αντιμνημονιακοί..

*Όμως το χαμόγελό σας αυτό μετρήστε το, γιατί σε λίγο θα είναι το τελευταίο, το πικρό πια χαμόγελο, όλων μας, της απόλυτης διάψευσης, επειδή σταθήκαμε ανάξιοι των νεκρών μας αλλά και των αγέννητων παιδιών μας..

*Για πρώτη φορά στην Ιστορία μας, ο κατακτητής έχει τέτοιο θράσος να μας προδηλώνει, να μας ανακοινώνει επίσημα, ποιους και πώς ακριβώς πρόκειται να σκοτώσει από μας.

*Για πρώτη φορά στην Ιστορία μας, τόσοι προδότες σουλατσάρουν ελεύθεροι και μάλιστα προτείνουν και πολιτικές λύσεις και διεκδικούν συμμετοχή στα κοινά της ετοιμοθάνατης πατρίδας, που οι ίδιοι αποτέλεσαν το εκτελεστικό της απόσπασμα, την ώρα που τα αφεντικά τους διέταξαν: Πυρ!

*Για πρώτη φορά ο λαός μας ξέπνοος, σοκαρισμένος, διαλυμένος από το δούλεμα τόσων δεκαετιών, παρακολουθεί αντί να συμμετέχει, χαζεύει αντί να οργανώνεται, όπως η γαζέλα που ξέμεινε απ το κοπάδι και σταματάει να τρέχει την ώρα που τα λιοντάρια χιμούν επάνω της και σκίζουν το λαιμό της..

*Για πρώτη φορά οι μαχητές και οι μαχόμενοι, με αγώνες και ιστορία πίσω τους, ξαφνικά έχουν χάσει το μέτρο και θεωρητικολογούν, ενώ γκρεμίζεται το ίδιο το σπίτι τους, ένα σπίτι τόσων χιλιάδων χρόνων..

*Προς Θεού, Ενωθείτε, Τώρα!

*Και μετά τον Αγώνα, μετά Τη Μεγάλη Νίκη του Λαού, με μπροστάρηδες εσάς, θα τα βρούμε, θα τα κουβεντιάσουμε.

*Στο κάτω-κάτω της γραφής, εμείς μόνο θεωρίες έχουμε να μοιράσουμε μεταξύ μας και όχι τύψεις. Αλλά, αν αφήσουμε τώρα τις θεωρίες να μας χωρίσουν, θα μας «ενώσει» δραματικά ο Λαός μας αργότερα, ρίχνοντάς μας στον ίδιο κουβά με τους «άλλους»..

*Και οι «άλλοι» είναι οι προδότες. Που θα κάνουν γιορτή πάνω στα πτώματά μας, άμα εμείς δεν ενωθούμε την ώρα που ξεπροβάλλουν τα ασκέρια τους από το λόφο.

*Έρχονται, ας ετοιμαστούμε. Και ανάμεσα στο Λεωνίδα και τον Μιλτιάδη, αυτή τη φορά οφείλουμε να διαλέξουμε τον δεύτερο. Μόνο αν είμαστε ενωμένοι όμως. Μόνο τότε.

*Δεν σας μιλάει ένας άνθρωπος. Σας μιλάει η ιστορία σας, η οικογένειά σας, η ίδια σας η ψυχή. Μην το αρνηθείτε αυτό. Μην σκοτώσουμε την Ελλάδα.

*Ανεβείτε, σηκωθείτε, κάντε την υπέρβαση! Για να ζήσετε την υπέροχη αλήθεια, να σας ακολουθεί η συντριπτική πλειοψηφία του Λαού μας, σ’ αυτό το ανίκητο Ρεύμα μιας αληθινά Προοδευτικής Εξουσίας που θα διαχειριστεί την εμπιστοσύνη του και την τεράστια αγωνία του, λίγο πριν το Τέλος Μας.

*Που μόνον Εσείς, Ενωμένοι μπορείτε να το ανατρέψετε.

*Και κανένας άλλος!

ένας αληθινός κομμουνιστής!!!

Ο Νίκος Μπελογιάννης γεννήθηκε το 1915 στην Αμαλιάδα. Από μαθητής του Γυμνασίου βρέθηκε στο δημοκρατικό κίνημα.

Σπούδασε νομικά, αλλά δεν τέλειωσε τις σπουδές του, διότι αποβλήθηκε από το Πανεπιστήμιο με απόφαση της Συγκλήτου για τη δράση του «εναντίον της κοσμογονίας του Κονδύλη».

Έγινε μέλος του ΚΚΕ το 1934. Από τότε, πέρασε από πολλές δοκιμασίες. Φυλακές, εξορίες, βασανιστήρια στην Ασφάλεια Πατρών, τρομοκρατία στα ιταλικά στρατόπεδα. Στα χρόνια της ναζιστικής κατοχής ήταν καπετάνιος μεραρχίας του ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο και μέλος του Γραφείου Περιοχής Πελοποννήσου του ΚΚΕ. Στον εμφύλιο, ο Νίκος Μπελογιάννης ήταν πολιτικός επίτροπος μεραρχίας του Δημοκρατικού Στρατού. Παράλληλα με την καθοδηγητική του δουλειά, έγραψε άρθρα και μελέτες που αφορούσαν στην ελληνική ιστορία και στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας.

Περίπου ένα χρόνο μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου, ο Νίκος Μπελογιάννης και 93 ακόμη σύντροφοί του -μεταξύ των οποίων ο δημοσιογράφος Στάθης Δρομάζος, ο Στέργιος Γραμμένος και η Έλλη Ιωαννίδου- συλλαμβάνονται και στις 22 Οκτωβρίου 1951 οδηγούνται σε δίκη. Κατηγορούνται για απόπειρα ανασυγκρότησης του Κομουνιστικού Κόμματος Ελλάδος (ΚΚΕ), το οποίο -βάση του Αναγκαστικού Νόμου 509/1947- θεωρείται παράνομο, προδοτικό και ξενοκίνητο κόμμα, που δρα ενάντια στην εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας.

Στις 15 Νοεμβρίου ο πρόεδρος του έκτακτου στρατοδικείου Αντισυνταγματάρχης Ανδρέας Σταυρόπουλος ανακοινώνει την ετυμηγορία, πλαισιωμένος από τους στρατοδίκες Γεώργιο Παπαδόπουλο (τον μετέπειτα δικτάτορα), Ν. Κομιάνο, Γ. Κοράκη, και Θ. Κυριακόπουλο. Ο Νίκος Μπελογιάννης είναι μεταξύ των καταδικασθέντων σε θάνατο. Η απόφαση προκαλεί διεθνή κατακραυγή, ενώ στο εσωτερικό της χώρας το πολιτικό κλίμα φορτίζεται και πάλι επικίνδυνα.

Τρεις μήνες μετά, στις 15 Φεβρουαρίου 1952, η δίκη επαναλαμβάνεται. Δεσπόζουσα μορφή, ο 37χρονος Μπελογιάννης, ο οποίος παρακολουθεί την όλη διαδικασία μ' ένα κόκκινο γαρύφαλλο στο χέρι, άψογα ντυμένος και με περισσή ευπρέπεια και ψυχραιμία. Την 1η Μαρτίου ο πρόεδρος του Στρατοδικείου Σίμος ανακοινώνει την ετυμηγορία... Εις θάνατον καταδικάζονται ο Νίκος Μπελογιάννης και επτά ακόμη κατηγορούμενοι.

Τα ξημερώματα της Κυριακής 30 Μαρτίου, ο βασιλικός επίτροπος συνταγματάρχης Αθανασούλας ανακοινώνει στους Μπελογιάννη, Καλούμενο, Αργυριάδη και Μπάτση ότι η αίτηση χάριτος που υπέβαλαν απορρίφθηκε. Λίγο αργότερα οδηγούνται στο Γουδί, όπου και εκτελούνται δια τυφεκισμού στις 4:12 π.μ. Στο άκουσμα των πυροβολισμών, ο πρωθυπουργός Νικόλαος Πλαστήρας κυριολεκτικά καταρρέει. Όλη η κινητοποίηση εντός και εκτός Ελλάδας δεν κατάφερε να αποτρέψει το γεγονός.

Τα άσχημα μαντάτα ταξιδεύουν γρήγορα μέχρι το στρατόπεδο συγκέντρωσης πολιτικών κρατουμένων στον Αϊ Στράτη, όπου ζει εξόριστος ο Γιάννης Ρίτσος. Την ίδια μέρα θα γράψει το ποίημα
«Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΓΑΡΥΦΑΛΛΟ».


"Σήμερα το στρατόπεδο σωπαίνει.
Σήμερα ο ήλιος τρέμει αγκιστρωμένος στη σιωπή
όπως τρέμει το σακάκι του σκοτωμένου στο συρματόπλεγμα.
Σήμερα ο κόσμος είναι λυπημένος.

Ξεκρέμασαν μια μεγάλη καμπάνα και την ακούμπησαν στη γη.
Μες στο χαλκό της καρδιοχτυπά η ειρήνη.
Σιωπή. Ακούστε τούτη την καμπάνα.
Σιωπή. Οι λαοί περνούν σηκώνοντας στους ώμους τους
το μέγα φέρετρο του Μπελογιάννη"

έμποροι ονείρων...

Το γεγονός ότι είμαστε λαός ονειροπόλος δε σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι μας αρέσει να μας «πουλάνε ψεύτικα όνειρα», ν’ ανιχνεύουν τις υποσυνείδητες επιθυμίες μας και να μας τις προσφέρουν ως θέαμα και ως ενοχή, να μας πιέζουν ν’ αποκρυπτογραφήσουμε μηνύματα ευτυχίας και ευδαιμονίας. Φτάσαμε στο έσχατο όριο: αφήσαμε να κατασκευάζουν τα όνειρά μας. Πολλά κόμματα έχουν ήδη ιδρύσει γραφείο Λαϊκών Ονείρων. Άνοιξαν τις πόρτες αλλά οι «πελάτες» λιγόστεψαν. Τα βαρύγδουπα λόγια δεν πείθουν,παρά μόνο τα τρωκτικά που λειαίνουν τα δόντια τους για νέες μάσες και τους φανατισμένους οπαδίσκους που βαυκαλίζονται ως "επαναστάτες",στον καναπέ των σύγχρονων ηλιθίων του Ντοστογιέφσκι...
Ζούμε σε μια απροσδιόριστη σιωπή αναμονής. Είναι σχεδόν αδύνατο να μαντέψεις τι σκέφτεται ο πλαϊνός σου, ποιος εκπροσωπεί ποια ιδεολογία, γιατί γίνεται τόσος θόρυβος για τόσο μικρά και ασήμαντα πράγματα.Γιατί η "επαναστατικότητα" μας ξοδεύεται σε μια ανέξοδη ρητορική...
Ζούμε διότι κανείς δεν ενδιαφέρεται να μας «σκοτώσει». Σκεφτόμαστε λες και όλη η οικουμένη έχει στραμμένα τα μάτια της στα συμπεράσματα των ενδοσκοπήσεων μας. Μόνοι μας θυμώνουμε, μόνοι μας θριαμβολογούμε.
Γίναμε "Ευρωπαίοι"  σε μια Ευρώπη που μας φτύνει, μας εκμεταλλεύεται,πειραματίζει πάνω στη ζωή μας,τη μορφή του σύγχρονου σκλάβου. Όλοι φοβούνται κι αρκούνται απλώς να κοιτάζουν τη μπίλια, που σαν τρελή στριφογυρίζει στη μεγάλη ρουλέτα της Ιστορίας. Εσωστρέφεια.
Το πολιτικό ναρκοπέδιο μοιάζει να κρύβει περισσότερα μυστικά απ’ όσα φαντάζεται ο μέσος (τάχατες πονηρεμένος) πολίτης. Κερδίζαμε όλες τις μικρές μάχες και χάναμε όλες τις μεγάλες.Τώρα τις χάνουμε όλες...
Κι, όμως, συνεχίζουν: «Νέα εποχή, νέοι άνθρωποι, νέα πολιτική». Αυτοί οι ίδιοι, σαύρες πλάι σε δεινό-σαυρους, κάνουν τώρα τα πάντα (πλην, βεβαίως, δημόσιας αυτοκριτικής) για να μας πείσουν ότι κι αυτούς τους κορόιδεψαν (και μας πούλησαν φύκια για μεταξωτές κορδέλες), ότι πρέπει να τους συγχωρέσουμε (και να τους ξαναψηφίσουμε) για τα «σίριαλ διακηρύξεων και διαψεύσεων αρχών» που άρχισαν ως όνειρα και τελειώνουν ως εφιάλτες, ότι ίσως εμείς φταίμε που τους πιέσαμε τόσο πολύ και τους υποχρεώσαμε (για να μας ευχαριστήσουν) να μας πλασάρουν ψέματα.
Δεν κρίνω σκόπιμο καν να τους κοιτάζουμε (πολλώ μάλλον δε, να τους ακούμε). Χρησιμοποιούν τα τερτίπια της Μέδουσας και της Σειρήνας. Κι εμείς είμαστε απροστάτευτοι.
Μόνη μας ελπίδα και διέξοδος:
Να αγωνιστουμε και να ονειρευτούμε χωρίς "εμπόρους ονείρων" !!!

η εξέδρα του τρόμου!!!

Το 1650 ο ισπανός ζωγράφος Ντιέγκο Βελάσκεθ (Diego Velázquez 1574-1655) δημιουργεί ένα αριστουργηματικό έργο: το πορτραίτο του Πάπα Ιννοκέντιου του 10ου. Ο Πάπας με λευκό ένδυμα και πορφυρή ατλαζένια εσθήτα, απεικονίζεται ενδεδυμένος όλη την έπαρση της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, κάτι που μπορεί να εκληφθεί, είτε ως μεγαλείο, είτε ως όνειδος. Το ίδιο αμφιλεγόμενη είναι και η έκφρασή του: διορατικός ή πανούργος, ρεαλιστής ή υπολογιστής, ηγέτης ή τύραννος αλλά οπωσδήποτε πρόσωπο υπεράνω της ανθρώπινης ευτέλειας. Η μεγαλοφυΐα του Βελάσκεθ κατορθώνει με αυτόν τον τρόπο να διαστείλει την εκδίκησή του προς τους πλούσιους χορηγούς του στο διηνεκές.
Το 1953 ο Φράνσις Μπέικον (Francis Bacon) με οκτώ πίνακές του θα επιχειρήσει να μεταγράψει, να ανασκευάσει, να επαναδιατυπώσει ως περιεχόμενο το έργο του Βελάσκεθ. Κάνει αυτό που αργότερα ο Γκυ Ντεμπόρ θα πραγματοποιεί ως detournement (εκτροπή).

Ο πίνακας του Μπέικον απεικονίζει, σε δεύτερο επίπεδο, τον πάπα Ιννοκέντιο τον 10ο καθισμένο σ' έναν χρυσοποίκιλτο θρόνο, έντρομο, να κραυγάζει με το ερεβώδες στόμα του που περιβάλλεται από μια ιδιαίτερα τονισμένη οδοντοστοιχία. Το πρώτο επίπεδο του πίνακα διατρέχεται από ένα πυκνό πλέγμα κατακόρυφων γραμμών. Μια πρόχειρη ματιά μπορεί να αφήσει την αίσθηση ότι το θέμα αιωρείται μπροστά σ' ένα πολύ σκοτεινό φόντο. Όμως το κλειδί του πίνακα βρίσκεται στο πλέγμα των κατακόρυφων γραμμών που μας αποκαλύπτουν ότι ο Πάπας δεν αιωρείται, αλλά βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. Ο τρόμος του, είναι ο τρόμος του βαρυτικού κενού. Είναι ο τρόμος της εξουσίας όταν διαπιστώνει ότι ο κούφιος ήχος που ακούει δεν προέρχεται από τα αδεία δωμάτια του κάστρου της αλλά είναι η αντήχηση του εσωτερικού της κενού.

Μέχρι χτες οι φιγούρες των ανδροειδών της πολιτικής εξουσίας μου έμοιαζαν με τον πίνακα του Βελάσκεθ: για κάποιους μοχθηρές ύαινες για κάποιους αγαθοεργοί Σαμαρείτες. Σήμερα που πληροφορούμαι τα σχέδια διαφυγής τους, τις χιλιάδες των πραιτοριανών τους και τα οχυρωματικά τους έργα, είμαι βέβαιος ότι, έρημοι κι απρόσωποι, με όλες τις βαρύγδουπες πόζες τους στην εξέδρα της παρέλασης δεν καταφέρνουν παρά να αναπαριστούν με όλα τα νοήματα τον πίνακα του Μπέικον.

Ο φόβος φαίνεται ν’ αλλάζει πλευρά και ίσως η φυλακή να μην είναι πια απ’ την δική μας πλευρά του τείχους.

Μη γίνουμε ραγιάδες...

Ε, το λοιπόν, ο, τι και να είναι τ’ άστρα,
εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω.
Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό,
πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο,
είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει. 
Είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε.

Ναζίμ Χικμέτ 

Σύντροφοι στους δρόμους. Η τρομοκρατία τους δεν πρέπει να περάσει. Οι Νενέκοι, οι γενίτσαροι και οι γραικύλοι, όλο το πολιτικό προσωπικό δηλαδή της αστικής δικτατορίας που βιώνουμε, πλήρως απονομιμοποιημένοι στην λαϊκή συνείδηση, εξαπέλυσαν όλους τους μηχανισμούς προστασίας του Συστήματος και σε μια αστυνομοκρατούμενη Αθήνα θέλοντας να υποδηλώσουν την πυγμή του καθεστώτος.

Μας πετούν το γάντι. Να τους απαντήσουμε: Ραγιάδες του 21ου αιώνα δεν θα γίνουμε.

εθνοσωτήριος κωλοτούμπα...

Η συνείδηση κάποιων βολευτών είναι ένα διάλλειμα μιας ψηφοφορίας ανάμεσα από τα προσωπικά τους συμφέροντα.

Είπαμε να σώσουμε την χώρα, αλλά μην το παρακάνουμε. Εκτός μαντριού πώς να σώσεις την χώρα;

Πλέον οι βολευτές αυτοί θα σώζουν την χώρα από τα μέσα. Των εθνοσωτήριων κομμάτων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Μυρίστηκαν συγκυβέρνηση και μοίρασμα καρεκλών και είπαν να μην λείπουν από το πάρτι. Η συνείδηση μπορεί να περιμένει.

Σύμφωνα με τον εκλογικό νόμο για να σχηματίσουν κυβέρνηση τα υπόδουλα στην τρόικα κόμματα πρέπει να πάρουν συνολικά πάνω από 40% (αν ένα από αυτά τα κόμματα είναι πρώτο σε ψήφους). Οπότε ας το σκεφτούν ξανά όσοι σκέφτονται την αποχή. Είναι στο χέρι τους το 40% να είναι όνειρο απατηλό.

Βιομηχανία αποκαλύψεων όλων αυτών που τα γνωρίζαμε χρόνια. Υπάλληλοι παίρνουν φακελάκια, γιατροί παίρνουν φακελάκια, υπάρχουν μαϊμού ανάπηροι. Α! ναι, ψηφίστηκε και η δανειακή σύμβαση η οποία παραδίδει οριστικά και αμετάκλητα την χώρα στους δανειστές. Λεπτομέρειες.

Για όσους ισχυρίζονται ότι η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ μας πάνε συνεχώς όλο και πιο πίσω να τους πληροφορήσω ότι κάνουν λάθος και ισοπεδώνουν τα πάντα. Την Κυριακή θα βάλουμε τα ρολόγια μια ώρα μπροστά.

Ο Πασοκοφώτης πήρε στην υπεύθυνη αριστερά που θέλει να γίνει ΠΑΣΟΚ βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Είναι βουλευτές που συμφωνούν, όπως είπε ο ίδιος, με τις θέσεις του κόμματος του. Λογικό είναι να ισχύει και το αντίστροφο. Δηλαδή οι θέσεις του Πασοκοφώτη να συμφωνούν με αυτές των πασοκοβουλευτών.

Άρα συμφωνεί με όλα όσα έχουν ψηφίσει οι πασοκοβουλευτές. Με το μνημόνιο 1, με το μεσοπρόθεσμο, με το χαράτσι και τα λοιπά εθνοσωτήρια μέτρα.

Και αν δεν τα ψήφισε ο ίδιος αυτό έγινε για να μπορεί να γίνει ο χώρος υποδοχής των δυσαρεστημένων πασόκων που θα βρουν την ίδια θαλπωρή στο νέο τους σπίτι.

Το ΚΚΕ ζητάει από τον λαό να ψηφίσει έτσι ώστε η επόμενη κυβέρνηση να είναι αποδυναμωμένη. Δηλαδή αν θέλει κάποιος να γίνει κυβέρνηση το ΚΚΕ να μην το ψηφίσει ώστε να είναι αποδυναμωμένο.

Ο Σαχινίδης θα είναι ο νέος υπουργός οικονομικών. Οπότε μέχρι τις εκλογές θα είναι ξεκούραστος. Την δουλειά την έχουν αναλάβει οι τροϊκανοί.

Ο Χατζηδάκης είπε ότι σε καμία πολιτισμένη χώρα δεν έχει κυβερνήσει η αριστερά. Ούτε σε απολίτιστη.

Απολαμβάνουμε την πολιτική της δεξιάς, ανεξάρτητα από το πώς αυτοπροσδιορίζεται.

Το δίλλημα αυτών των εκλογών είναι εντός του ευρώ ή εκτός; Αν θέλουμε την ασφάλεια της συνεχόμενης υποβάθμισης της ζωής μας, την ασφάλεια της ραγδαία αυξανόμενης ανεργίας, την ασφάλεια της μείωσης μέχρι μηδενισμού της αγοραστικής μας δύναμης, την ασφάλεια του ξεπουλήματος της χώρας, αν θέλουμε να ανήκουμε στην Ευρώπη των τραπεζών τότε θα επιλέξουμε το μόνο νόμισμα που μπορεί να μας εγγυηθεί την καταστροφή χωρίς τέλος. Το ευρώ.

Και ερωτάται ο ανθέλληνας συγγραφέας της παραπάνω ερώτησης…. Εκτός ευρώ δεν θα γίνουμε Αλβανία;

Πρώτα από όλα η έξοδος από το ευρώ προϋποθέτει και την έξοδο μας από την μέχρι τώρα κυρίαρχη πολιτική δείχνοντας παράλληλα την έξοδο σε όλους όσοι εκπροσώπησαν ή εκπροσωπούν αυτήν την πολιτική.

Μετά από αυτό και ανάλογα με τις προϋποθέσεις (πρωτογενής παραγωγή, εκμετάλλευση πλούτου, αλλαγή νοοτροπίας) θα υπάρχει ελπίδα, αλλά ας συμφωνήσω για λόγους οικονομίας της συζήτησης με τους καταστροφολόγους προπαγανδιστές. Θα γίνουμε Αλβανία.

Μόνο που αν εφαρμοστούν οι προϋποθέσεις θα έχουμε την δυνατότητα να ξεφύγουμε από την κατάσταση αυτή.

Ενώ αν δεν γίνουμε Αλβανία και γίνουμε Μπαγκλαντές θα ανακυκλώνουμε την ύφεση και την χρεοκοπία μέχρι τελικής πτώσης…

Νέες θυσίες θα κάνουν μισθωτοί και συνταξιούχοι. Σε πρώτη φάση θα θυσιαστούν άλλοι 2 μισθοί και το εφάπαξ και σε δεύτερη φάση θα θυσιαστεί ότι έχει απομείνει. Μαζί με τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους.

Τους ανάπηρους – μαϊμού τους αποκαλύψαμε. Τους σωτήρες – μαϊμού θα τους αποκαλύψουμε; Μια απογραφή στην βουλή χρειάζεται.

Βαγγέλης Σαμαράς και Αντώνης Βενιζέλος… δύο άνθρωποι, δύο κόμματα, μια πολιτική. Βγαλμένη από την μεγάλη του Γιωργάκη σχολή, την γνωστή ως Μπένικο σφουγγαράκι...

ένα γράμμα για σένα!!!

Καμιά ώρα τώρα, κάθομαι μπρος την άδεια σελίδα. Λευκή, ψυχρή, άψυχη, σχεδόν εχθρική μου φαίνεται. Θέλω να τη γεμίσω με κείνα τα μαύρα σημαδάκια που πηδάν το ένα δίπλα στ’ άλλο και σχηματίζουν λέξεις, φράσεις, νοήματα, δίνοντας ζωή σε τούτο τ’ άσπρο και νεκρό κενό μπροστά μου. Πολλές φορές ξεκίνησα να γράφω απόψε, πολλές φορές σταμάτησα. Δεν βρίσκω τον τρόπο, το κλειδί που θα μ’ ανοίξει την πόρτα της έκφρασης.
Πως άλλωστε να μπορέσουν λίγα γράμματα, όσο περίτεχνα και να τα ταιριάξω, να μεταφέρουν τη μαυρίλα τη ψυχής μου; Κι αν ακόμα μπορέσουν, πώς να τολμήσω να τ’ αντικρίσω εκεί αραδιασμένα, γυμνά, σε κοινή θέα; Φοβάμαι.
Φοβάμαι μην και είναι μεταδοτική ετούτη η μαυρίλα, το πλάκωμα της ψυχής, και πάρω κι άλλους στο λαιμό μου. Φοβάμαι μην και τα διαβάσω εγώ ο ίδιος και αναγκαστώ να τα παραδεχτώ. Φοβάμαι μην τα δουν και τα παιδιά μου, και τι χειρότερο, να νοιώσουν πως τα πρόδωσα.
Σήμερα είπαν, αυτοκτόνησε ακόμα ένας απογοητευμένος συμπολίτης μας. Είπαν ακόμα πως κι άλλα μέτρα λιτότητας και φτωχοποίησης ακολουθούν. Μίλησαν και για χιλιάδες νέους άνεργους, φαλιρισμένα μικρομάγαζα, οικογένειες χωρίς στέγη και τροφή. Έθιξαν ακόμα και το θέμα του κουρέματος των χρεών των κομμάτων, και την κούρσα διαδοχής στο ΠΑΣΟΚ που τρέχει ο Βενιζέλος μόνος του. Α, παραλίγο να ξεχάσω, μας είπαν και να μην γκρινιάζουμε γιατί αλλιώς δεν έρχονται οι τουρίστες. Κα κάτι για εκλογές λέγανε αλλά δεν άκουσα.
Το πρωί έδωσα το τελευταίο μου ευρώ στο μικρό μου γιό για το εισιτήριο του λεωφορείου. Η κόρη μου, θα πάει με τα πόδια μου είπε. Έφυγε νωρίς, για να προλάβει. Μάλλον δεν ήθελε να με πληγώσει, είναι μεγάλη τώρα, δεκαοκτώ, καταλαβαίνει. Ελπίζω σήμερα να βγει το μεροκάματο, αλλιώς θα φάμε πάλι ξερό ψωμί, ευτυχώς, έχουμε λάδι και κάτι περσινές ελιές. Φέρνει κι ένας φίλος κάτι αυγά απ’ το χωριό κάθε τόσο.
Το μεσημέρι μου τηλεφώνησε ο μεγάλος, φαντάρος σε νησί. Δεν πειράζει λέει που δεν έχει φράγκο τσακιστό, θα μείνει μέσα στην έξοδο, να του προσέχω τη μάνα του και να μην στεναχωριέμαι. Καλό παιδί, μετρημένο. Με ρώτησε επίσης αν μαθαίνω νέα απ’ την Αθήνα, από το «κίνημα». Θα γίνει κάτι επιτέλους, θα σηκωθεί ο κόσμος όρθιος, θα παλέψουμε; Τι να του πω, υπομονή και κουράγιο. Δεν έχω να του πω τίποτα άλλο.
Έχω και τους γέρους, με μια σύνταξη της μάνας μου, ογδοντάρηδες και οι δύο τώρα, τι να σου κάνουν. Ο γέρος μου, παλιός κομμουνιστής, κυνηγημένος όλη του τη ζωή, φυλακή στη χούντα, από μεροκάματο σε μεροκάματο, μην φανταστείς, οικοδομή και τέτοια. Αρνήθηκε σύνταξη αντιστασιακού, τώρα κοιτάζει το μέλλον για τα εγγόνια του όλο φόβο και αγωνία. Ακόμα και τώρα δεν μπορεί να πιστέψει πόσο πίσω γυρίσαμε. Τι γίνανε οι αγώνες;
Τι να κάνω; Πώς να σταθώ; Που;
Οι φίλοι, λίγοι και σε χειρότερη θέση. Οι συγγενείς αλλού, δεν έχω σχέση. Ποιος θα με στηρίξει τώρα; Ποιος θα σταθεί στο πλάι μου; Νιώθω τελείως άχρηστος, ανίκανος να δράσω, να παλέψω. Μα το χειρότερο, είναι πως νιώθω μόνος. Βασανιστικά και απάνθρωπα μόνος. Μην παρεξηγηθώ, και η γυναίκα μου δίπλα μου είναι και τα παιδιά, μα δεν αρκεί.
Τούτο το κενό στη ψυχή μου δεν γεμίζει με έρωτα, μήτε μ’ αγάπη. Δεν φτάνει η οικογένεια, ούτε οι λίγοι φίλοι για να νικήσω τη μαυρίλα. Κι αυτό είναι το κόλπο τους, αυτό ζητάνε. Να ‘μαστε μόνοι, ο καθένας μας κλεισμένος στο καβούκι του, να περιμένει καρτερικά ένα ψίχουλο, με μια ελπίδα φρούδα.
Σκέφτομαι όλο και πιο συχνά τελευταία, να βγω έξω μ’ ένα παλούκι, ένα μαχαίρι, κάτι τέλος πάντων, και ν’ αρχίσω το καθάρισμα. Θα προλάβω κάμποσους μέχρι να με τελειώσουν. Μα έτσι τίποτα δεν άλλαξε κι ούτε θ’ αλλάξει.
Το ξέρω πλέον, το έμαθα σκληρά κι επίπονα. Και το φωνάζω, και το γράφω και το τραγουδώ στα μοιρολόγια μου. Τίποτα δεν αλλάζει, τίποτα δεν αλλάζει. Ως πότε θα φοβάμαι;
Μα η απάντηση κρέμεται απ’ τα χείλη σου. Ναι, τα δικά σου Εσύ που με διαβάζεις. Εσύ ξέρεις! Το νιώθεις κάθε πρωί που δίνεις ένα ευρώ στο παιδί σου για το λεωφορείο, το νιώθεις κάθε φορά που αρκείσαι στο ξερό ψωμί, κάθε στιγμή που αντικρίζεις τον απογοητευμένο σου πατέρα, μάνα, αδελφό. Το ‘χεις από καιρό τώρα καταλάβει, αλλά και συ, όπως κι εγώ, φοβάσαι, τρέμεις για το αύριο. Όχι εκείνο που ονειρεύεσαι αλλά εκείνο που σου ετοιμάζουν, εκείνο που είναι κάθε μέρα και χειρότερο από το σήμερα.
Την έχεις την απάντηση, μα δεν την μολογάς. Πώς άλλωστε να τολμήσεις να την αντικρίσεις εκεί αραδιασμένη, γυμνή, σε κοινή θέα; Φοβάσαι.
Σαν έρθει η ώρα όμως, θυμήσου, να την φωνάξεις δυνατά. Μην τρέμει η φωνή σου, μην ψιθυρίσεις. Πολλοί είναι αυτοί που περιμένουν. Πολλοί που θέλουν οι ίδιοι να την πουν αλλά σαν και σένα, σαν και μένα, δεν τολμούν, και περιμένουν, κάποιος να βγει να τη φωνάξει. Κάποιος να κάνει την αρχή. Ας είσαι εσύ, ας είμαι εγώ, ας είμαστε μαζί.
Γιατί αν ενώσουμε τους φόβους μας θα βγάλουμε την πιο δυνατή φωνή. Φωνή ικανή να διώξει όλων το φόβο, και κάθε ενός η φωνή που θα ενώνεται με τη δική μας, θα καθαρίζει όλο και πιο βαθιά την μαυρίλα από τις ψυχές μας.
Και απ’ τις ζωές μας.

οι βοναπαρτίσκοι και το καταραμένο απόθεμα...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ Χ.ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ           Αυτός που μιλάει για το φασισμό του ανάπηρου συντρόφου του, επειδή τον αποδοκίμασε με τη «γλώσσα» του γιαουρτιού του, είναι ο αυριανός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Είναι αυτός που χαρακτηρίζει υπευθυνότητα την αντιδημοκρατική «καταστατική νομιμότητα» εκλογής του… ενός.

Είναι ο ίδιος, που μας μίλησε για την «αφόρητη πολυφωνία» των μέσων ενημέρωσης, αυτός ο οποίος θεωρεί ότι σε συμβολικό επίπεδο ο ελληνικός λαός θα εμπνευσθεί από τον «έναν», τον εκλεκτό, τον… παράκλητο, τον… μεσσία. Αυτό νομίζει ότι προσμένουν εκείνοι από τους οποίους ζήτησε «συγγνώμη»! Όμως, αυτός που μετέρχεται τη βία του λόγου του, περιφρονώντας επί της ουσίας τους ανθρώπους...
οι οποίοι υφίστανται τα πάνδεινα, την ίδια στιγμή παραπονιέται στο όνομα της κατάλυσης της δημοκρατίας ότι οι διαμαρτυρόμενοι άνεργοι, που χρησιμοποιούν τη λιπαρή βία των γιαουρτιών, είναι φασίστες. «Φασίστας», συνεπώς, σύμφωνα με το νέο πρόεδρο είναι κι εκείνος ο τραγικός κρητικός, ο 44χρονος άνεργος, που κρεμάστηκε γιατί ντρεπόταν να τον ζει ο ηλικιωμένος πατέρας του.

Ε, όχι, λοιπόν, δεν θα κλάψουμε μαζί κύριε Βενιζέλε, γιατί τα δάκρυά σου είναι υποκριτικά, γιατί ο ακραίος λαϊκισμός σου υπό ορισμένες συνθήκες καταλήγει να ταυτίζεται με την απόλυτη συμβολική βία του φασισμού. Και είναι φασισμός όταν τα σπασμένα της κρίσης τα πληρώνουν μόνο οι ίδιοι πάντα, ως μη όφειλαν, οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι. Φασισμός είναι ένας στους δύο νέους να είναι άνεργος κι όταν εργάζεται να αμοίβεται με 400 ευρώ. Είναι φασισμός να θεωρείς ποινικό αδίκημα την αδυναμία πληρωμής οφειλών στο Δημόσιο, όταν το ίδιο το Δημόσιο είναι ο μεγαλύτερος μπαταχτσής. Φασισμός είναι, εν γένει, η διαίρεση του κόσμου στους «πάνω» και στους «κάτω», στον κόσμο του χρήματος και της χλιδής, και στον κόσμο της απελπισίας.

Αλλά που απευθυνόταν το χθεσινό τελετουργικό του νέου αρχηγού; Όχι, ασφαλώς, στην κριτική σκέψη αλλά στο θυμικό, στο συναίσθημα. Απευθυνόταν στον κομματικό στρατό(στην «πανστρατιά») για την «άσκηση ετοιμότητας» της Κυριακής. Οι όροι, που χρησιμοποίησε ο στρατηγός-βοναπάρτης, δεν είναι λογικοί, είναι συναισθηματικοί και στρατιωτικοί, είναι όροι «πολέμου». Μόνο που τα κόμματα, ειδικά το ΠΑΣΟΚ, ως κομματικοί στρατοί παραπέμπουν, πλέον, σε διαλυμένα τάγματα, τύπου «Μπρανκαλεόνε»! Κι το ερώτημα που προκύπτει, είναι: Μα δεν βλέπουν, δεν βλέπει ο νέος πρόεδρος; Βλέπει, αλλά δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.

Εξάλλου, όλοι τους, αυτό ξέρουν, αυτό κάνουν. Και αφήνονται στην κεκτημένη πορεία των πραγμάτων. Γιατί αυτό που τους εμπνέει δεν είναι η σωτηρία της Ελλάδας και των Ελλήνων, αλλά η δική τους αναρρίχηση στην πρωθυπουργική εξουσία. Υπό την τρόικα ασφαλώς. Αυτό είναι το πάθος που τους κινεί. Και η Ιστορία σύμφωνα με τον Χέγκελ κινείται από τα πάθη των ανθρώπων. Μόνο που εκείνοι το αγνοούν. Ενίοτε δε, άλλα θέλουν κι άλλα προκύπτουν(εδώ υπεισέρχεται η πανουργία του Λόγου και της Ιστορίας). Έτσι, ο Γιώργος Παπανδρέου ακόμη και σήμερα πιστεύει ότι έσωσε την Ελλάδα. Το ίδιο πιστεύει ότι θα κάνει και ο Βενιζέλος. Αλλά μία ακόμα τέτοια «σωτηρία» και χαθήκαμε!

Γι' αυτό η σωτηρία μπορεί να προκύψει μόνο όταν η Ιστορία θα γράφεται από τη συλλογικότητα που λέγεται απόκληροι, καταραμένο απόθεμα, homo sacer. Αρκεί αυτή τη συλλογικότητα να οργανωθεί πολιτικά. Αυτό συνέβη για πρώτη φορά χθες, όταν δύο χιλιάδες άνεργοι διαδήλωσαν στο κέντρο της Αθήνας.

δεν είμαι το πρόβατο σας...είμαι ο εχθρός σας!!!

Είμαι ένας από τους χιλιάδες που δεν ανήκαν σε “μαντρί”… που δεν ήταν οπαδοί και “πρόβατα” κανενός από εσάς! Που, θέλω να πιστεύω, ότι μπορούσαν να βλέπουν τα πράγματα λίγο πιο αποστασιοποιημένα και σφαιρικά και να γελάνε ακόμη με την ηλιθότητά σας και τη βλακεία των οπαδών σας που από κομματική τύφλωση έβλεπαν ό,τι αηδία τους σερβίρατε ως “ευφυΐα”!!!

Τόσα χρόνια, με την ακατάσχετη μπουρδολογία και το αβαντάρισμα των ΜΜ Εξαπάτησης που σας προωθούσε για να κάνει τη δουλειά του και να εξασφαλίζει τα συμφέροντά του, καταφέρνατε να κοροϊδεύετε κόσμο και κοσμάκη… Ενίοτε εξαγοράζατε κιόλας πότε με κανένα ρουσφετάκι, πότε με κανένα διορισμό, πότε με χρήμα που ρίχνατε σε συγκεκριμένους… Ακόμη το κάνετε αυτό το παιχνιδάκι μόνο που ο κορβανάς έχει μικρύνει αισθητά και δε μπορείτε να επιβληθείτε πια σε τόσους…

Τον τελευταίο καιρό, με χαρά και ικανοποίηση ομολογώ, παρακολουθώ τον πανικό σας! Έναν πανικό που δε θυμάμαι να είχε ξαναγίνει τόσο εμφανής, νιώθοντας καλά προστατευμένοι από τη διεφθαρμένη “δικαιοσύνη” που είχε (και έχει) αναλάβει να κουκουλώνει και να καταχωνιάζει οτιδήποτε θα μπορούσε να αναδείξει τις πολύχρονες απάτες σας, μίας “δικαιοσύνης” συνδιαπλεκόμενης που αποτελούσε (και αποτελεί) το δεξί σας χέρι στη λεηλασία και το “πλυντήριο” για τις βρωμιές των ντόπιων αφεντικών σας… Όσο το σύστημά σας λειτουργούσε σε απόλυτη συνεργασία και το χρήμα έρεε άφθονο, μπορούσατε να κρατάτε και την πλειοψηφία από το πόπολο σε ύπνωση και καταστολή και μακρυά από τις συνωμοσίες σας σε βάρος του, λόγω αδιαφορίας που του την εξασφαλίζατε με μία δανεική πλασματική ευφορία… Τώρα που το σύστημά σας καταρρέοντας έγινε και άπληστο και αδηφάγο και η στρόφιγγα που εξασφάλιζε την αδιαφορία του πόπολου έκλεισε, τώρα που η ίδια η κομπίνα για την οποία τόσα χρόνια δουλεύατε αποκαλύπτεται… έχετε αρχίσει να τρέμετε! Το μόνο όπλο που σας έμεινε πλέον είναι αυτό του εκφοβισμού των Ελλήνων πολιτών και των απειλών! Είναι άλλωστε γνωστό το “φωνάζει ο κλέφτης να φοβηθεί ο νοικοκύρης”!

Με χαρά διαπιστώνω τον τελευταίο καιρό να την κοπανάνε τα “πρόβατα” από το “μαντρί” σας και τους κάθε λογής “τσοπάνηδες” να τρέχουν να σώσουν ό,τι μπορούν είτε μέσω φόβου και απειλών είτε μέσω πολλαπλασιασμού των “μαντριών” ώστε να μπερδευτεί το κοπάδι και πάλι να το βάλετε στο χέρι! Θέλω να πιστεύω (και φαίνεται και από το γενικότερο κλίμα) ότι όχι μόνο δεν ξεγελάτε πλέον κανέναν αλλά γελοιοποιείστε όλο και περισσότερο και αυτό θα βοηθήσει και άλλα “πρόβατα” να την κοπανήσουν και να συνειδητοποιήσουν τι ωραία που είναι να απολαμβάνεις και να κρίνεις τη ζωή ελεύθερα χωρίς αρρωστημένες ιδεοληψίες… Σας βλέπω και γελάω!!! Γελάω με όλους τους “τσοπάνηδες” που τρέχουν αλλόφρονες, κατασκευάζουν “εχθρούς” που θα φάνε τα “πρόβατα” που θα ξεφύγουν και πρέπει άμεσα να γυρίσουν στη “στάνη” τους… Στάνη να ‘ναι και ό,τι να ‘ναι!!! Δεξιά, κεντρώα, αριστερή, παλιά, καινούργια από παλιά φθαρμένα υλικά, κόμμα, απόκομμα, κομματίδιο… αρκεί να είναι μία από αυτές που θα βοηθήσουν το σύστημα να ορθοποδήσει και να συνεχίσει το καταστροφικό του έργο μέχρι να υλοποιηθεί η κομπίνα που θα “δεθούν” όλα…

Ευτυχώς για τα πρώην “πρόβατα”, φαίνεται πλέον ολοκάθαρα και πόσο απατεώνες είστε και τι ρόλο παίζουν τα κωλοκάναλα της διαφθοράς και της διαπλοκής… Και κάθε μέρα διαπιστώνω ότι τα εκτός μαντριού “πρόβατα” πολλαπλασιάζονται, τα ΜΜ Εξαπάτησης επιτέλους έχουν την αναγνώριση που τους αξίζει (μηδενική!) και οι “τσοπάνηδες” προσπαθούν να πείσουν για την “κυριαρχία” τους παριστάνοντας ότι δεν τρέχει τίποτα και ότι έχουν τον έλεγχο!!!

Κι όμως, μας έχει πάρει η μπόχα από τα χεσμένα σώβρακα που καθημερινά αλλάζετε παριστάνοντας τους “αγέρωχους ηγέτες” θλιβερών θιάσων μίας θλιβερής πλέον πραγματικότητας!Όχι μόνο δεν είναι ικανά να μας τρομάξουν τα καμώματά σας, αλλά και ο τελευταίος αδιάφορος έχει καταλάβει ότι η χώρα βρίσκεται υπό κατοχή ντόπια και ξένη και έμμεση αναστολή του συντάγματος, αφού δεν τολμάτε ούτε να το ομολογήσετε όπως έκανε ο προκάτοχός σας σε ανάλογη κατάσταση Παπαδόπουλος! Έτσι κάνετε αναστολή του συντάγματος απειλώντας τον Ελληνικό λαό και προσπαθώντας να τον παρασύρετε στο “ορόσημο” της 25ης Μαρτίου, ώστε ή φοβούμενος να κάτσει σπίτι του και να δηλώνετε μετά ότι “ο Ελληνικός λαός αποδέχεται και νομιμοποιεί τις πρακτικές σας και το ξεπούλημα” ή, αν δεν κάτσει σπίτι του να φοβηθεί τους μπάτσους όλων των υπηρεσιών που διαφημίζετε ότι θα αμολήσετε για να τον εμποδίσουν και να τον προπηλακίσουν ώστε, ει δυνατόν, να μη φτάσει στην παρέλαση!!! Από τον πανικό σας έχετε ονομάσει τον Ελληνικό λαό, του οποίου την κυριαρχία και την εξουσία έχετε σφετεριστεί, “εσωτερικό εχθρό” και τον απειλείτε ολοφάνερα πλέον! Και ποιοι το κάνουν αυτό…; Ένα τσούρμο απατεώνες που πραξικοπηματικά κατέλαβαν την εξουσία και ξεπουλάνε τη χώρα!!! Ένα τσούρμο απατεώνες που οι μόνοι που μπορούν να στηρίξουν την εξουσία τους είναι τα σκυλιά που έχουν αναλάβει τη φύλαξή τους!!!

Μόνο που πλέον ο καθένας διαλέγει στρατόπεδο και δεν υπάρχει μέση λύση και επιλογή ισορροπιών… Ή τίθεται με τον Ελληνικό λαό απέναντι στους προδότες ή στέκεται δίπλα τους να τους προστατεύσει και γίνεται εχθρός του Ελληνικού λαού, άρα θα ακολουθήσει τους προδότες που φυλάει και στην τιμωρία τους… Και η τιμωρία για τους προδότες είναι μόνο μία!

Βλέποντας τα πρόβατα που σας εγκαταλείπουν να φτάνουν πολλές φορές να είναι πιο εξοργισμένα και από εμένα και τους ομοίους μου που ξέραμε τι κουμάσια είσαστε, δε μπορώ να σας περιγράψω τη χαρά μου! Κάποια είναι ακόμα ζαλισμένα, κάποια πιο δειλά και επιφυλακτικά στις αντιδράσεις τους μετά τόσα χρόνια αποβλάκωσης… τελικά όμως φαίνεται ότι η οργή τους θα επικρατήσει και όσες στρατιές και αν κατεβάσετε θα πάθετε αυτό που σας πρέπει!

Δε μένει παρά να συνειδητοποιήσουν ότι όχι μόνο δεν έχετε καμία δύναμη αλλά αυτό που θεωρούσαν δύναμή σας αυτοί σας το έδιναν και ήρθε η ώρα να σας το πάρουν πίσω! Και αφού δεν καταλαβαίνετε τόσο καιρό με το καλό και έχετε το θράσος να πουλάτε τσαμπουκά σε αυτούς που έπρεπε να υπηρετείτε, ήρθε η ώρα να το καταλάβετε με το άγριο! Και οι πραίτωρές σας μπροστά σε ένα ογκώδες πλήθος είναι αδύναμοι… Και αν είναι διατεθειμένοι να θυσιαστούν για να φυλάξουν προδότες ας το πράξουν… Θα πάθουν και αυτοί ό,τι τους αξίζει!!!

Ο Ελληνικός λαός πρέπει να καταλάβει ότι από τη στιγμή που σας κατάλαβε και έπαψε να είναι το “πρόβατό” σας έγινε εχθρός σας! Και βάσει αυτού να δράσει όπως το σύνταγμα ορίζει για τους σφετεριστές της λαϊκής κυριαρχίας… “Με κάθε τρόπο και κάθε μέσο”!!! Τώρα που ο εχθρός είναι γνωστός και κανείς δε μπορεί να μας παραπλανήσει όσα σκουπίδια και αν πετάξει και μας σερβίρει ως “αποκάλυψη” και “είδηση” μέσω του μηχανισμού της προπαγάνδας… ο στόχος που πρέπει όλοι όσοι νοιαζόμαστε για τον τόπο μας και το μέλλον μας να στοχεύσουμε έχει ονοματεπώνυμα… Και όλοι γνωρίζουν ότι αν κόψεις το κεφάλι αχρηστεύονται και τα πλοκάμια ή ότι μαζί με το σάπιο φεύγουν και τα σκουλήκια!

Με όπλο λοιπόν την επιταγή του συντάγματος (άρθρο 120) πρέπει και οφείλουμε να δράσουμε όλοι για την ανατροπή της χούντας σας και την απαλλαγή μας από φαντασιόπληκτους καβαλημένους, ώστε να ξαναπάρουμε τη χώρα μας πίσω και να τινάξουμε τη μπάνκα (συνολικά) στον αέρα!!! Θα αρχίσουμε από αύριο ώστε στις 25 Μαρτίου να προλάβουμε αντί να μας σύρετε… να γιορτάζουμε ήδη τα επινίκεια και την απελευθέρωσή μας!!!

Θα μας βρίσκετε παντού μπροστά σας… θα τρέμετε σε κάθε σας βήμα! Ήδη τρέμετε αλλά δεν έχετε ιδέα ακόμη τις σας περιμένει…

Παραδίδετε τη χώρα με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου! Ούτε η χούντα δεν υπέγραψε τόσα φασιστικά διατάγματα!!! Θέλω να πιστεύω ότι ο Ελληνικός λαός βρίσκεται πλέον σε καλό δρόμο, σας έχει καταλάβει και θα πράξει όπως οφείλει για την αξιοπρέπειά του και το μέλλον του… Θα δηλώσει σύσσωμος αυτό που από καιρό δηλώνει αλλά τώρα που δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια θα το δηλώσει πιο αποφασιστικά: “Δεν είμαι το πρόβατό σας… Είμαι ο εχθρός σας!”

Το φόβο μας να ‘χετε, σκουλήκια!!! Και εσείς και τα εξωθεσμικά και έξωθεν αφεντικά σας!!!



Πηγή: Δεν είμαι το πρόβατό σας… Είμαι ο εχθρός σας! - RAMNOUSIA  

REVOLUTION

για το ψωμί μας...
για την ελευθερία μας...
για τα παιδιά μας...
για την αξιοπρέπεια μας...
για τη ζωή μας ρε γαμώτο!!!