-Η Ελλάδα στην ουρά….

-Ουρά …για ένα πιάτο φαΐ

-ουρά…για μερικά κιλά πατάτες

-ουρά…στο Σύνταγμα για λίγα μακαρόνια

-ουρά…για λίγα λαχανικά

-ουρά …με την αγωνία μην δεν φτάσουν

-ουρά…στον ΟΑΕΔ για κάποιο επίδομα

-ουρά…στα φαρμακεία για μερικές ασπιρίνες

-ουρά…στα νοσοκομεία

-ουρά…ουρά…ουρά…

Μια χώρα κι ένας λαός … στην ουρά

-στην ουρά… για την πέμπτη ή έκτη δόση του ΔΝΤ

-στην ουρά …περιμένοντας τον επόμενο εκβιασμό κάποιου Ράινχεμπαχ ή κάποιου ντόπιου υπηρέτη των τοκογλύφων

-στην ουρά …με τσακισμένη περηφάνια προς τέρψη κάποιου δωσίλογου

-στην ουρά ….της εξαθλίωσης και της παρακμής

-στην ουρά …με σκυμμένα κεφάλια ,τα  πρόσωπα ανέκφραστα στους καιρούς , τα βλέμματα στο πουθενά….

Όμως:

«..Η οργή βρίσκεται εκεί, η αξιοπρέπεια υπάρχει εκεί, η αξιοπρεπής οργή βρίσκεται εκεί, παντού.

Αλλά μερικές φορές έχουμε την αίσθηση ότι κάτι μας πνίγει. Ξέρουμε ότι δεν είμαστε μόνοι, αλλά νιώθουμε μόνοι. Τόση οργή γύρω μας, αλλά πώς να την αγγίξουμε. Δεν είμαστε λίγοι, αλλά κάνουμε σαν μειοψηφία.

 Τόσες απογοητεύσεις έτοιμες να εκραγούν, παραμένουν εγκλωβισμένες.

Τόσες φορές να θέλουμε να ουρλιάξουμε, αλλά δεν βγαίνει ο ήχος, η κραυγή

απλά αντηχεί μέσα στο κεφάλι μας, ξανά και ξανά…»

….. Ας μετατρέψουμε την πρόσκαιρη απογοήτευση σε γιορτή και όπως λέει κι ο συγγραφέας «…ας μοιραστούμε την έκρηξη των μπουμπουκιών που ανοίγουν από παντού…»

Συνέντευξη – «φωτιά» του Δ.Στρατούλη στο Real.gr
Συνέντευξη στον Βασίλη Σκουρή «Οι μήνες της κυβέρνησης είναι μετρημένοι» προβλέπει ο Δημήτρης Στρατούλης, βουλευτής Β΄ Αθηνών του ΣΥΡΙΖΑ, με μια συνέντευξη στο Real.gr που θα συζητηθεί. Ο Δημ. Στρατούλης επιτίθεται στη ΔΗΜΑΡ, την οποία και κατηγορεί ότι «μεταλλάχτηκε από δύναμη της Αριστεράς σ’ ένα άοσμο και άχρωμο κεντρώο κόμμα και σε συγκολλητική ουσία του χρεοκοπημένου δικομματισμού». «Όχι ο ΣΥΡΙΖΑ σε καμία περίπτωση δεν θα μεταλλαχτεί σε ένα νέο ΠΑΣΟΚ» τονίζει χαρακτηριστικά, ενώ επιτίθεται με σφοδρότητα στον νέο υπουργό Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα. «Η μνημονιακή συγκυβέρνηση έβαλε υπουργό Οικονομικών τον πρώην σύμβουλο του κ. Σημίτη, τον άνθρωπο του Μνημονίου και των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων. Έβαλε δηλαδή το λύκο να φυλάει τα πρόβατα» επισημαίνει και προβλέπει πως με την τοποθέτησή του στο υπουργείο όχι μόνο δεν θα υπάρξει επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, αλλά, αντίθετα, ακόμα μεγαλύτερη επίθεση της τρόικας κατά του λαού. «Κυβέρνηση τετραετίας» όπως αναφέρεται στο προγραμματικό κείμενο των τριών κομμάτων που τη στηρίζουν; Επειδή η νέα μνημονιακή κυβέρνηση θα συνεχίσει να εφαρμόζει απαρέγκλιτα τα μνημόνια της καταστροφής και τις δανειακές συμβάσεις της ντροπής, θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια το λαό σε πτώχευση και τη χώρα σε χρεοκοπία. Με αυτή την έννοια, η λαϊκή οργή που θα εισπράξουν θα είναι πολλαπλάσια από αυτή που εισέπραξαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις του Γ. Παπανδρέου και του Λ. Παπαδήμου. Για αυτό οι μήνες αυτής της κυβέρνησης είναι μετρημένοι. Η γνώμη σας για τον Φώτη Κουβέλη και τη ΔΗΜΑΡ; Πέρασαν στην άλλη όχθη του Ρουβίκωνα; Ή πιστεύετε ότι στην πορεία θα τα σπάσουν; Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν μπορούσαν μετεκλογικά να σχηματίσουν από κοινού νέα βιώσιμη μνημονιακή κυβέρνηση, γιατί δεν θα άντεχαν ούτε μία ημέρα. Η ΔΗΜΑΡ με τη συμμετοχή της στη μνημονιακή συγκυβέρνηση της εξασφάλισε μία βιωσιμότητα ενδεχομένως μερικών μηνών δίνοντάς της το αναγκαίο γι’ αυτή κεντροαριστερό άλλοθι. Μόνη της η ΔΗΜΑΡ ανέλαβε το ρόλο της πολιτικής Ιφιγένειας, που θυσιάστηκε για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του εγχώριου και ευρωπαϊκού πολιτικού κατεστημένου, όπως είχε κάνει και ο Γ. Καρατζαφέρης με την συμμετοχή του στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Με αυτή την πολιτική απόφασή της η ΔΗΜΑΡ πέρασε το Ρουβίκωνα και μέσα σε λίγες ημέρες μεταλλάχτηκε από δύναμη της Αριστεράς σ’ ένα άοσμο και άχρωμο πολιτικά κεντρώο κόμμα και σε συγκολλητική ουσία του χρεοκοπημένου τέως δικομματισμού. Και το ΚΚΕ; Τι εκτιμάτε πως θα γίνει; Η ηγεσία του ΚΚΕ θα πρέπει να καταλάβει, ότι ο αριστερός κόσμος στις εκλογές το εγκατέλειψε μαζικά υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί αρνήθηκε τη συνεργασία των δυνάμεων της Αριστεράς και το σχηματισμό μίας αριστερής κυβέρνησης που θα ακύρωνε τα μνημόνια. Επίσης γιατί μπήκε προεκλογικά στο κάδρο των δυνάμεων του οικονομικού, πολιτικού και μιντιακού κατεστημένου που επιτίθονταν στο ΣΥΡΙΖΑ με πρωτοφανή πολιτική σκληρότητα, με πόλεμο λάσπης και διαστρέβλωσης των θέσεών του. Εμείς χωρίς κανένα αίσθημα αλαζονείας και σεβόμενοι τους πρώην ψηφοφόρους του, που μας τίμησαν με την εμπιστοσύνη και την ψήφο τους, θα συνεχίσουμε τις προσπάθειές μας για αλληλεγγύη και συνεργασία των δυνάμεων της Αριστεράς για το καλό του λαού και του τόπου. Το τι θα γίνει στο ΚΚΕ, δηλαδή εάν θα επανεκτιμήσει την πολιτική συνεργασιών του ή όχι εξαρτιέται από τα μέλη και τα στελέχη του και από κανένα άλλο παράγοντα. Το ΠΑΣΟΚ θεωρείτε ότι μπορεί να ανακάμψει; Πιστεύω ότι το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να ανακάμψει, γιατί έχει καταγραφεί στη συνείδηση του λαού ως το κόμμα που έφερε το ΔΝΤ και τα μνημόνια στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Αυτό που θα γίνει θα είναι η προσπάθεια ενοποίησής του με τη ΔΗΜΑΡ για να κάνουν κεντρώο πολιτικό χώρο ανταγωνιστικό με το ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να τον αντικαταστήσουν στο διπολισμό που έχει δημιουργηθεί μεταξύ αυτού και της ΝΔ. ΣΥΡΙΖΑ: Τι είδους αντιπολίτευση; Κάποιοι λένε πως μπορεί αργά-αργά να μεταλλαχθεί, ώστε να είναι αποδεχτό ως κόμμα εξουσίας. Θα ασκήσουμε αριστερή, μαχητική αντιπολίτευση στη συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ από τη σκοπιά του κυβερνητικού προγράμματός μας προβάλλοντας τις εναλλακτικές προτάσεις και λύσεις μας για κάθε πρόβλημα. Θα στηρίξουμε με συνέπεια και σταθερότητα τους αγώνες του λαού για την απόκρουση των μνημονιακών πολιτικών, θα συμβάλλουμε στη συγκρότηση δικτύων αλληλεγγύης στα θύματα αυτών των πολιτικών σε όλους τους δήμους και τις γειτονιές και θα συνεχίσουμε την προσπάθεια για συνεργασία των δυνάμεων της Αριστεράς. Δεν είναι δηλαδή το «νέο ΠΑΣΟΚ»; Όχι, ο ΣΥΡΙΖΑ σε καμία περίπτωση δεν θα μεταλλαχτεί σε νέο ΠΑΣΟΚ. Θα ενοποιηθεί και θα μαζικοποιηθεί ως ένα μεγάλο κόμμα της Αριστεράς, που ενισχυμένο πλέον και με τη λαϊκή ψήφο και με δεκάδες χιλιάδες νέα μέλη, θα βάλει τη σφραγίδα του και θα επηρεάσει καθοριστικά τις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις προβάλλοντας ως εναλλακτική πολιτική λύση στις μνημονιακές κυβερνήσεις μία αριστερή κυβέρνηση, που στηριγμένη σ’ ένα προωθημένο πρόγραμμα και στο λαϊκό κίνημα θα προωθήσει ένα σχέδιο οικονομικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης και αναγέννησης της οικονομίας και της κοινωνίας. Πως εκτιμάτε την τοποθέτηση του κυρίου Στουρνάρα στο Υπουργείο Οικονομικών; Η μνημονιακή συγκυβέρνηση έβαλε Υπουργό Οικονομικών τον πρώην σύμβουλο του Κυρίου Σημίτη, τον άνθρωπο του μνημονίου και των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων. «Έβαλε δηλαδή το λύκο να φυλά τα πρόβατα». Ο Γιάννης Στουρνάρας, δογματικός θιασώτης των αγορών και άνθρωπος των τραπεζών υπήρξε ένας εκ των συντακτών του Μνημονίου, καθώς, από την θέση του Γενικού Διευθυντή του ΙΟΒΕ («δεξαμενή σκέψης» του ΣΕΒ) έδινε πληροφορίες στην τρόικα για τις αντεργατικές πολιτικές, που μετά αυτή με τη σύμφωνη γνώμη των μνημονιακών κυβερνήσεων προωθούσε. Η τοποθέτηση του κυρίου Στουρνάρα στο Υπουργείο Οικονομικών από την συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ όχι μόνο δεν θα οδηγήσει σε επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, αλλά αντίθετα σε ακόμα μεγαλύτερη επίθεση της τρόικας και των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων στο λαό και στη χώρα μας.

πορεία ζωής...

Γύρω μας ζούνε ζωντανοί νεκροί.

Κατσουφιασμένοι άνθρωποι, όχι λόγω κρίσης.

Ανέκαθεν υπήρχε αυτή η κάστα.

Ήθελε τα πάντα, να αγοράζει τα πάντα.

Να κυριεύει με το χρήμα, για το χρήμα.

Ρουφάνε μεδούλια, ψυχές, υπάρξεις, καταπιέζουν, ζουν απ’ τα πτώματα.

Είναι δυστυχισμένοι, και ας το κρύβουν.

Ξεχνάνε ότι όταν πεθάνεις, δεν θα πάρεις τίποτα μαζί σου.

Ακούς όλο : «εγώ !! εγώ !!».

Ζούνε στη κάψουλα τους, στα σύνορα τους, στον αποστειρωμένο μαγικό τους κόσμο.

Νομίζουν ότι είναι ξερόλες και πουλάνε πνεύμα, ειδικότητα, εξυπηρέτηση.

Κάποτε υπήρχε το «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια».

Είσαι ευτυχισμένος για την πατρίδα σου ?

Ή κοιτάς την παρτίδα σου ?

Είσαι χαρούμενος με τη θρησκεία σου ?

Ή δεν ανέχεσαι άλλη, και μισείς ότι πιστεύει διαφορετικά ?

Και ας μιλάει η δική σου για αγάπη.

Είσαι τυχερός που έχει οικογένεια ?

Που έχεις παιδιά, και τα μεγαλώνεις με το ρατσισμό και το ψέμα ?

Και αν δεν είχες  παιδιά ?

Δεν θασαι ευτυχισμένος ?

Ευτυχία δεν είναι να πας στη ταβέρνα, να πας στο καφενείο, να μπεκροπίνεις, να καπνίζεις, να λες αερολογίες, όλο να τρως ή να αφοδεύεις.

Ας απαντήσω, το πώς βλέπω με τα δικά μου μάτια, την ευτυχία.

Οι Λατίνοι λένε: memento mori (μη ξεχνάς ότι κάποτε θα πεθάνεις).

Κάτι παρόμοιο: «τι Σάββατο βράδυ να πεθάνεις, τι Κυριακή πρωί, Δευτέρα θα σε θάψουν !!».

Αυτά είναι τα τοιχώματα του κτίσματος.

Μόνο που έχω όραση και βλέπω, είναι το κυριότερο.

Μετά, είναι ο χρόνος.

Ποτέ και κανείς μας, δεν είναι ικανοποιημένος.

Η υγεία είναι από τα πρωτεύοντα, για όλους μας.

Την παιδεία στην πασάρουν, από την αρχή, αλλά αν δεν μάθεις μόνος σου, κανείς δεν θα σε βοηθήσει.

Τα ταξίδια, είναι αυτό που μ’ έχουν αλλάξει σκέψη, φιλοσοφία, τη ζωή.

Και τώρα που πληκτρολογώ να μείνω στον τόπο, δεν με χαλάει.

Αυτά που είδα, είμαι χορτάτος.

Η ζωή γεμίζει από τα ταξίδια, και όχι από τα βιβλιάρια καταθέσεων.

Χωρίς βιβλία, δεν θα είχε νόημα η ζωή.

Και όπως απάντησε, ο Σωκράτης όταν τον ρώτησαν, αν ξέρει να κλαδεύει, είπε: «όχι, γιατί δεν έχει κάτι να μου μάθει».

Ανακάλυψε την δική σου, ευτυχία.

Μη ζεις μες στη δυστυχία σου.

Δεν έχει σημασία τι λέω. Πρόσεξε τι εννοώ.

Δεν έχει σημασία τι λες. Αλλά σε ποιόν τα λες.

τελευταία επιθυμία...

Στην Αθήνα, ένας ηλικιωμένος ιερέας πέθαινε στο νοσοκομείο. Για χρόνια είχε
υπηρετήσει πιστά τους ανθρώπους από την πρωτεύουσα του έθνους και ήταν γνωστός μεταξύ των εκλεγμένων αξιωματούχων. Έγνεψε στη νοσοκόμα του να έρθει κοντά.
«Ναι, Πατέρα;" , είπε η νοσοκόμα.
«Θα ήθελα πραγματικά να δω τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο πριν πεθάνω", ψιθύρισε ο ιερέας. «Θα δω τι μπορώ να κάνω, Πατέρα», απάντησε η νοσοκόμα.
Η νοσοκόμα έστειλε το αίτημα προς τους 2 αρχηγούς αλλά & στον Αυτιά για να
 τους κάνει να πάνε λόγω της δημοσιότητας και περίμενε απάντηση. Σύντομα η
 απάντηση έφτασε. Και οι 2 μεγάλοι αρχηγοί με συγκίνηση ήσαν έτοιμοι να
 επισκεφθούν τον ιερέα.
 Όπως πήγαιναν στο νοσοκομείο, ο Βενιζέλος σχολίασε "δεν ξέρω γιατί ο γερό - παπάς θέλει να μας δει, αλλά θα βοηθήσει σίγουρα τις εικόνες μας τώρα που αντιμετωπίζουμε τον Τσίπρα, με την βοήθεια & του Αυτιά με τα συγκινητικά σχόλια του" & συμφώνησαν ότι ήταν ένα καλό πράγμα.
Όταν έφτασαν στο δωμάτιο του ιερέα, ο ιερέας πήρε το χέρι του Σαμαρά στο
δεξί χέρι του και του Βενιζέλου στο αριστερό του. Υπήρξε σιωπή και μια γαλήνη απλώθηκε στα μάτια & στο πρόσωπο του γέροντα. Τέλος ο Σαμαράς μίλησε. "Πατέρα μου από όλους τους ανθρώπους που θα μπορούσες να καλέσεις γιατί διάλεξες εμάς να είμαστε κοντά σου καθώς πλησιάζει το τέλος σου?? "
 Τότε ο γερό - ιερέας απάντησε αργά, «έχω προσπαθήσει πάντα να ζω έχοντας σαν υπόδειγμα τον τρόπο ζωής του Κύριου και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού. "

"Αμήν", δήλωσαν και οι 2 αρχηγοί!
 «Αμήν δέσποτα», φώναξε με συγκίνηση ο Αυτιάς ζουμάροντας στο πρόσωπο του παπά.
 Ο γερό - ιερέας συνέχισε, «ο Ιησούς πέθανε ανάμεσα σε δύο ψεύτες ληστές.
Θέλω λοιπόν να κάνω το ίδιο .. ευχαριστώ τον Κύριο που με βοήθησε & με αξίωσε να το πετύχω "

βρε ανθρωπάκο...φοβήθηκες να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου!!!

Ανθρωπάκο μου, μην το βάζεις στα πόδια… Αυτοί ξέρουν ότι έχεις τη δύναμη να είσαι Άνθρωπος. Γι αυτό σ’ έκαναν να πιστέψεις ότι είσαι ανθρωπάκος. Γι αυτό φοβήθηκες να γίνεις λεύτερος άνθρωπος…
Πήγες να μιλήσεις ανθρωπάκο. Κι εκείνοι έπεσαν πάνω σου και σου είπαν, είναι ντροπή να μιλάς. Είναι ντροπή να είσαι εκείνος που θα καθορίσει τη δική του ζωή. Είναι ντροπή, μας βλέπουν όλοι… Είναι ντροπή να είσαι λεύτερος.

Ανθρωπάκο μου…
Δεν σε δικαιολογώ που φοβήθηκες. Αντίθετα, εσένα τον φοβισμένο φοβάμαι, περισσότερο κι απ’ αυτούς που σε τρομοκρατούν.
Γιατί σε είχαν μέσα στο εργαστήριο 2,5 χρόνια κι εσύ παραπονιόσουν που δεν μιλούν οι άλλοι. Κι όταν οι γύρω σου μίλησαν, τρόμαξες. Και είπες, ξαναβάλτε με στο εργαστήριο, είμαι ένα καλό και πειθήνιο πειραματόζωο. Μα έκανες και τη δική μου ζωή μέρος του πειράματός σου.
Μέχρι τώρα σε είχαν στο πείραμα χωρίς την έγκρισή σου, αφού δεν σε είχαν ρωτήσει. Τώρα σε ρώτησαν και φοβισμένος είπες, «συνεχίστε»… Έδωσες την έγκρισή σου, πλέον. Πώς θα παραπονεθείς, λοιπόν, για ό,τι σου ετοιμάζουν; Και να έλεγα ότι δεν ήξερες, θα σε καταλάβαινα. Αλλά ήξερες, ανθρωπάκο μου, ήξερες καλά. Γιατί πληρώνεις. Γιατί τα παιδιά σου είναι άνεργα. Γιατί σου έκοψαν το μισθό ή τη σύνταξη. Γιατί ο γείτονας αυτοκτόνησε. Γιατί ένας άλλος γνωστός σου είναι άστεγος και περιμένει φαγητό απ’ τα συσσίτια. Γιατί απέλυσαν το συνάδελφό σου, και σύντομα θα έλθει η σειρά σου. Γιατί το μαγαζί που ψώνιζες έκλεισε, αφού δεν είχες λεφτά να ψωνίζεις. Γιατί το παιδί στην παρακάτω γωνία λιποθυμά στο σχολείο, πεινασμένο μέρες…
Και μόνο ότι όλοι αυτοί, από όλο τον κόσμο, σε «συμβούλευαν» να δώσεις την έγκρισή σου για όλα αυτά, θα έπρεπε να σε υποψιάσει. Αλλά εσύ πείστηκες από τον Πρετεντέρη και τον Ευαγγελάτο, τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο (που βοηθούσε τον Σαμαρά), τη Μέρκελ και τις αγορές.
Ε, ανθρωπάκο, ξέρεις τι νομίζω; Φοβήθηκες τη δική σου δύναμη. Φοβήθηκες την ευθύνη να είσαι λεύτερος. Φοβήθηκες να γευτείς την ελπίδα.
Κάθισες μπροστά στην τηλεόραση για να βρεις άλλοθι για το φόβο σου. Γιατί ήθελες να φοβηθείς ακόμη περισσότερο και να τα ρίξεις κάπου.
Σ’ έκαναν να πιστέψεις ότι αυτοί που σε τρομοκρατούν είναι οι μεγάλοι. Τον μεγάλο τον θαυμάζουμε κιόλας. Ακόμη κι αν είναι ο τρομοκράτης μας. Και σ’ έκαναν να πιστέψεις ότι οφείλεις να φοβηθείς.
Σ’ έκαναν να αναρωτηθείς: «ποιος είμαι εγώ που θα πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου»; Σ’ έκαναν να πιστέψεις ότι αυτοί έχουν τη δύναμη, αλλά και την αρμοδιότητα για τη ζωή σου.
Σ’ έκαναν να βλέπεις το παιδί ή το εγγόνι σου άνεργο κι απελπισμένο, αλλά να φοβάσαι όχι αυτούς που το ανάγκασαν στην ανεργία και την απελπισία, αλλά τον εαυτό σου, μην τυχόν και δώσεις στο παιδί ή το εγγόνι σου την ευκαιρία να πάρει τη ζωή στα χέρια του. Και δεν ξέρει… Ενώ εκείνοι, ξέρουν…
Ανθρωπάκο, σ’ έκαναν να πιστέψεις ότι αυτοί που σε έφεραν εδώ, θα σ’ ελευθερώσουν κιόλας. Πώς μωρέ θα σ’ απελευθερώσει ο δεσμώτης σου, αναρωτήθηκες ποτέ;
Ανθρωπάκο μου, τους άφησες τόσα χρόνια να σου κάνουν τόσα πολλά. Χωρίς να βγάλεις μιλιά. Φοβισμένος ή βολεμένος. Αδιάφορος ή κερδισμένος, στις πλάτες πάντα των άλλων.
Εδώ και 2,5 χρόνια σού σακατεύουν τη ζωή, τα παιδιά, την πατρίδα. Και σου είπαν «αποφάσισε τώρα τι θέλεις να γίνει». Σου έδωσαν την «ελευθερία» να αποφασίσεις για το μέλλον σου, σου έδωσαν το «δημοκρατικό δικαίωμα» να επιλέξεις. Αφού όμως πρώτα σου είπαν – οι καταστροφείς σου, σου θυμίζω- ότι πρέπει να φοβάσαι τον εαυτό σου κι όχι αυτούς! Σου έθεσαν το δίλημμα «ή εμείς θα συνεχίζουμε να καταστρέφουμε τη ζωή σου, ή εσύ, που είσαι αδύναμος, θα πάρεις την ευθύνη». Κι εσύ φοβήθηκες, αποδεικνύοντάς τους ότι είσαι φοβισμένος ανθρωπάκος και προτιμάς να είσαι υποταγμένος παρά να σηκώσεις το κεφάλι σου. Άρα απέδειξες ότι καλώς έκαναν τον δικό σου τρόμο δική τους πολιτική πρόταση… Δεν έμαθες ότι ο Έλληνας σκύβει το κεφάλι μόνο μπροστά στους νεκρούς του, αλλά όχι από φόβο, παρά μονάχα από σεβασμό;
Ε, ανθρωπάκο. Νομίζω πως όσοι σε τρομοκράτησαν γνώριζαν πως φοβάσαι τη δύναμη και την ευθύνη σου. Γι αυτό, μάλλον με ανακούφιση, τις εκχώρησες, επιλέγοντας το σκυμμένο κεφάλι …
Σ’ έκαναν να φοβηθείς τα όνειρα των παιδιών σου, αλλά να εμπιστευτείς τους ίδιους που σκότωσαν την ελπίδα τους.
Ε, ανθρωπάκο. Πόσο ακόμη θα δολοφονείς τον εαυτό σου; Πόσο ακόμη θα τρομάζεις μήπως γίνεις λεύτερος;
Ανθρωπάκο μου, μην το βάζεις στα πόδια…
Αυτοί ξέρουν ότι έχεις τη δύναμη να είσαι Άνθρωπος. Γι αυτό σ’ έκαναν να πιστέψεις ότι είσαι ανθρωπάκος…
Σ’ έκαναν να πιστέψεις ότι είσαι ανθρωπάκος. Γι αυτό φοβήθηκες να γίνεις λεύτερος άνθρωπος…
Γι αυτό και στο δευτεριάτικο φύλλο της η γερμανική εφημερίδα «Berliner Zeitung» σε χλεύασε, γράφοντας «οι Έλληνες μέχρι χθες ήταν έτοιμοι να κάνουν επανάσταση και από σήμερα αρχίζουν πάλι να ζητιανεύουν»…
Γι αυτό ο Σαμαράς, που υποσχόταν τα «18 σημεία ανακούφισης από το μνημόνιο» και στήριξε την προεκλογική του ρητορική στον τρόμο και στο πώς κάποιος που δεν έχει κυβερνήσει καταστρέφει (!) τη χώρα, μόλις πήρε το 30% απευθύνθηκε στη Μέρκελ, κι όχι σε σένα, ανθρωπάκο, λέγοντας ότι θα τηρήσει τις δεσμεύσεις του μνημονίου…
Κατάλαβες πόσο λίγο σε υπολογίζουν, φοβισμένε ανθρωπάκο;
Τώρα όμως που τους έδωσες την έγκριση να συνεχίσουν να στέλνουν χαράτσια και να σκοτώνουν τη ζωή μας, δεσμεύοντας και τα παιδιά σου κι εμένα που δεν το εγκρίναμε, να σου στείλω να πληρώσεις τα δικά μου χαράτσια; Γιατί δεν έχω άλλη δυνατότητα να πληρώνω. Γιατί εγώ ούτε τους φοβήθηκα, ούτε ήθελα να συνεχίσουν να σκοτώνουν και τα δικά σου παιδιά. Και πιστεύω ως μια μεγάλη αλήθεια και λύση στο σήμερα, αυτό που είπε λίγες ημέρες πριν τις εκλογές ο Όλι Ρεν: «στην Ελλάδα δεν είδα ποτέ κανένα πλούσιο να κλαίει. Κλαίνε μόνο τους φτωχούς, που πληρώνουν…»

μην τους κάνετε τη χάρη να χαμογελάσουν...

η καλοπροαίρετη κριτική και όχι ο στείρος φανατισμός είναι η λύση

ΔΗΛΩΣΗ ΜΕΛΩΝ ΚΑΙ ΣΤΕΛΕΧΩΝ ΤΟΥ ΚΚΕ

 Αρ. 02           


 Α. Η εκτίμηση για το εκλογικό αποτέλεσμα του Κόμματος                

 1. Το αποτέλεσμα των επαναληπτικών εκλογών της 17^ης του Ιούνη συνιστά για το Κόμμα μας μία πρωτοφανούς έκτασης εκλογική ήττα, που δεν βρίσκει το ανάλογό της στην πρόσφατη ιστορική του διαδρομή και που θα επιδράσει αποφασιστικά στην παραπέρα πορεία του. Το Κόμμα μας έχασε 258.893 ψήφους, δηλαδή το 48.29% της εκλογικής του δύναμης, όπως αυτή είχε διαμορφωθεί στις εκλογές  της 6^ης του Μάη. Από 26 βουλευτές, που είχε εκλέξει, στις επαναληπτικές εκλογές εξέλεξε μόνο 12. Ενώ στην κατάταξη, κατά την εκλογική δύναμη, των κομμάτων που εισέρχονται και αντιπροσωπεύονται στη βουλή κατρακύλησε στην τελευταία θέση.

Από την άποψη της ιστορικής αναλογίας το εκλογικό αποτέλεσμα της  17^ης του Ιούνη είναι χειρότερο και από το αποτέλεσμα των εκλογών του 1993, κατά τις οποίες το Κόμμα μας είχε αποσπάσει 313.001 ψήφους έναντι 277.179 ψήφων στις εκλογές της 17^ης του Ιούνη και το 4.54% έναντι του 4.50% των ψηφισάντων.  Η διαφορά με τις εκλογές του 1993 βρίσκεται στο γεγονός ότι, τότε, το Κόμμα μας  τελούσε ακόμη κάτω από την ισχυρή επίδραση των δραματικών γεγονότων των ανατροπών των σοσιαλιστικών καθεστώτων της Κ. και Αν. Ευρώπης αλλά και κάτω από την επίδραση της διάσπασης που είχε υποστεί, όπου έχασε τα 2/3 των κομματικών οργανωμένων του δυνάμεων.

Το εκλογικό αποτέλεσμα αναδεικνύει και επιβεβαιώνει την αδιαμφισβήτητη διαπίστωση ότι το Κόμμα μας έχει εισέλθει σε μια νέα φάση της πορείας του, που το εμφανές χαρακτηριστικό της στοιχείο είναι ότι απομονώνεται από τις λαϊκές και εργαζόμενες μάζες, γεγονός που θα θέσει σε ισχυρή δοκιμασία τη δυνατότητα ανάκαμψής του, παραπέρα θα διακινδυνεύσει ακόμη και την ίδια του την ύπαρξη, εάν συνεχίσει να πορεύεται με μια πολιτική, που για δεύτερη φορά και σε διάστημα ενός μηνός και με τον πιο καταλυτικό και επίσημο τρόπο απορρίφθηκε.

2. Η καθοδική πορεία του Κόμματος είχε ήδη γενικά δρομολογηθεί από το 2007 όπου εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια της Γενικής Οικονομικής Κρίσης του καπιταλισμού, όπου το Κόμμα μας αδυνατεί να τοποθετηθεί με σαφήνεια απέναντι σ’ αυτήν   αλλά και να σχεδιάσει άμεσα τον τρόπο που θα την αντιμετωπίσει, σε συνάρτηση με το καθεστώς της ένταξης της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη και με στόχο την έξοδο της ελληνικής οικονομίας από την κρίση και τη χρεοκοπία.

Με την επίσημη αναγνώριση της καπιταλιστικής κρίσης, τον Οχτώβρη του 2008, από τη διεθνή και ντόπια ολιγαρχία και τους πολιτικούς εκπροσώπους τους, η ηγεσία του Κόμματος προβάλλει τη θέση ότι η διέξοδος από την οικονομική κρίση και από την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι  «η Λαϊκή Εξουσία και η Λαϊκή Οικονομία», που επεξηγείται περαιτέρω με την επίσημη θέση: Αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και έξοδος από την  οικονομική κρίση με εργατική λαϊκή εξουσία, μονομερή διαγραφή του δημόσιου χρέους και κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής.

Όσο χρονικό διάστημα αυτή η θέση, που με τους κομματικούς όρους σημαίνει αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και έξοδος από την οικονομική κρίση με σοσιαλιστική επανάσταση, δεν γίνεται από τις λαϊκές και εργαζόμενες μάζες, από τα μικροαστικά στρώματα, που βρίσκονται σε πορεία μαζικής καταστροφής, πραχτικά κατανοητή και για όσο χρονικό διάστημα δεν έχουν απεμπλακεί από το κυρίαρχο αστικό πολιτικό σύστημα του δικομματισμού, το Κόμμα μας μπορεί ακόμα να διατηρεί τις δυνάμεις του και να γίνεται αποδέχτης και ενός μέρους της δυσαρέσκειας που προκαλεί η αντεργατική και αντιλαϊκή πολιτική των αστικών κυβερνήσεων.

Από τη στιγμή, όμως, που οι εργαζόμενοι και τα μικροαστικά στρώματα άρχισαν να εγκαταλείπουν το δικομματισμό - εξ αιτίας της εφαρμοζόμενης, κύρια, οικονομικής πολιτικής - με κορύφωση τις εκλογές της 6^ης του Μάη και δεν αναγνώριζαν στην πρόταση διεξόδου που πρόβαλε το Κόμμα μας μια ουσιαστική πρόταση που θα αφορούσε στα άμεσα και καυτά προβλήματα που αντιμετώπιζαν, σε συνδυασμό με το πρόβλημα της διακυβέρνησης της χώρας και την επίλυση του αναπτυξιακού της προβλήματος, οι εργαζόμενοι και τα μικροαστικά στρώματα που επηρέαζε το εγκατέλειψαν με τον πιο εκκωφαντικό, τιμωρητικό και ιστορικά παραδειγματικό τρόπο.

3. Οι ευθύνες της ηγεσίας του Κόμματος είναι τεράστιες και καθίστανται ακόμη πιο σοβαρές από τη στιγμή που συνεχίζει να αρνείται να τις αναγνωρίσει και να τις παραδεχτεί, από τη στιγμή που ενοχοποιεί, ασυλλόγιστα και ακατανόητα, τις ίδιες τις λαϊκές και εργαζόμενες μάζες, τα μικροαστικά στρώματα, γιατί έπεσαν «θύματα των αυταπατών τους» και της «διαχειριστικής λογικής» της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ!

Η ηγεσία του Κόμματος αποδεικνύει με τη στάση της, στην καλύτερη περίπτωση,  ότι είναι ολοκληρωτικά αποσπασμένη από τη συγκεκριμένη πραγματικότητα, ότι έχει κατασκευάσει στο μυαλό της και υπηρετεί μια εικονική πραγματικότητα, θολή και συγχυσμένη κι αυτή, που την έχει θεωρητικοποιήσει και που αυτή οδηγεί στη μείωση του κύρους του Κόμματος, στην απομάκρυνση λαϊκών δυνάμεων από αυτό, στην αποδιάρθρωση και στην ασυναρτησία του πολιτικού του λόγου,  στη διάλυση της οργανωτικής του δομής, στον πολιτικό και ιδεολογικό αφοπλισμό των μελών του κόμματος, των οπαδών και ψηφοφόρων του. Με τη στάση της αυτή, επίσης,  η ηγεσία του Κόμματος συμβάλλει στην καλλιέργεια εύλογων αποριών, αναπάντητων ερωτημάτων, ενοχικών αισθημάτων και τάσεων φυγής και απομάκρυνσης των κομματικών δυνάμεων που απέμειναν σ’ αυτό.  

Η απόφαση της Ολομέλειας της ΚΕ του Κόμματος, της 18^ης του Ιούνη, καταδεικνύει την αποφασιστικότητα της ηγεσίας του Κόμματος να φορτώσει τις ευθύνες για το κραυγαλέα άσκημο εκλογικό αποτέλεσμα στον ίδιο τον εργαζόμενο λαό, να προχωρήσει στον ίδιο ολισθηρό δρόμο που έχει χαράξει. Αναδεικνύει την περίσσεια του ανορθολογικού πολιτικού λόγου που χαρακτηρίζει τη σημερινή ηγεσία του Κόμματος, την αμεριμνησία της και την έλλειψη ευθύνης για το μέλλον του και την ύπαρξή του, αποκαλύπτει τον αλαζονικό της χαρακτήρα.

Η ηγεσία του Κόμματος δεν αντιλαμβάνεται ότι ήδη άλλαξαν οι όροι για την πολιτική δράση του Κόμματος και της δυναμικής του μέσα στο λαϊκό και εργατικό κίνημα, της εθνικής και διεθνούς απήχησής του. Ο σχηματισμός κυβέρνησης και η προσπάθεια για τη διαμόρφωση ενός νέου αστικού πολιτικού συστήματος περιλαμβάνει την με κάθε κόστος εφαρμογή του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης, γεγονός που θα οδηγήσει στην αύξηση του αυταρχισμού και της καταστολής, την ίδια στιγμή που  το μακρύ χέρι της «Χρυσής Αυγής» θα αναλαμβάνει να «παρεμβαίνει» στα πολιτικά πράγματα της χώρας μας και στην καθημερινότητα των εργαζομένων με την καλλιέργεια του φόβου και της τρομοκρατίας.   

Όσο για τη δική μας πρωτοβουλία να δημοσιοποιήσουμε το πολιτικό και κομματικό μας πρόβλημα αμέσως μετά τις εκλογές της 6^ης του Μάη ήρθε η ίδια η ζωή να μας δικαιώσει μπροστά στα μάτια όλων των κομματικών δυνάμεων, των οπαδών και ψηφοφόρων του Κόμματος, να αποδείξει την πολιτική αμετροέπεια όλων εκείνων που μας κατηγόρησαν για τους άδηλους σκοπούς μας, την ίδια στιγμή που οι μεν μας κατέτασσαν στην «απέναντι όχθη» ως «άσπονδους φίλους» και οι άλλοι «στο πλευρό» της ηγεσίας. Αυτοί οι τελευταίοι δεν είχαν καν και το πολιτικό θάρρος να ανακοινώσουν την ανοιχτή τους υποστήριξη στο Κόμμα στις εκλογές, μιλούσαν και μιλούν στο όνομα της σωτηρίας του, αλλά,  δυστυχώς, στην πραγματικότητα, λειτουργούν ως κληρονόμοι των ερειπίων του. Από την πλευρά μας κλείνουμε οριστικά και αμετάκλητα αυτό το θέμα και «με τους μεν» και «με τους δε» και δεσμευόμαστε ότι θα συνεχίσουμε να εργαζόμαστε για το ΚΚΕ και να παλεύουμε με το ΚΚΕ.

Β. Ποιοι παράγοντες διαμόρφωσαν το εκλογικό αποτέλεσμα

Η εκλογική αποτυχία του Κόμματος δεν αποτελεί «κεραυνό εν αιθρία». Είναι το αδιαμφισβήτητο αποτέλεσμα της συνολικής πορείας του, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια μετά το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης. Οι παράγοντες που το διαμόρφωσαν είναι οι παρακάτω:

1. Η εγκατάλειψη εκ μέρους της ηγεσίας του Προγράμματος του Κόμματος, που ψηφίστηκε στο 15^ο Συνέδριο. Με τον τρόπο αυτό στερήθηκε τη δυνατότητα να προτείνει λύση στην πιο κρίσιμη περίοδο που οι εργαζόμενοι, μετά την εγκατάλειψη του δικομματισμού, πρακτικά έβαζαν θέμα διακυβέρνησης της χώρας. Ταύτισε την τακτική με τη στρατηγική - αποκλείοντας τη πρώτη και στρέφοντάς τη, ταυτόχρονα, σε βάρος της δεύτερης, και εγκλωβίστηκε στο στρατηγικό στόχο του κόμματος με αποτέλεσμα όχι μόνο να μην εργάζεται για να δημιουργηθεί το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο πάλης, που θα διεκδικούσε και τη διακυβέρνηση της χώρας και την εξουσία, αλλά, παραπέρα, αφού, μ’ αυτόν τον τρόπο δε δημιουργούνται οι όροι και οι προϋποθέσεις για τη σοσιαλιστική επανάσταση τελικά να την υπονομεύει αδυνατίζοντας στο έπακρο τη δύναμη και το ρόλο του Κόμματος, που είναι προϋπόθεση για την πραγματοποίησή της. 

2. Η ουσιαστική εγκατάλειψη της ιδεολογία μας και η αντικατάστασή της από ένα συνοθύλευμα  τροτσκιστικών και νεοτροτσκιστικών επεξεργασιών, που ιστορικά αποδείχτηκαν λαθεμένες, έχουν ως υπόστρωμα τη μικροαστική ανυπομονησία για τη σοσιαλιστική επανάσταση, ενώ δεν είναι σε θέση στο πολιτικό επίπεδο να αποδώσουν πολιτικές λύσεις με βάση τη λενινιστική αρχή: «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης». Η ηγεσία του Κόμματος παρασύρθηκε από το γενικό σχήμα ότι ανάμεσα σε δυο κοινωνικοοικονομικούς σχηματισμούς δεν μπορεί να παρεμβληθεί ένας τρίτος, που αυτό είναι σωστό, αλλά το επέκτεινε και στα ζητήματα της πολιτικής εξουσίας, πράγμα που είναι λάθος. Δεν υπάρχει πλήρης αντιστοιχία ανάμεσα στο «πολιτικό» και το «κοινωνικό». Έτσι διέγραψε τις μεταβατικές περιόδους, οι οποίες υπάρχουν στην κοινωνία (και στη φύση) και ιστορικά έχουν καταγραφεί (και στη φύση έχουν αποτυπωθεί).

3. Η πολιτική και η στάση του Κόμματος στο εργατικό κίνημα, γιατί απομονώθηκε από την εργατική τάξη, γιατί πέραν του αναγκαίου πολιτικού και ιδεολογικού διαχωρισμού με τις αστικορεφορμιστικές, σοσιαλρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις διαχώρισε και οργανωτικά το εργατικό κίνημα κάθετα μέχρι κάτω. Το αποτέλεσμα ήταν να  αποσύρει πρακτικά και επί της ουσίας τις δυνάμεις του από τα σωματεία και τις ομοσπονδίες με παράγωγο αποτέλεσμα να μην μπορεί να ασχοληθεί ουσιαστικά, παρά μόνο αποσπασματικά, με τα πραγματικά και άμεσα προβλήματα των εργαζομένων, στη σύνδεσή τους με το πρόγραμμα του κόμματος και την προοπτική του σοσιαλισμού, αφού αναίρεσε τη βασική αρχή του κομμουνιστικού κινήματος ότι «το κόμμα είναι ο επιστημονικός σοσιαλισμός μέσα στο εργατικό κίνημα». Το γενικό αποτέλεσμα ήταν να αδρανοποιηθούν τα σωματεία των εργαζομένων, αυτός ο θεμελιώδης και αναντικατάστατος οργανωτικός και συνδικαλιστικός θεσμός τους. Έτσι το Κόμμα μας δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει παράλληλα και τον κυβερνητικό συνδικαλισμό και γενικότερα τον οπορτουνισμό. Τελικά αυτή η πολιτική και η στάση του Κόμματος έφερε και τη μείωση των δυνάμεών του μέσα στο εργατικό κίνημα.

4. Η οργανωτική του δομή και λειτουργία, γιατί αναίρεσε στην πράξη το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και τους λενινιστικούς κανόνες λειτουργίας ενός επαναστατικού, κομμουνιστικού κόμματος. Αφαίρεσε το αντικείμενο δουλειάς των ΚΟΒ με αποτέλεσμα αυτές να γενικολογούν γύρω από το στρατηγικό στόχο του κόμματος, να αποσπαστούν από τη ζωντανή πραγματικότητα των εργαζομένων, να σπάσουν τους δεσμούς τους μ’ αυτούς. Να μη μπορούν να αναπτύξουν τη δράση τους στο χώρο τους, που είναι το οξυγόνο για τη λειτουργία των ΚΟΒ, το καθημερινό «σχολείο» για τη δραστηριότητα των κομματικών μελών και για την ανάδειξη στελεχών. Αυτή η κατάσταση έφερε οργανωτική καχεξία και η ανάδειξη των στελεχών δεν ήταν το αποτέλεσμα της δράσης τους και της άμεσης επαφής τους με τους εργαζόμενους.

Γ. Το Κόμμα μας βρίσκεται σε κρίση

Το Κόμμα μας έχει περιέλθει σε κρίση. Κρίση που εκφράζεται στην πολιτική του, την ιδεολογία του και την οργανωτική του λειτουργία. Κορυφαία έκφραση αυτής της κρίσης, γι αυτή τη περίοδο, είναι η ίδια η αλαζονική στάση της ηγεσίας του Κόμματος που αυτοεπαίρεται ότι εν γνώσει της ως προς το εκλογικό αποτέλεσμα πήγε «κόντρα στο ρεύμα». Δηλαδή, ισχυρίζεται η ηγεσία του Κόμματος ότι είχε προβλέψει το εκλογικό αποτέλεσμα και πήγε στις εκλογές «χτυπώντας τις καμπάνες» μήπως και ακούσουν οι εργαζόμενοι και ο ελληνικός λαός για την «εργατική, λαϊκή εξουσία». Αδιαφόρησε παγερά και παρέκαμψε όλες τις σαφείς και καταγεγραμμένες προειδοποιήσεις εκ μέρους των οπαδών και ψηφοφόρων του Κόμματος για τη γραμμή του Κόμματος. Δεν έλαβε υπόψη της ότι στις δημόσιες συσκέψεις κανείς από τους οπαδούς του Κόμματος δεν τη κατηγόρησε γιατί είπε «όχι» στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για την «Αριστερή κυβέρνηση». Την κατηγόρησαν, όμως, γιατί εγκατέλειψε το Πρόγραμμα του Κόμματος.

Μία απάντηση και ένα ερώτημα.

Η απάντηση είναι: Το Κόμμα μας από τότε που δημιουργήθηκε πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα. Πηγαίνει κόντρα στις αστικές ιδεολογίες, στα κόμματα της ολιγαρχίας, στη σοσιαλδημοκρατία, στο φασισμό, στις προκαταλήψεις των λαϊκών μαζών, στις αντιδημοκρατικές πρακτικές των αστικών πολιτικών δυνάμεων, στην καταστολή, στον αυταρχισμό, στον πόλεμο, στον ανορθολογισμό, στο μυστικισμό, στη μεταφυσική, στις θρησκείες, στις θεωρίες της «ψωροκώσταινας», στην καθυστέρηση, στην εξαθλίωση των εργαζομένων, στην υποτέλεια, στην εξάρτηση, στις ξένες επεμβάσεις, στον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό.

Σ’ αυτήν την αιματόβρεχτη και γεμάτη θυσίες πορεία κόντρα στο ρεύμα απέκτησε κύρος, καθορίστηκε ως ιστορικός πατριωτικός και διεθνιστικός προοδευτικός πολιτικός οργανισμός με αδιαμφισβήτητη προσφορά στην ιστορική εξέλιξη της χώρας μας. Υποκλίθηκαν μπροστά του ακόμη και οι αντίπαλοί του. Κόντρα στο ρεύμα αυξήθηκε στις εκλογές του 1981 και κόντρα στο ρεύμα αύξησε τις ψήφους του στις εκλογές το 1985, παρά τη μικρή μείωση του ποσοστού του.

ΠΟΤΕ, όμως δεν πήγε κόντρα στους όρους και τις προϋποθέσεις ωρίμανσης της πολιτικής συνείδησης των λαϊκών μαζών. Και εδώ είναι το πρόβλημα. Η ηγεσία του Κόμματος οδήγησε τα πράγματα σε τέτοιο σημείο, που στη συνείδηση των εργαζομένων και των λαϊκών μαζών να μειωθεί το κύρος του, να απαξιωθεί ο πολιτικός του λόγος με αποτέλεσμα να του γυρίσουν την πλάτη.

Το ερώτημα είναι:  Πως συμβαίνει οι θέσεις του Κόμματος να έχουν ευρύτερη απήχηση αλλά να βρίσκονται «σε αναντιστοιχία» με το εκλογικό αποτέλεσμα και ταυτόχρονα να έχει προβλέψει αυτό το αποτέλεσμα; Κάθε πολιτικός οργανισμός που προβλέπει ότι το εκλογικό αποτέλεσμα θα είναι αρνητικό γι αυτόν, ταυτόχρονα, διαπιστώνει ότι η απήχηση των θέσεών του μειώνεται. Κάθε πολιτικός οργανισμός που διαπιστώνει την ευρύτερη απήχηση των θέσεών του ανταμείβεται με την αύξηση των δυνάμεών του, ίσως όχι στο βαθμό που θα έπρεπε. Πως εδώ, με την ηγεσία του Κόμματος, συμβαίνει αυτό το παράλογο φαινόμενο;

Φαίνεται ότι η ηγεσία του Κόμματος δεν έχει αντιληφθεί ακόμη ότι το Κόμμα μας το στήριξαν και το ψήφισαν αυτοί που το πόναγαν, που αντιλαμβάνονταν την αναγκαιότητα της ύπαρξής του, την αναγκαιότητα να μην αποκλειστεί από τη βουλή κι ας διαφωνούσαν με την πολιτική του γραμμή. Και μ’ αυτήν την έννοια σημειώθηκαν και ορισμένες επιστροφές ψηφοφόρων.

Το Κόμμα μας βρίσκεται σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Οι κομματικές δυνάμεις θα επωμιστούν το δύσκολο έργο της ανασυγκρότησης και ανάτασης του Κόμματος. Όλοι πρέπει να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας και όλες μας τις δυνάμεις. Η ηγεσία του Κόμματος πρέπει να αντιληφθεί και να αναλάβει τις ευθύνες της και να διευκολύνει την ανασυγκρότηση του Κόμματος. Αυτό που χρειάζονται αυτή τη στιγμή οι κομματικές δυνάμεις είναι να κατανικήσουν τα αισθήματα λύπης και απογοήτευσης. Αυτό που δεν χρειάζονται οι κομματικές δυνάμεις είναι να βρεθούν μπροστά σε ένα ανοίκειο κυνήγι μαγισσών. Οι συνέπειες θα είναι καταστροφικές.

     

 18/06/2012

αναδημοσίευση από neaspora.blogspot.gr

       

   

Εκεί μας κατάντησαν οι… σωτήρες μας...!!!

Εκεί μας κατάντησαν οι… σωτήρες μας...!!!

Ατελείωτες ουρές απλών ανθρώπων μέσα στον καυτό ήλιο του καλοκαιριού σχηματίστηκαν σήμερα το πρωί στο Πεδίον του Άρεως, για να προμηθευτούν δωρεάν οπωροκηπευτικά (ντομάτες, αγγούρια, πιπεριές κ.α.) που μοίραζαν οι αγρότες της Ιεράπετρας σε απόρους και σε όσους πέρασαν από το σημείο και έχουν ανάγκη. Διατέθηκαν συνολικά 10 τόνοι προϊόντων, σε ειδικές ατομικές συσκευασίες, αξίας περίπου 10-12 ευρώ έκαστο. Η εικόνα του κόσμου που.... περίμενε υπομονετικά μέσα στο λιοπύρι είναι ενδεικτική της δυστυχίας μεγάλου τμήματος του ελληνικού λαού, που την προκάλεσαν αυτοί που είναι έτοιμοι να μας… σώσουν ξανά! Που αν είχαν λίγο φιλότιμο, βλέποντας τη σημερινή εικόνα του λαού που δυστυχεί, θα τα’ χαν παρατήσει όλα αμέσως και θα είχαν εξαφανιστεί από προσώπου γης. Αλλά ποιος έχασε το φιλότιμο για να το βρουν αυτοί; 

κωλοτούμπες...

Δηλώσεις Υπευθυνότητας...
----------------------------------------------------------
«Τη συγκυβέρνηση (σ.σ.: της ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ) τη θέλουν τριών ειδών 
συμφέροντα: Πρώτον, το ίδιο το ΠΑΣΟΚ. Δεύτερον, τη στηρίζουν όλα εκείνα τα 
συμφέροντα και οι συντεχνίες που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτε στην Ελλάδα και τρίτον την προτιμούν όσοι εντός και εκτός χώρας θέλουν την αυριανή κυβέρνηση αδύναμη και ελεγχόμενη».
Αντώνης Σαμαράς, 7/4/2012
*
«Δεν θέλω να συγκυβερνήσω με το ΠΑΣΟΚ και δεν συμφέρει τον ελληνικό λαό να γίνει τέτοια συγκυβέρνηση, συμφέρει μόνο το ΠΑΣΟΚ για να πέσει στα μαλακά, συμφέρει τη διαπλοκή και τα εξωθεσμικά κέντρα».
Αντώνης Σαμαράς, 3/5/2012
*
«Απέναντί μας λοιπόν έχουμε όχι ένα κεντροδεξιό μέτωπο, αλλά το μέτωπο της καθαρής και σκληρής δεξιάς, της "καραδεξιάς" (...). Μια συσπείρωση ακραίων στην πλειοψηφία τους στοιχείων, που επανέρχονται στην κοίτη τους στο όνομα μιας μικροπαραταξιακής επιδίωξης. Εχουμε απέναντί μας τον κ. Σαμαρά και το κόμμα του (...)».
Ευάγγελος Βενιζέλος, 25/5/2012
*
«Δεν θα γίνουμε το αριστερό άλλοθι της προωθούμενης συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και ΝΔ».
Φώτης Κουβέλης, 3/5/2012

χωρίς σχόλια...

ΝΔ: «Όχι» στο άνοιγμα βουλευτικών λογαριασμών σε Ελβετία

«Αυτοί που διέσυραν τη χώρα μας σαν διεφθαρμένη, ζητούν από τους βουλευτές ως και…ελβετικό πιστοποιητικό ότι δεν είναι κλέφτες», είπε ο Γ. Μιχελάκης, απορρίπτωντας την πρόταση για άνοιγμα λογαριασμών βουλευτών στην Ελβετία.

Άσε ρε Μιχελάκη έχουμε καταλάβει προ πολλού...

η αριστερά μετά τις 17 Ιούνη

Δεν περίμενε κανείς ότι το ΚΚΕ ή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα κρατούσαν τα ποσοστά της 6 Μάη. Ίσως ωστόσο περίμενε μια πιο προσεκτική -και σε ένα βαθμό αυτοκριτική- ανάγνωση του αποτελέσματος για μια πολιτική που χάρισε και στους δύο την ήττα.
Οι πρώτες ενδείξεις επιβεβαιώνουν την κλασσική ερμηνεία: "Δώσαμε δύσκολη μάχη, ευτυχώς σύντροφοι, αντέξαμε". Συνήθως συμπληρώνεται από το επαναστατικό μότο πως "αν οι εκλογές αλλάζαν τα πράγματα θα ήταν παράνομες", καθώς και από την λενινιστική αλήθεια πως οι επαναστάτες δεν κρίνονται από τις εκλογές αλλά από την ταξική πάλη.

Κι έτσι, καλώς εχόντων των πραγμάτων θα ζήσουμε μια περίοδο με μπόλικες δόσεις επαναστατικής ρητορείας για τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Ωστόσο υπάρχει μια αντίφαση:Αν οι εκλογές δεν είναι κριτήριο των πάντων, γιατί τότε η παρουσία σε αυτές είναι το κριτήριο των πάντων; Γιατί για παράδειγμα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν επέλεξε μια δημόσια διατυπωμένη πρόταση μελών της για συνεργασία ή στήριξη στον ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί η πολιτική, οργανωτική και ιδεολογική αυτοτέλεια της αντικαπιταλιστικής αριστεράς εξαρτάται ολοκληρωτικά από τον εκλογικό της διαχωρισμό;

Το πρόβλημα μπαίνει γιατί οι ίδιοι που μετεκλογικά υποτιμούν την εκλογική μάχη ένεκα του καταποντισμού, είναι ακριβώς αυτοί που προεκλογικά την υπερτιμούν. Της προσδίδουν μεταφυσικές ιδιότητες όσον αφορά την ύπαρξη και την ανεξαρτησία πολιτικών κομμάτων ή σχηματισμών. Στην ιστορία είναι δεκάδες τα παραδείγματα όπου επαναστατικά κόμματα, κομμουνιστικά κόμματα, και στην περίπτωσή μας ακόμα και το ΚΚΕ συνέβαλαν σε ευρύτερα λαϊκά ή αριστερά μέτωπα, στο βαθμό που τα πράγματα ήταν κρίσιμα. Και την Κυριακή, είτε μας αρέσει, είτε όχι, τα πράγματα ήταν κρίσιμα. Αν ακόμα και σήμερα δεν το αντιλαμβανόμαστε, δύο τινά συμβαίνουν: Είτε ο κομματικός πατριωτισμός μας έχει τυφλώσει, είτε το πορτοφόλι μας είναι υπερβολικά γεμάτο ώστε να παρακούμε τον ρόγχο μιας οικονομικά ετοιμοθάνατης κοινωνίας.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ αντικειμενικά αποτελούσε ένα τόξο αντιμνημονιακών, αριστερών δυνάμεων, ίσως ετερόκλητων, σίγουρα μετακινούμενων, ρευστών ή (αν θέλετε) και μεταλλασσόμενων... Αν ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελούσε εκ των πραγμάτων την μοναδική ελπίδα για άμεση αλλαγή πολιτικής ώστε να διευκολυνθεί η λαϊκή επιβίωση (και όχι ο σοσιαλισμός), για ποιο λόγο ήταν απαγορευτικό, και για το ΚΚΕ, και για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μια εκλογική συμπαράταξη σε ένα πρόγραμμα ελάχιστης ανακούφισης του λαού;

Και είναι προφανές από την πολιτική λογική και όχι από την εκλογική αριθμητική, πως ένα αριστερό μέτωπο που θα έδινε τη μάχη για την ακύρωση του μνημονίου, την αθέτηση πληρωμών στους τοκογλύφους, την άρση των μέτρων λιτότητας, και με μια προσωρινή ανακωχή γύρω από το σύνθημα "όχι άλλες θυσίες για το ευρώ και την ΕΕ", θα μπορούσε να νικήσει.

Οι πολιτικές διαφορές είναι υπαρκτές και από μια άποψη θεμελιώδεις. Θα είχαν όμως τη δυνατότητα να λυθούν ανοικτά, ενώ πρώτα θα είχε αντιμετωπιστεί το κύριο πρόβλημα. Ακόμα και με χωριστές καθόδους: Μια ελάχιστη παραχώρηση στην κοινή λογική, θα ήταν για παράδειγμα η αποδοχή τόσο από τη μεριά του ΚΚΕ όσο και από τη μεριά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, της δυνατότητας για μια μεταβατική κυβέρνηση που θα έπαιρνε πρώτα μέτρα ανακούφισης του λαού και εξόδου της χώρας από το κώμα της χρεοκοπίας. Δηλαδή ένα προκαταβολικό ναι στην πρόταση για κυβέρνηση αριστεράς.

Και αντί να πυροβολείται εκ των προτέρων άκριτα και υποκριτικά ο ΣΥΡΙΖΑ για την αντιλαϊκή στροφή που θα υποχρεωθεί να κάνει ...όταν κερδίσει, να επιλεγόταν ένας δρόμος συμμετοχής και όχι αποχής από την πρόκληση της επόμενης μέρας. Τώρα ο λαός μίλησε, η ζωή προχώρησε, και δύο χώροι της αριστεράς που θα μπορούσαν να συμβάλουν καθοριστικά, πολιτικά και κινηματικά, θα περάσουν μια περίοδο γλείφοντας τις πληγές τους. Τελικά, ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑαντί να πλήξουν -όπως επεδίωκαν- τον ΣΥΡΙΖΑ (και στο όνομα αυτού την κεντροαριστερή διαχείριση, την φιλο-ΕΕ αυταπάτη, τον μεταρρυθμιτισμό), έπληξαν τον εαυτό τους και τη γραμμή τους.

Για αυτό ακριβώς είναι υπόλογες οι ηγεσίες τους. Απέναντι στα μέλη τους. Γιατί αδίκησαν την πολιτική τους κατεύθυνση. Δεν είναι υπόλογες ούτε απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε πολύ περισσότερο απέναντι στον ελληνικό λαό διότι "βγήκε πρώτος ο Σαμαράς". Κι ας διαρρέονται τέτοιες ασχήμιες. Οι τακτικές Κουτσόγιωργα είναι απολύτως ξένες με την αριστερά.

Η χειρότερη εξέλιξη σήμερα είναι να επιχειρηθεί μια ακόμα πιο σεχταριστική, στενή και ετεροκαθοριζόμενη μετατόπιση. Για παράδειγμα να χρεωθεί η ήττα σε μέλη και στελέχη που είτε δημόσια (στην περίπτωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ), είτε πλαγίως και ιδιωτικά (στην περίπτωση του ΚΚΕ) διαφώνησαν με τις ηγεσίες των κομμάτων τους. Ήδη τέτοια δείγματα γραφής υπάρχουν και από τον Περισσό και από την αντικαπιταλιστική αριστερά. Οι πρώτοι (ΚΚΕ) αναδεικνύοντας σε κεντρικό πολιτικό πρόβλημα του κόμματος την ανώνυμη ηλεκτρονική διαφωνία (ενίοτε και προβοκάτσια). Είναι γνωστό ότι εδώ και καιρό διεξάγεται διαδικτυακά μια ισχυρή πολιτική αντιπαράθεση στην ηγεσία του ΚΚΕ από (πρώην και νυν) μέλη, υπερασπιστές του Κόμματος και της γραμμής του Αντιμπεριαλιστικού, Αντιμονοπωλιακού, Δημοκρατικού Μετώπου, όπως διατυπώθηκε στο 15ο συνέδριο για να θαφτεί έκτοτε. Οι δεύτεροι (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) δείχνοντας ως υπαίτιους της εκλογικής καθίζησης ορισμένα μέλη που πρότειναν δημόσια μια πολιτική συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ ή και (κριτικής) εκλογικής υποστήριξής του.

Στην περίπτωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τόσο η πρώτη ανακοίνωση του ΝΑΡ, όσο και μια παρέμβαση του Π.Μαυροειδή, δείχνει ως υπεύθυνους της ήττας "τμήματα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς" που "ταλαντεύτηκαν πριν τις εκλογές", "εκφράστηκαν και δημόσια, σχετικά με την αναγκαιότητα αυτοτελούς πολιτικής παρουσίας και επέδρασαν σε σημαντικό βαθμό αρνητικά".

Αν και ο ρόλος της αντικαπιταλιστικής αριστεράς είναι σεβαστός, αυτές οι αιτιάσεις αδικούν τους γράφοντες. Υποτιμούν βαθιά το πολιτικό αδιέξοδο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δηλαδή την άρνηση της πολιτικής και τη συλλήβδην καταχώρησή της ως τακτικισμό. Σαν μικρογραφία της αντίστοιχης στάσης του ΚΚΕ. Αυτή η σύμπτωση ΚΚΕ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν ενδεικτική για παράδειγμα στην προεκλογική αρθρογραφία του Γ.Ρούση, όπου λίγο ή πολύ εγκαλούσε το ΚΚΕ διότι με τη στάση του επιτρέπει να γιγαντώνεται ο ΣΥΡΙΖΑ ως ανάχωμα του συστήματος. Το βαθύτερο πρόβλημα του χώρου είναι μια ατέρμονη όσο και παθητική αναμονή από το τι θα συμβεί στο ΚΚΕ. Όμως αυτή η αναμονή κλείνει δύο δεκαετίες ζωή. Και παραγνωρίζει ότι οι διεργασίες σε οποιοδήποτε κόμμα (και πολύ περισσότερο στο ΚΚΕ) δεν ξεκλειδώνουν με παραγγέλματα αλλά με αποτελεσματικές πολιτικές πρωτοβουλίες. Αν για παράδειγμα τώρα υπάρξουν εξελίξεις στο ΚΚΕ, αυτές δεν θα κοιτάξουν προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Στοιχειώδες. Και τελικά η αναμονή γίνεται αδιέξοδη. Και ψάχνονται οι δικαιολογίες σε πενηντατόσα στελέχη, αλλά και σε ισχυρό τμήμα της βάσης, στην "κοινή γνώμη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ" που δικαίως διεκδίκησε άλλη στάση ενόψει των δεύτερων εκλογών.

Δεν χρειάζεται αναφορά σε απίθανες σχετικοποιήσεις που βρίσκουν ηττημένο τον ΣΥΡΙΖΑ διότι είχε στόχο την κατάκτηση της εξουσίας, και άρα έχασε. Ή βρίσκουν νικητή τον Περισσό διότι επιβεβαιώθηκε η προεκλογική του εκτίμηση ότι θα ηττηθεί. Με τη διαλεκτική άμα την ξεχειλώσουμε μπορούμε να κάνουμε θαύματα.

Το μεγάλο ερώτημα σήμερα είναι αν η μετεκλογική πορεία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα τη φέρει σε επίπεδα και σε προγραμματικό λόγο που θυμίζει το ΜΕΡΑ, εξανεμίζοντας μια αναγνωρίσιμη δυναμική που κατέγραψε την τελευταία διετία. Και αν η μετεκλογική πορεία του ΚΚΕ θα περιορίσει τις υπαρκτές αμφισβητήσεις στο εσωτερικό του, μαλακώνοντας σε βάθος χρόνου τον ατσάλινο σεχταρισμό του, μένοντας πάντα στην ίδια αντιμετωπική κατεύθυνση. Η σημερινή απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ αφού περνά τον ΣΥΡΙΖΑ από γενεές δεκατέσσερες, προαναγγέλει την "κατάθεση και σχεδίων νόμου και τροποποιήσεων για καίρια λαϊκά προβλήματα".

Η επόμενη μέρα θα είναι εξαιρετικά δύσκολη. Όσοι από την αριστερά και συγκεκριμένα από τον ΣΥΡΙΖΑ περιμένουν άκοπα και ανέφελα νέα εκτίναξη και κατάκτηση της εξουσίας και σύντομες νέες εκλογές, απατώνται. Αν κάτι μάθαμε από την αστική τάξη σε αυτή τη λυσσώδη προεκλογική περίοδο είναι πως δεν θα μας χαρίσει το σκοινί με το οποίο θα την κρεμάσουμε.Και η απάντηση των αριστερών δυνάμεων, και ειδικά των δυνάμεων της κομμουνιστικής αριστεράς οφείλει να είναι η συγκρότηση ενός μεγάλου λαϊκού μετώπου, με κέντρο την αριστερά, και μέσα αλλά όχι έξω ή κόντρα σε αυτό, ένα διακριτό πολιτικό ρεύμα ρήξεων με όλους τους μηχανισμούς που κρατούν τη χώρα και το λαό δέσμιους στην κόλαση της τρόικας. Στο έδαφος αυτό, τομές και ανασυνθέσεις είναι όχι μόνο καλοδεχούμενες, αλλά και αναγκαίες.

πρόβατα ξυπνάτε...η σειρά σας έρχεται!!!

Οι εκλογές τέλειωσαν, αλλά...

το 1,5 εκατομμύριο άνεργοι, τα συσσίτια, τα «λουκέτα», τα χαράτσια, η φορολεηλασία, οι μισθοί πείνας, οι συντάξεις - φιλοδώρημα, η ανασφάλεια, οι εκβιασμοί, η τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς, όλα, είναι εδώ.

Τίποτα απ' ό,τι συνέθετε όλη την προηγούμενη φρίκη δεν τελείωσε. Και τίποτα δε θα τα σταματήσει αν δε σταθούμε όρθιοι και αποφασισμένοι να μην αποδεχτούμε ούτε το φρικτό τέλος με το οποίο μας απειλούν, ούτε τη φρίκη δίχως τέλος που μας «υπόσχονται»...

η εγχείρηση "πέτυχε"...αλλά ο ασθενής απεβίωσε!

Η Ελλάδα λοιπόν θα έχει κυβέρνηση... Αν τυχόν σας διαφεύγει τι κυβέρνηση θα είναι, θα το αντιληφθείτε μόλις θα ξαναδείτε στη Βουλή την γνώριμη φυσιογνωμία της Ντόρας Μπακογιάννη και του Μάκη Γιακουμάτου. Μόλις θα ξανακούσετε την τσιριχτή φωνή της Κατερίνας Παπακώστα και το τρίξιμο των εδράνων από το πολιτικό βάρος του Βαγγέλη Βενιζέλου.Μόλις θα ξαναδείτε τα ακροδεξιά μπουμπούκια στα έδρανα της ΝΔ και παραδίπλα τα αδερφάκια τους...

Θα έχουμε μια κυβέρνηση από αυτές που είχαμε στην "καλύτερη" ή και ακόμα χειρότερη... Ανακουφιστικό, όπως γράφουν σήμερα τα ξένα δίκτυα, αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα. Πώς θα λειτουργήσει μια συνηθισμένη κυβέρνηση σε μια ασυνήθιστη πραγματικότητα;

Αν αθροίσεις τα ποσοστά της νέας συγκυβέρνησης, είναι εύκολο να διακρίνεις πως έχει την πολιτική νομιμοποίηση. Και πλειοψηφία έχει και από δημοκρατικές εκλογές βγήκε. Θα έχει όμως κοινωνική νομιμοποίηση; Δηλαδή θα είναι συμβατή με την προσμονή όσων ψήφισαν τα κόμματα που την απαρτίζουν;

Για να έχει αυτή την πολιτική συμβατότητα, η νέα κυβέρνηση πρέπει να έχει δύο βασικά πράγματα. Πρώτα να επαναδιαπραγματευτεί το μνημόνιο, όπως έλεγαν τα κόμματα εταίροι της και δεύτερο αφού αρνηθεί να πάρει δυσβάσταχτα μέτρα (πάλι όπως έλεγαν οι εταίροι της) να μας συστήσει με την θρυλούμενη “ασφάλεια του ευρώ”.

Για την επαναδιαπραγμάτευση δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως ήταν απλώς ένα επιχείρημα ανάχωμα στο ΣΥΡΙΖΑ. Στην πρώτη του δήλωση ο Αντώνης Σαμαράς ξεκαθάρισε πως θα σεβαστεί τις υπογραφές της Ελλάδας. Δηλαδή το μνημόνιο, τα μέτρα των 11,5 δις που θα παρθούν και την πολιτική Μέρκελ. Κουβέντα για επαναδιαπραγμάτευση. Ακόμη και αν κάτω από το φόβο του Τσίπρα που απειλεί ανά πάσα στιγμή να πάρει την εξουσία, πιέσει την Μέρκελαντ να δείξει ελαστικότητα σε κάποια θέματα,τίποτα δεν αλλάζει. Εν ολίγοις αφού έσωσε την ευρωπαική προοπτική της χώρας και το ευρώ, όπως λέει ο Σαμαράς, τώρα πρέπει να βρούμε ευρώ για να πληρώσουμε τα νέα μέτρα που θα βάλει η νέα κυβέρνηση.

Η κυβερνητική πλειοψηφία που δημιούργησαν οι νέες εκλογές, δεν είναι εύθραυστη πολιτικά, αλλά είναι υπό συνεχή κοινωνική απειλή. Όσοι ψήφισαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν ψήφισαν ούτε μνημόνιο, ούτε νέους φόρους, ούτε λιτότητα, ούτε τα παλιά φθαρμένα πρόσωπα του πολιτικού συστήματος. Ψήφισαν για να ξορκίσουν τους φόβους τους. Το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν το τέλος μιας εκστρατείας φόβου. Ένα παιχνίδι με τα συντηρητικά αντανακλαστικά και το φόβο του άγνωστου. Το γνωστό του παρελθόντος ήταν καταστροφικό αλλά τι θα είναι το άγνωστο στο μέλλον όσο καλό και αν ακούγετε;

Σε αυτό το περίεργο σύνδρομο της Στoκχόλμης, τα θύματα προτίμησαν την συμπόρευση με τους οικείους θύτες. Αλλά αυτό έχει χρονικό όριο. Το θύμα καταλαβαίνει πως είναι σε ομηρία, όταν αρχίσουν να έρχονται οι πρώτοι λογαριασμοί που δεν μπορεί να πληρώσει και αρχίσει ο Βενιζέλος να παράγει αρλουμπολογία για να βαφτίσει τους νέους φόρους. Και τότε;

Τότε ίσως καταλάβουν πως αν ψηφίσουν άλλο κόμμα δεν θα καταστραφεί η χώρα, δεν θα στερέψουν οι πηγές στα βουνά και τα πρόβατα δεν θα γίνουν γκέι. Τότε θα καταλάβουν πως στις εκλογές δεν απειλείται το μέλλον του ευρώ, αλλά το μέλλον αυτών που λένε πως απειλείται το μέλλον του ευρώ.

Μια μνημονιακή κυβέρνηση θα πρέπει να κυβερνήσει μια χώρα που είναι αντιμνημονιακή όχι από πολιτική άποψη αλλά γιατί το μνημόνιο την κάνει να πεινάει. Θα είναι η κρίσιμη στιγμή που Σαμαράς και Βενιζέλος θα πρέπει να συμφωνήσουν μεταξύ τους ποιός θα αναλάβει να κάνει την ανακοίνωση πως η εγχείρηση πέτυχε αλλά ο ασθενής απεβίωσε.

φτώχυνες αρκετά ή θες και Αντώνη Σαμαρά???

ΝΑ ΤΟ ΔΟΥΝ ΟΛΟΙ: Τα μέτρα που θα πάρει ο Σαμαράς αν βγει στις 18 

Σε όλη την προεκλογική περίοδο ο Α. Σαμαράς και το κατεστημένο προσπαθούν να τρομοκρατήσουν τον ελληνικό λαό, κρύβοντας τον πραγματικό τρόμο. Δηλαδή το τι θα ζήσουμε αν βγει η Νέα Δημοκρατία.

Η υστερία εναντίον του Σύριζα που χαρακτήρισε την προεκλογική εκστρατεία της ΝΔ και του επικοινωνιακού μηχανισμού του μνημονιακού μπλοκ έγινε και για έναν ακόμα λόγο. Για να ξεχάσει ο κόσμος ότι το πρόγραμμα της ΝΔ είναι ο πραγματικός τρόμος, το Μνημόνιο. 

Θέλουν να ξεχάσει ο κόσμος ότι έχουμε φτάσει σε σημείο απόγνωσης και εξαθλίωσης.

Θέλουν να ξεχάσει ο κόσμος ότι καθημερινά αυτοκτονούν συμπολίτες λόγω της απόγνωσης.

Θέλουν να ξεχάσει ο κόσμος ότι οι συνταξιούχοι δεν μπορούν να πάρουν ούτε τα φάρμακά τους.

Ας δούμε όμως τι μας περιμένει στις 18 Ιούνη αν η ΝΔ κερδίσει τις εκλογές.

Μπορούμε να εμπιστευτούμε τον Α. Σαμαρά που αλλάζει συνέχεια άποψη για το κρισιμότερο ζήτημα του ελληνικού λαού; Για το Μνημόνιο; Έναν πολιτικό που εξυπηρέτησε τους δανειστές σε βάρος του λαού και του τόπου; Και υπέγραψε, αυτό που ο ίδιος κατήγγειλε ως καταστροφή για τη χώρα; 

Θέλουμε να ξαναδοκιμάσουμε αν μπορούν να διαπραγματευτούν για την Ελλάδα οι σημαδεμένοι της λίστας Χριστοφοράκου; Αυτοί που είναι δεδομένοι και δεμένοι από την κυρία Μέρκελ και το γερμανικό πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο; Που βγαίνουν οι Γερμανοί ρητά και μας λένε να ψηφίσουμε Σαμαρά; Τους γνωρίσαμε, άλλωστε μην ξεχνάμε πως μόλις πριν δυόμιση χρόνια ήταν κυβέρνηση και μάλιστα από τις χειρότερες. Τους πληρώσαμε ακριβά. Ως εδώ!

Ο ελληνικός λαός δε θα λυγίσει!

Μπορεί να εξασφαλίσει τις συντάξεις ο άνθρωπος που οι κολλητοί του παίξανε τα λεφτά των ταμείων στα δομημένα ομόλογα;

Ας δούμε ποια μέτρα έχει δεσμευθεί ο Σαμαράς ότι θα πάρει αν βγει κυβέρνηση:

Θα πάρει νέα μέτρα λιτότητας ύψους, πολύ πάνω από τα αρχικά €11,6 δις για τη διετία 2013-2014, αμέσως μετά τις εκλογές. Που περιλαμβάνουν: Απολύσεις 150.000 εργαζομένων στο Δημόσιο έως το 2015. 15.000 μέσα στο 2012, νέα μείωση στους μισθούς του Δημοσίου, παραπέρα μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, νέα μείωση των κύριων συντάξεων, των επικουρικών συντάξεων και των κοινωνικών επιδομάτων. Νέα μείωση στο εφάπαξ της τάξης του 30%.

Νομίζετε πως ο κατάλογος τελειώνει εδώ;

Ας συνεχίσουμε: Νέα μείωση της δαπάνης για φάρμακα κατά €1 δις, αλλά και αύξηση της συμμετοχής των ασφαλισμένων στο κόστος των φαρμάκων που συνταγογραφούνται στα βιβλιάρια υγείας και στο κόστος της νοσοκομειακής περίθαλψης.

Τι είπατε; Σας φαίνονται σκληρά; Δεν τελειώσαμε ακόμα όμως.

Κατάργηση του αφορολόγητου ορίου των €5000 και των φοροαπαλλαγών για τα στεγαστικά δάνεια πρώτης κατοικίας και τις ιατρικές δαπάνες. Κατάργηση του σημερινού, χαμηλού συντελεστή ΦΠΑ στα νησιά.

Θέλετε κι άλλα; 

Αύξηση στην τιμή του πετρελαίου θέρμανσης από €1 το λίτρο στο €1,40 τον Οκτώβριο και αυξήσεις στα τιμολόγια των ΔΕΚΟ, στις τιμές των εισιτηρίων των δημόσιων μέσων μεταφοράς.

Ο πυρήνας της προεκλογικής εκστρατείας της ΝΔ πατρίς-θρησκεία-αγορά και η υιοθέτηση ξεκάθαρα ακροδεξιάς ατζέντας ανοίγει μέτωπο με τη δημοκρατία και τα κοινωνικά δικαιώματα. Ανοίγει μέτωπο με τις ζωές μας.

Η ΝΔ δεν σκοπεύει να πολεμήσει την εξαθλίωση, σκοπεύει να βάλει τους εξαθλιωμένους σε διαδικασία κανιβαλισμού. Ποντάρει στα πιο συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας. Στη δήθεν ασφάλεια λέει ότι θα στραφεί, μια "ασφάλεια" φόβου. Μια "ασφάλεια" με 1-1,5 εκ. ανέργους. Μια "ασφάλεια" που ως εχθρό έχει τους αγώνες όσων δεν αντέχουν άλλο την ανέχεια. Μια "ασφάλεια" που προσπαθεί να καμουφλάρει μια νέα μνημονιακή συναίνεση.

Είναι φοβισμένοι από τις συνέπειες των κινητοποιήσεων των τελευταίων 2 χρόνων για αυτό και η ΝΔ θα επιχειρήσει  ακόμα πιο σκληρή καταστολή κάθε κομματιού της κοινωνίας που αγωνίζεται.

Το μνημόνιο έναν τρόπο έχει μόνο να μειώσει την ανεργία, την αύξηση των αυτοκτονιών. Θα το επιτρέψουμε;

Κάθε άνεργος, κάθε γυναίκα που δουλεύει με ελαστικό ωράριο, κάθε χαμηλόμισθος και χαμηλοσυνταξιούχος, κάθε δημόσιος ή ιδιωτικός υπάλληλος που απειλείται με απόλυση, κάθε δημοκρατικός πολίτης που θέλει να προστατέψει τα στοιχειώδη δικαιώματα έχει κάθε συμφέρον στις 17 του μήνα η ΝΔ να μην είναι πρώτο κόμμα. 

Να νικήσει η ελπίδα τον φόβο, να νικήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, να νικήσει ο ελληνικός λαός!