πρωτομαγιά του '36

Ήταν 1η Μαΐου του 1936 όταν οι καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης αποφάσισαν να κατέβουν σε απεργία για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους.

Μέσα σε λίγες μέρες το απεργιακό κύμα είχε εξαπλωθεί σε Ξάνθη, Αγρίνιο, Κομοτηνή, Σέρρες και Ελευσίνα και η απεργία ήταν πλέον πανεργατική.

Ο Ι. Μεταξάς σε επίσκεψή του στη Θεσσαλονίκη ήταν απόλυτος: οι Αρχές έπρεπε να χτυπήσουν τους διαδηλωτές στο ψαχνό.

Η απεργία συνεχίσθηκε και στις 9 του Μάη και οι χωροφύλακες άρχισαν επιθέσεις στις συγκεντρώσεις των απεργών χτυπώντας «στο ψαχνό». Πρώτος έπεσε νεκρός ο Τάσος Τούσης στη διασταύρωση Εγνατίας και Βενιζέλου και ακολούθησαν άλλοι τέσσερις. Οι διαδηλωτές εξοργισμένοι τοποθέτησαν το νεκρό Τάσο Τούση πάνω σε μια πόρτα και τον περιέφεραν στους δρόμους της πόλης σε μια ιδιότυπη «λιτανεία» καταγγελίας, διαμαρτυρίας και αντίστασης. 

Αντί για σημαίες υψώθηκαν μαντίλια βουτηγμένα στο αίμα. Οι διαδηλωτές φώναζαν: «Κάτω οι δολοφόνοι, να φύγει η κυβέρνηση Μεταξά». Λίγο πιο πέρα οι χωροφύλακες πυροβολούσαν το άοπλο πλήθος. 

«Απολογισμός»: 20 νεκροί, 300 τραυματίες. 

Το απόγευμα έγινε νέα διαδήλωση και τη νύχτα η κυβέρνηση Μεταξά έστειλε στρατιωτικές δυνάμεις από τη Λάρισα και τέσσερα αντιτορπιλικά.

Την επόμενη ημέρα η κηδεία των θυμάτων ήταν πραγματικός παλλαϊκός ξεσηκωμός αφού στο νεκροταφείο συγκεντρώθηκαν 150.000 άνθρωποι. 

Στις 11 Μαΐου κηρύχθηκαν απεργίες διαμαρτυρίας σε πολλές πόλεις της χώρας και στις 13 Μαΐου πανελλαδική απεργία.

Οι καπνέμποροι υποχώρησαν στις περισσότερες οικονομικές διεκδικήσεις, ενώ η κυβέρνηση Μεταξά αρνήθηκε να ικανοποιήσει τα πολιτικά αιτήματα.

Στο σημείο της πρώτης επίθεσης στήθηκε αργότερα το Μνημείο του Καπνεργάτη. 

Η εικόνα παρακάτω, που αποθανατίζει την σκηνή  της μάνας του 

 νεκρού Τάσου Τούση να μοιρολογεί πάνω στο νεκρό παιδί της,

 πέρασε στην ιστορία του εργατικού κινήματος...

Ο Γιάννης Ρίτσος, ο οποίος είχε γεννηθεί την Πρωτομαγιά του 1909, συγκλονισμένος απ’ τα γεγονότα, και ιδιαίτερα από το μοιρολόι της μάνας του πρώτου νεκρού πάνω από το πτώμα του γιου της, έγραψε τον ΕΠΙΤΑΦΙΟ   που αργότερα μελοποίησε ο Μίκης.....

..................

<< Να'χα τ'αθάνατο νερό

ψυχή καινούργια να 'χα

να σού'δινα να ξύπναγες

για μια στιγμή μονάχα

Να δεις, να πεις, να το χαρείς

ακέραιο τ'όνειρό σου

να στέκεται ολοζώντανο

κοντά σου, στο πλευρό σου

Βροντάνε στράτες κι αγορές

μπαλκόνια και σοκάκια

και σου μαδάμε οι κορασιές

Λουλούδια στα μαλάκια

Με τα χεράκια σου τα δυο

τα χίλιοχαϊδεμένα

όλη τη γης αγκάλιαζα
κι όλα ήτανε για μένα >>

τι γράφει το der spiegel

Στις ελληνικές εκλογές της 6ης Μαΐου είναι αφιερωμένο δημοσίευμα του γερμανικού εβδομαδιαίου περιοδικού der Spiegel, που θα δημοσιευτεί τη Δευτέρα.

Όπως αναφέρει η DW, στο άρθρο με τίτλο "Ποια κρίση" και υπέρτιτλο "Η Αθήνα καλεί σε εκλογές", η συντάκτρια γράφει πως οι υποψήφιοι των εκλογών υπόσχονται πως  όλα θα αλλάξουν, "με πρώτους εκείνους, που οδήγησαν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού".

"Σαν να μην συνέβη τίποτα"

Η αρθρογράφος υποστηρίζει ότι η Ελλάδα δεν έχει προχωρήσει πολύ στην ανανέωση και το καθιστά σαφέστερο οι υποψήφιοι των δύο μεγάλων κομμάτων, ο συντηρητικός Αντώνης Σαμαράς και ο σοσιαλιστής Ευάγγελος Βενιζέλος.

Για τον Αντώνη Σαμαρά και τον προκάτοχό του Κ. Καραμανλή γράφει τα εξής:

'Ο Αντώνης Σαμαράς εξαγγέλλει νέο ξεκίνημα και βάζει μπροστά τον προκάτοχό του. Επί δυόμισι χρόνια, μετά την ήττα από το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου το φθινόπωρο του 2009, ο Καραμανλής σιωπά. Δεν υπάρχει καμία δήλωσή του, ούτε για την κρίση, αλλά ούτε και για πλήθος παραλείψεων κατά την περίοδο διακυβέρνησής του. Τώρα κάνει και πάλι την εμφάνισή του και διεξάγει προεκλογικό αγώνα υπέρ της παράταξής του. Σαν να μη συνέβη τίποτα".

Για τον Αντώνη Σαμαρά η αρθρογράφος σημειώνει ότι έχει τη φήμη του "διψασμένου για εξουσία οπορτουνιστή, που θέλει να κυβερνήσει μόνος του μετά τις 6 Μαΐου παρά τις δημοσκοπήσεις και οι υποσχέσεις του ηχούν τόσο μεγαλόστομα σαν να ήταν η Ελλάδα μια ευημερούσα περιοχή και όχι ένα χρεοκοπημένος κράτος".

Τον Ευάγγελο Βενιζέλο, η αρθρογράφος του περιοδικού der Spiegel τον περιγράφει ως εξής:

"Ο Βενιζέλος, 55 ετών, μέχρι πρότινος υπουργός Οικονομικών, ήταν έμπιστος του Ανδρέα Παπανδρέου, του πατέρα του π. πρωθυπουργού Γεωργίου. Ο πατήρ Παπανδρέου συνέβαλε καθοριστικά με την πελατειακή του πολιτική στη δημιουργία του δυσλειτουργικού, διογκωμένου κρατικού μηχανισμού, στον οποίο ο Βενιζέλος τώρα κηρύσσει τόσο άνετα τον πόλεμο".

συννεφιασμένη ζωή...

Ηταν σαν σήμερα πριν από εβδομήντα χρόνια, όταν η Βέρμαχτ έμπαινε στην Αθήνα. Ηταν Κυριακή του Θωμά, η μέρα που ενέπνευσε και τη «Συννεφιασμένη Κυριακή», το μέγα τραγούδι του Τσιτσάνη.

Κυρίως όμως, ήταν η μέρα που ο εύζωνας φρουρός της Ακρόπολης, ο Κωνσταντίνος Κουκίδης, δεν άντεξε την ντροπή της παράδοσης του Ιερού Βράχου στο Γερμανό αξιωματικό και, αντί να υποστείλει την ελληνική σημαία για να την παραδώσει όπως τον είχε διατάξει ο διοικητής της γερμανικής φρουράς, την υποστέλλει τραγουδώντας μόνος μπροστά τους Γερμανούς τον εθνικό ύμνο, τυλίγει με αυτή το σώμα του και αυτοκτονεί πέφτοντας στο κενό.

Σήμερα, ποιος θυμάται τον Κουκίδη; Κανείς φυσικά. Και γιατί να τον θυμόμαστε; Επειδή πήγε και αυτοκτόνησε για να μην παραδώσει την Ακρόπολη στο βάρβαρο κατακτητή; Αστεία πράγματα…

Ηταν ήρωας της παγκόσμιας επανάστασης; Δεν ήταν. Ή μήπως ήταν πολιτικός που πάλευε για τα… δίκαια του λαού και φιλούσε κι αγκάλιαζε όποιον έβρισκε μπροστά του τάζοντας ψέμματα; Ούτε αυτό ήταν. Μήπως έβαλε χέρι σε κανένα δημόσιο ταμείο να γίνει «μάγκας»; Όχι. Φυσικά, δεν ήταν και περσόνα της τηλεόρασης. Δεν χόρευε, δεν μαγείρευε, δεν έκανε την καρικατούρα, τη γλάστρα ή τον κλόουν στο γυαλί, ούτε ρητόρευε από αυτό – δεν υπήρχε γυαλί άλλωστε… Μήπως ήταν κρατικοδίαιτος κομματικός συνδικαλιστής να… προασπίζεται τη δημόσια περιουσία με το πάθος που θα προασπιζόταν τη δική του ιδιωτική, προφανώς επειδή τις έχει μπερδέψει; Μπα, ούτε αυτό.

Ε, τέλος πάντων, τι ήταν αυτός ο Κουκίδης; Αφού δεν ήταν τίποτα απ’ όλα αυτά, που συγκροτούν το σκληρό πυρήνα του αξιακού συστήματός μας, ήταν ένα τίποτα. Πολύ καλά έκανε και πήγε και έπεσε από την Ακρόπολη, δικιά του δουλειά. Και πολύ καλά κάνουμε λοιπόν και εμείς και δεν θυμόμαστε. Τι να θυμηθούμε δηλαδή από έναν τέτοιο ήρωα; Τολμάμε να τον θυμηθούμε; Πρέπει να τον θάψουμε βαθειά στη λήθη. Όταν θα θυμόμαστε τι ήταν αυτός, θα θυμόμαστε αναγκαστικά τι είμαστε κι εμείς. Ασε λοιπόν καλύτερα…

Απλώς, δεν σκεφτήκαμε ποτέ ότι μπορεί να φτάσαμε εδώ που φτάσαμε ακριβώς επειδή μέσα μας δεν κατοικεί ο Κουκίδης, αλλά όλοι αυτοί οι γελοίοι τύποι, που, σα να μη μας έφταναν οι δικοί μας, έχουμε τώρα πάρει κι «τηλενισχύσεις» από την Τουρκία… Αλλά αυτό είμαστε πια: αυτό που βλέπουμε καρφωμένοι μαζικά σαν ανώμαλοι μπροστά σ’ ένα άθλιο γυαλί… Κι έτσι, δυστυχώς, δεν βγαίνουν πέρα οι μεγάλες ώρες όπως αυτές που τώρα περνάμε.

…που έχει πάντα συννεφιά, χριστέ και παναγιά μου…

ετοιμάστε τα γιαούρτια και τα αυγά...

ο ρόλος της αριστεράς σήμερα.

Η στάση των διαφόρων δυνάμεων της Αριστεράς δεν μπορεί να κριθεί μόνο θεωρητικά, με βάση απλά την ορθότητα ή μη των αναλύσεων και των προτάσεών τους, αλλά από το κατά πόσο είναι πρόθυμες να συμβάλουν στον αναγκαίο κοινωνικό ξεσηκωμό για την ανατροπή των μέτρων. Κάθε άλλη στάση, είτε γιατί αρνείται την κοινή δράση στο όνομα της «καθαρότητας», είτε γιατί αντιμετωπίζει τα μέτρα με τη λογική «ό,τι έγινε, έγινε», είναι στάση άχρηστη ή ακόμα και βλαπτική για το εργατικό κίνημα.

 Όμως η κοινή δράση δεν θα είναι αποτελεσματική, χωρίς την παράλληλη καταπολέμηση της σύγχυσης και των λάθος αντιλήψεων, που υπάρχουν μέσα στην Αριστερά σήμερα. Δεν είναι πολυτέλεια, αλλά απολύτως αναγκαία η συντροφική και αυστηρή κριτική, ώστε να μπορέσει να ηγεμονεύσει στο κίνημα μια πραγματικά αποτελεσματική πολιτική κατεύθυνση που θα θέλει να δώσει τη μάχη ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου.

Μια τέτοια αριστερή πολιτική, ικανή να συσπειρώσει και να στηρίξει τους κοινωνικούς αγώνες, οφείλει να συνδυάζει δυο στοιχεία τα οποία να έχουν συνέπεια και συνοχή:

α) Στόχο και όραμα για το ποια διέξοδο από την κρίση επιδιώκουμε.

β) Αιτήματα και συγκεκριμένη πολιτική και τακτική, καθώς και τα αναγκαία μέσα και μορφές πάλης που μπορούν να εμπνεύσουν την ταξική αντίσταση και να οδηγήσουν στους επιδιωκόμενους στόχους.

 Επιπλέον, για να είναι αποτελεσματική, για να μπορεί να πείσει τις πλατιές μάζες, η πολιτική αυτή οφείλει να είναι ρεαλιστική. Όχι βέβαια με τον υποκριτικό «ρεαλισμό» όσων μας καλούν να αποδεχθούμε σαν «μονόδρομο» την ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική του μνημονίου, την ίδια στιγμή που μας λένε ότι είναι «ακραίο» να υπερασπίζουμε τις στοιχειώδεις ανάγκες των εργαζομένων για ψωμί, εργασία, παιδεία, υγεία, ελεύθερο χρόνο, αξιοπρέπεια, ελευθερία...

 Μια αριστερή πολιτική οφείλει να είναι ρεαλιστική με την έννοια της συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης, με τη λογική να κατανοήσουμε την «καταστροφή που μας απειλεί και πώς θα την καταπολεμήσουμε», με τη λογική να παλέψουμε με όποιο μέσο είναι απαραίτητο.

 Η Αριστερά δεν μπορεί να κρίνει με βάση τις επιθυμίες της, με κριτήριο, για παράδειγμα, το αν μας αρέσουν τα μικρά βήματα ή οι μεγάλες συγκρούσεις, αν προτιμάμε τη μεταρρύθμιση του καπιταλισμού ή την ανατροπή του. Η Αριστερά, για να αξίζει το όνομά της, οφείλει να «προτιμήσει» το ρεαλιστικό δρόμο, αυτόν δηλαδή που επιβάλλει η σημερινή ακραία πραγματικότητα, όσο δύσκολος κι αν είναι αυτός. Κάθε άλλη προσέγγιση οδηγεί σε ουτοπίες και καθιστά την Αριστερά μια άχρηστη πολιτική δύναμη.

πάρτε το χαμπάρι...

Κάθε δυο χρόνια διαγραφή μνήμης...

Το φθινόπωρο του 2007, πάνω στα αποκαΐδια της χώρας και με τα διχίλιαρα του Ρουσόπουλου, η Ν.Δ. κερδίζει για δεύτερη φορά στις εκλογές στέλνοντας το ΠΑΣΟΚ σε εμφύλιο, στον οποίο τελικά επεκράτησε ο Γ. Παπανδρέου παρότι εθεωρείτο απ' όλους τελειωμένος.

Πριν από 2,5 χρόνια η Ν.Δ. κατέρρεε στις κάλπες και στη συνείδηση των ψηφοφόρων, των μελών και των οπαδών της. Όλοι μιλούσαν για στρατηγική ήττα με ορίζοντα δεκαετίας και καταριόντουσαν τον επάρατο Καραμανλή. Ο "τελειωμένος" πριν από μερικούς ΓΑΠ ήταν ο λαοπρόβλητος πρωθυπουργός.

Σήμερα η Ν.Δ., χωρίς να έχει αλλάξει ούτε κατά κεραία, πατάει πάνω στο πτώμα του ΠΑΣΟΚ και κορδώνεται και πάλι διεκδικώντας να ξανασώσει τη χώρα.  

Μέχρι πότε θα διαγράφεται η μνήμη μας κάθε δυο χρόνια;

δεν πρέπει να ξανακοιμηθώ!!!

Δεν θα ξανακοιμηθώ.

Οταν έπεσα για ύπνο ήμουν Εργαζόμενος.

 ή συνταξιούχος. ή μικρομεσαίος εμποράκος.

Οταν ξύπνησα ήμουν Ανεργος.

ή με μισή σύνταξη. ή κλειστό μαγαζί.

Οταν έπεσα για ύπνο ήμουν Συνειδητός Πολίτης.

ή έντιμος επαγγελματίας. ή περήφανος Γέροντας.

Οταν ξύπνησα ήμουν διεφθαρμένος και κοπρίτης.

ή λαμόγιο. ή απόβλητο Ζωής.

Οταν έπεσα για ύπνο για δύο πράγματα ήμουν σίγουρος.

α) Πως είμαι Ανθρωπος και Πολίτης.

β) Πως ΟΛΑ όσα έβλεπα, ένοιωθα και πίστευα 

ΥΠΑΡΧΟΥΝ και είναι ΔΙΚΑ ΜΑΣ.

Ο Ηλιος, η Πίνδος, η Σάμος, ο Αέρας, το Αιγαίο.

Η Δημοκρατία, η Δικαιοσύνη, οι Πανανθρώπινες Αξίες.

Οταν ξύπνησα ΟΛΑ ήταν χαμένα.

Υποθηκευμένα. Προς πώληση.

.......................................................................

Τ΄ορκίζομαι.

Δεν θα  ξ α ν α κ ο ι μ η θ ώ.

Θα μείνω Αγρυπνος.

 Να φυλάξω όσα σχολειά και νοσοκομεία είναι

ακόμα ανοιχτά. 

Να Ξεσηκώσω τα Καταδικασμένα Νιάτα. 

Να Στηρίξω τα απελπισμένα Γερόντια.

Να Υπερασπιστώ τη Χώρα. Τη Δημοκρατία. 

Τ΄ορκίζομαι.

Δεν θα ξανακοιμηθώ. 

 

αναδημοσίευση από politiko koraki

να αντισταθούμε στην ασχήμια...

Όσοι έκτισαν αυτόν τον τόπο με τούβλα που κουβάλησαν τα χέρια τους, με αξίες που βρήκαν από τους προγόνους τους, με ιδέες, ήθη, έθιμα και κάλλος, αποχωρούν. Μήπως αυτός ο τόπος, όπως έγινε δεν τους χωρούσε πια; Και τι έμεινε πίσω, πέρα απ το ανεκτίμητο έργο τους; Μια γενιά που γκρέμισε τα τούβλα, ξερίζωσε τα δέντρα και τις αξίες του λαού. Μια γενιά που κατεδάφισε ελπίδες, όνειρα και κατακτήσεις. Μια γενιά που έχτισε πολυώροφα εκτρώματα με τέντες πράσινες και πορτοκαλί που κρύβουν τον ήλιο. Πώς να ονειρευτείς όταν δεν βλέπεις ουρανό;
Η πλατεία του κέντρου έπαψε να ναι στρόγγυλη, ο καφές σταμάτησε να ναι ελληνικός, το τραμ δεν είναι πια ανοιχτό και οι πόρτες μας είναι κλειστές και τριπλοκλειδωμένες, όπως και οι αλήθειες μας. Μας βόλεψαν οι έτοιμες αλήθειες που υιοθετήσαμε και αργά καταλάβαμε πως ήταν ψέματα. Ανοιγόμαστε ελάχιστα και μόνο όταν αισθανόμαστε ασφαλές το περιβάλλον,εκφραζόμαστε φτωχά, δημιουργούμε τίποτα.
Πονηρέψαμε και χάσαμε την αθωότητα της ψυχής και των συναισθημάτων μας. Η αισθητική μας χάλασε. Θυμάται κανείς τι μας άφησαν οι ποιητές; Πόση βενζίνη, για να ξανασηκωθεί ένας λαός στο πόδια του, μπορεί να του δώσει το έργο του Ρίτσου που γράφτηκε πριν τόσα χρόνια, θα πει κάποιος. Ανεξάντλητη. Αρκεί να το διαβάσει και να νιώσει την αγνότητα με την οποία γράφτηκε. Κι όμως, υπάρχουν και πράγματα που δεν έχουν ίχνος πονηριάς μέσα τους και για καλή μας τύχη κάποιοι μας τα άφησαν κληρονομιά. Είμαστε έτοιμοι να κάνουμε την αποδοχή της όμως;
Ποιός έχει να απαντήσει σ αυτούς τους στίχους, που βγήκαν απ τη γάργαρη φωνή του Ξυλούρη κάποτε; ‘’Αγρίμια κι αγριμάκια μου, λάφια μου μερωμένα, πέστε μου πού'ναι οι τόποι σας, πού'ναι τα χειμαδιά σας;’’. Ξεσυγγενέψαμε και αγριέψαμε. Όμως, όσο κι αν δείχνει τα δόντια του το πρόβατο, το Πάσχα αρνί θα φαγωθεί.
Θυμάται κανείς τις μελωδίες των παιδικών του χρόνων; Το Πάσχα δεν είχαμε cd-player και cd από εφημερίδες κι όμως γλέντι γινότανε. Τραγουδούσαμε όλοι και οι φωνές ακούγονταν σαν μια. Και χωρίς παραφωνία. Τραγούδι λέγαμε ριζίτικο γιατί δεν ξεχνούσαμε τις ρίζες μας, τραγούδι λέγαμε αληθινό γιατί είχαμε αλήθεια και ποτέ δεν ξεχνιόμασταν. Πατάγαμε χορό που δεν είχε σταματημό. Χορό λαϊκό γιατί τότε ήμασταν λαός, χορό παραδοσιακό γιατί είχαμε παράδοση, χορό νησιωτικό γιατί μας ξύπναγε η αλμύρα απ τα νερά μας. Ποτέ δε χάναμε τα βήματα, όχι στο χορό, εκεί ήταν δεδομένο ότι δε θα τα χάσουμε και το κεφάλι κοιτούσε πάντα ψηλά δεν έψαχνε τα βήματα, τα πόδια τρέχαν μόνα τους και ρυθμικά. Γελάγαμε.
Δε χάναμε τα βήματα ούτε μετά, που χε τελειώσει ο συρτός. Ξέραμε που πατάμε. Γιατί είχαμε σταθερές, δε ψάχναμε τις ευκολίες. Κι όμως, ήρθαν οι ευκολίες και τα ψέματα και μας βρήκαν. Μας βρήκαν τα μεγάλα λόγια, οι υπεύθυνες υποσχέσεις από τα υπεύθυνα στόματα, οι φλούδες (και όχι φρούδες) ελπίδες που τις πατήσαμε με επιτυχία.
Κι ύστερα ήρθαν κι οι ‘’θεοί’’ που τρύπωσαν στα σπίτια μας μέσα από ένα κουτί. Τόσο ύπουλα. Χαμπάρι δεν πήραμε. Θεοποιήσαμε το σκουπίδι και το τίποτα. Την κατάντια του ο λαός δεν αρκεί να την καταλαβαίνει όταν φτάνει να ζει με 400ευρώ.Κατάντια είναι που πάψαμε να μας εμπνέουν Σεφέρηδες και προσπαθήσαμε να μιμηθούμε μικρούτσικους. Αντιγράψαμε όλοι τους χειρότερους εαυτούς μας και αναπαράγαμε την αηδία.
Και το χειρότερο; Όλο αυτό μας φαίνεται φυσιολογικό. Περνάει απαρατήρητο στην κάθε μέρα μας. Κι είχε δίκιο σε αυτό που είχε πει κάποτε ο Χατζιδάκις σε μια από τις εκπομπές του στο τρίτο πρόγραμμα, ‘’Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει’’. Κι εμείς έχουμε πάψει να το φοβόμαστε από καιρό. Δε μας τρομάζει το κιτς, δε μας αηδιάζει το σάπιο, δε μας κουφαίνει η παραφωνία. Είμαστε τόσο μάγκας λαός που έχουμε κάνει κι ένα βήμα παραπέρα. Επικροτούμε και υπέρ-προβάλουμε την ασχήμια. Γίναμε η παραφωνία.
Φύγαν πολλοί τον τελευταίο καιρό, φύγαν όμως ήσυχα και με αξιοπρέπεια. Γιατί; Γιατί έζησαν ήσυχα και με αξιοπρέπεια. Εμείς θα φύγουμε σκλαβωμένοι αναξιοπρεπείς αφήνοντας πίσω τη βροντερή μας σάπια ύπαρξη;
Αν η παράδοση μας πια, είναι να θάβουμε τον τόπο μας και τις ζωές μας, εμείς θα βυσσοδομήσουμε πάνω στην παράδοση. Σε τούτη τη γη που την πατούμε, όλοι μέσα ΔΕΝ θα μπούμε. Με το φόβο το γλεντάμε και χορεύουμε. Δεν ημερεύουμε. Αντρειεύουμε!
Ας ελπίσουμε λοιπόν, πολύ γρήγορα να είμαστε έτοιμοι να δώσουμε απαντήσεις. Μέχρι τότε, την απάντηση στην ερώτηση του, θα τη δώσει ο ίδιος ο Ξυλούρης:
Γκρεμνά'ναι εμάς οι τόποι μας, λέσκες τα χειμαδιά μας,τα σπηλιαράκια του βουνού είναι τα γονικά μας.
Καλή επιστροφή… στα σπηλιαράκια του βουνού που ναι τα γονικά μας. Από κει θα ξεκινήσουμε.

πάμε για να χάσουμε???

Το ενδεχόμενο αριστερής συμμαχίας με κυβερνητική προοπτική απέρριψε για ακόμη μια φορά η γγ της ΚΕ του ΚΚΕ κυρία Αλέκα Παπαρήγα.

Μιλώντας στο Ράδιο 9, η κυρία Παπαρήγα επανέλαβε ότι οι γαλλικές προεδρικές εκλογές αποτελούν κακό παράδειγμα για τις επικείμενες εκλογές στην Ελλάδα.

«Αν μπορούσαμε να βοηθήσουμε θα συμμετείχαμε. Δεν μπορούμε γιατί θα γονατίσει ο λαός», είπε χαρακτηριστικά και πρόσθεσε ότι το ΚΚΕ διαφωνεί σε βασικά ζητήματα με τα άλλα αριστερά κόμματα και δεν μπορεί να απαιτήσει από το ΣΥΡΙΖΑ να απεμπολήσει το πρόγραμμά του.

Εάν πάρουμε μέρος στην κυβέρνηση εγκαταλείπουμε πολλά, όπως τις κινητοποιήσεις, πρόσθεσε η κ. Παπαρήγα.
Εν τω μεταξύ ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ, Μάκης Μαΐλης δήλωσε με βεβαιότητα ότι είναι σίγουρη μετά τις εκλογές,η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.

-δηλαδή για να καταλάβω...θεωρεί η ηγεσία του ΚΚΕ ότι σίγουρα ο λαός θα δώσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ? θεωρεί ότι είναι καλύτερο για το λαό, να μην εγκαταλείψει τις κινητοποιήσεις του, το ΚΚΕ αντί να υπάρξει η προοπτική μιας αριστερής κυβέρνησης που θα πάρει μέτρα ανακούφισης για το λαό?
ΕΥΘΥΝΟΦΟΒΙΑ?
ΒΟΛΕΜΑ?
Τι στο διάολο περνάει από το μυαλό της ηγεσίας???

έστω και έτσι!!!

που είσαι καπετάνιο...

λαοί χωρίς μνήμη,δεν έχουν μέλλον...

21 Απριλίου 1967. Η ηλιθιότητα και η κτηνωδία με εθνικό μανδύα έριξαν τη μαύρη σκιά τους πάνω από την Ελλάδα. 
Η χώρα του ήλιου έγινε χώρα του σκότους. Στρατόπεδα, φυλακές, κυνηγητά, βασανιστήρια, δολοφονίες, τρόμος. 
Εφτά μαύρα χρόνια που πρέπει να τα θυμόμαστε. Να θυμόμαστε τους νεκρούς, τους σακατεμένους, το Πολυτεχνείο, την τραγωδία της Κύπρου, την τραγωδία της Ελλάδας. 
Για να μη ξαναζήσει η χώρα μας τέτοιο εφιάλτη από Εφιάλτες, είτε με στολή στρατιωτική, είτε με κουκούλα Χρυσαυγίτη. 

Η μνήμη είναι ο καλύτερος βοηθός της κρίσης –και έρχονται εκλογές με τους φασίστες να σηκώνουν πάλι κεφάλι, για να «σώσουν» όπως και τότε την Ελλάδα, καταργώντας τη μεγαλύτερη κατάκτηση των Ελλήνων –τη δημοκρατία και την ελευθερία.
ΜΑΥΡΙΣΤΕ ΤΑ ΜΑΥΡΑ ΚΟΡΑΚΙΑ!!! 

REVOLUTION

Η γης είναι μια εικόνα ιστορισμένη
Με αγκάθια και με νήπια· με λουλούδια,
Με σκύλους όπου γλείφουν, με μαϊμούδια
Που χορεύουν, με κρίνους· χαρισμένη
Στων ληστάδων τα χέρια, κρεμασμένη
Στο καρφί του φονιά, που με τραγούδια
Κοιμίζει τ’ απονήρευτα μικρούδια
Και το γάλα τους κλέφτει. Δικασμένοι
Σηκωθείτε! Τ’ αγκάθια καθαρίστε,
Σκοτώστε τα σκυλιά, τα σιχαμένα
Μαϊμουδάκια πατήστε, Ω ανθίστε
Κρίνοι! Μικρά μου αντρωθείτε χαμένα!
Την ’κόνα που μας κλέψαν – πλια νισάφι–
Ξεκρεμάστε από του άτιμου το ράφι.

άξια κόρη,ενός άξιου πατέρα!!!

Μια συγκλονιστική συνέντευξη έδωσε στο περιοδικό "Επίκαιρα" και στον Λεωνίδα Βατικιώτη η κόρη του Δημήτρη Χριστούλα, Εμμυ.

Την παραθέτουμε

- Κυρία Χριστούλα, γιατί ο πατέρας σας επέλεξε το Σύνταγμα; 

- Η επιλογή του Συντάγματος είναι απολύτως συμβολική. Ο συμβολισμός προσθέτει επιπλέον διαστάσεις στο γεγονός, ενώ ταυτόχρονα το μετατρέπει σε «ανοιχτό» θέμα για το μέλλον.
Με την έννοια αυτή, ο Δημήτρης Χριστούλας δεν αυτοκτόνησε, αλλά διερράγη, όπως πολύ εύστοχα διάβασα σ' ένα κείμενο. Διερράγη μέσα στην καρδιά της πόλης για να σπάσει τη σιωπή. Διερράγη μπροστά στη Βουλή, δακτυλοδείχνοντας όλους αυτούς που τη μετέτρεψαν σε επικυρωτικό σώμα έξωθεν και άνωθεν εντολών. Διερράγη στην πλατεία των αγώνων, μεταγγίζοντας το όραμα της ανατροπής στις νέες φύτρες. Διερράγη τούτη τη στιγμή με τα θραύσματα να διαλύουν την γκεμπελικής σύλληψης εκβιαστική και μισαλλόδοξη προεκλογική ατζέντα.

- Στον επικήδειο αναφέρατε πως η πράξη τον ήταν «βαθύτατα πολιτική». Όλοι καταλάβαμε τι θέλατε να πείτε. Αν κάποιος χαρακτήριζε με αυτούς τους όρους μια αυτοκτονία δύο χρόνια πριν, όλοι θα συμφωνούσαμε για την αστοχία του όρου. Κατά τη γνώμη σας, τι μεσοβάβησε όλη αυτή τη διετία και οι παραδοσιακοί ορισμοί της πολιτικής πράξης απαξιώθηκαν και επαναπροσδιορίστηκαν τόσο απότομα;

- Στην πατρίδα μας σήμερα η κυβέρνηση των πραιτοριανών σκοτώνει τα αυτονόητα. Την αξιοπρέπεια, το ήθος, τη λογική, το ίδιο το δικαίωμα στη ζωή. Την ίδια στιγμή, προσπαθεί να δημιουργήσει συνθήκες αδιατάρακτης λευκότητας, όπως σε εκείνη την τελευταία σκηνή από την ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Οι κυνηγοί», στην οποία η εξουσία θάβει βαθιά κάτω από το χιόνι το πτώμα του αντάρτη, αφού ακόμη και σαν πτώμα απειλεί την επιβίωση της. Η ίδια ακριβώς διαδικασία, με τη διορισμένη κυβέρνηση να βρίσκεται στο απόγειο της ιστορικής και της πολιτικής της νεύρωσης. Βίαιη καταστολή, απόλυτη λογοκρισία, φασίζουσα προπαγάνδα, χυδαίοι εκβιασμοί απέναντι σε όποιον απειλεί την ανίερη σύμβασή της.

Σε μια τέτοια κατάσταση, η όξυνση της οποίας δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία φάση των τελευταίων -όχι δύο, αλλά πολλών- χρόνων, η αυτοκτονία για κάποιους, για «τα πεισματάρικα παιδιά της χίμαιρας», φαίνεται αυτονόητη όχι σαν φυγή, αλλά σαν κραυγή αφύπνισης. Μια κραυγή αφύπνισης με πολλαπλούς, όμως, αποδέκτες.
Από την άλλη, δεν είμαι σίγουρη ότι αυτό το σώμα τρομάζει μόνο το αστικό κατεστημένο ή και άλλα πολιτικά κατεστημένα.

- Ο πατέρας σας το «σκληρό Απρίλη» του 2012 προστέθηκε στους σύγχρονους ήρωες μαζί με την Πηνελόπη Δέλτα, που επέλεξε να αυτοκτονήσει όταν μπήκαν στην Ελλάδα οι Γερμανοί τον Απρίλη του 1941, και τον φοιτητή Κώστα Γιωργάκη, που το Σεπτέμβρη τον 1970 αυτοπυρπολήθηκε για να στρέψει το βλέμμα των Ευρωπαίων στην ελληνική χούντα. Ποιο στοιχείο πιστεύετε ότι σε αυτές τις δύσκολες εποχές αναβαθμίζει το προσωπικό παράδειγμα;

- Ο Σλαβόι Ζίζεκ στη διάλεξη που έκανε στην αίθουσα του MAX στο Πολυτεχνείο ανέφερε ότι όλοι όσοι θέλουμε να ανατρέψουμε τούτο τον κόσμο πρέπει να θέσουμε μια ψυχαναλυτικού τύπου ερώτηση στον εαυτό μας: «Θέλουμε πραγματικά να κάνουμε αυτό που λέμε ότι θέλουμε να κάνουμε;». Νομίζω ότι η απάντηση του σε αυτή την ερώτηση, υπογεγραμμένη με την (δια του τη ζωή, είναι αυτό το στοιχείο που αναβαθμίζει την πράξη και την καθιστά πολιτική τελετουργία. Μια τελετουργία σε παρόμοιες συνθήκες.Τότε ο στρατός κατοχής και η αμερικανόδουλη χούντα- σήμερα οι γκαουλάιτερ και οι εντεταλμένες ελληνικές κυβερνήσεις. Όμως «ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός, γεννώντας μέσ' απ' την πεθαμένη γη τις πασχαλιές».

- Πώς κρίνετε την αντίδραση της κυβέρνησης απέναντι στην πολιτική κίνηση τον πατέρα σας;

- Κυβέρνηση και διάσημα παπαγαλάκια δεν εντρέπονται, παρεκτρέπονται και εκτρέπονται. Η συνταγή, γνωστή: Επιδόθηκαν σε αγώνα δρόμου, ώστε να υποβιβάσουν μια πολιτική πράξη σε πράξη ταπεινή, ώστε να υπονομεύσουν το ιδεολογικό της περιεχόμενο, ώστε να τη μετατρέψουν σε ένα ακόμη «τραγικό» τηλεοπτικό γεγονός. Δεν τα κατάφεραν.

Κι ύστερα ήρθε ο τρόμος. Απολύτως λογικό. Όταν για δεκαετίες κατά συρροή ασελγούν στο σώμα της ιστορίας, της Δημοκρατίας και της αλήθειας, μόνο τρόμο μπορούν να νιώθουν απέναντι σε μία πράξη που τους ξεφωνίζει ως τους πολιτικούς αυτουργούς της «Ελλάδα ΑΕ».

- Η αντίδραση πολιτικών στελεχών, όπως τον Μπεγλίτη και τον Κουκουλόπουλου, έδειξε σε όλους το σύστημα αξιών τους και τις ενοχές τους. Στον αντίποδα, όμως, αυτών των αντιδράσεων, εντελώς αντιπροσωπευτικών τον σταδίου σηψαιμίας που βρίσκεται το σημερινό πολιτικό σύστημα που υπηρετούν επί χρόνια και οι δυο τους, οι αντιδράσεις του κόσμου ήταν ολότελα διαφορετικές. Μπορείτε να μας πείτε λίγα λόγια παραπάνω γι' αυτές;

- Λερά ονόματα που δεν μπορούν να μπουν στο ίδιο χαρτί πλάι πλάι με τον πατέρα μου. Κατανοώ το αξιακό τους σύστημα. Ζουν για χρήμα και εξουσία, άρα οι μόνοι λόγοι που νομιμοποιούν στη «συνείδησή» τους την επιλογή της αυτοκτονίας είναι η απώλεια του χρήματος και της εξουσίας. Ως προς τις ενοχές, δεν το πιστεύω. Ρετουσάρισαν τα λεκιασμένα τους πουκάμισα και επιδόθηκαν στον αγώνα δρόμου της ψηφοκλεπτικής προπαγάνδας.
Στον αντίποδα, οι πολίτες. Συγκλονισμένοι, θυμωμένοι.

Θα θυμηθώ, όμως, τον Βασίλη Ραφαηλίδη, που έλεγε ότι χρειαζόμαστε μια ευαισθησία που να μην είναι εξαρτημένη από τη συναίσθηση, αλλά από τη συνείδηση. Η συνείδηση είναι δεδομένο κοινωνικό, ενώ η συναίσθηση δεδομένο μεταφυσικό.
Και γι' αυτή την υπόθεση έχουμε να κάνουμε ακόμη πολλή δουλειά. Η δε Αριστερά, την περισσότερη.

- Πώς είχε αντιδράσει, αλήθεια, ο πατέρας οας απέναντι στο διορισμό της κυβέρνησης Παπαδήμου το Νοέμβριο του 2011;

- Στο ιδιόχειρο σημείωμά του ξεκινά χαρακτηρίζοντας την κυβέρνηση Παπαδήμου «κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου», καταγγέλλοντας τις συντεταγμένες λεκτικές στρεβλώσεις, όπως «κυβέρνηση σωτηρίας», «μεταβατική κυβέρνηση», «εθνική κυβέρνηση». Κι εδώ θέλω να σταθούμε, γιατί αναδεικνύεται και μια άλλη διάσταση: Δεν κάνει λόγο μόνο για αντιδημοκρατική εκτροπή, μόνο για το εγχώριο χρηματοπιστωτικό σύστημα το οποίο χρησιμοποιεί την κρίση ως ευκαιρία συσσώρευσης πλούτου• κάνει λόγο ξεκάθαρα για μετατροπή της χώρας μας σε προτεκτοράτο. Κι είναι αυτός ο λόγος που στην τελευταία παράγραφο προσδίδει στην αντίσταση, στην εξέγερση, διττό χαρακτήρα - ταξικό και πατριωτικό.

- Ποια είναι η παρακαταθήκη που αφήνει σε όλους εμάς ο Δημήτρης Χριστούλας;

Η υποχρέωση για λύση, για κάθαρση. Όχι όπως πραγματώνεται στον Αισχύλο, όπου η τάξη φαίνεται εγγυημένη από τη θεϊκή τάξη, τη μαρξιστική τάξη. Αλλά όπως πραγματώνεται στον Σοφοκλή, όπου δεν υπάρχει καμία εγγύηση της θεϊκής - μαρξιστικής ασυλίας. Έτσι προκύπτει η ανάγκη να ανακαλυφθεί και πάλι μια νέα οπτική του κόσμου, η ανάγκη να ανασυσταθούν οι πολιτικές σχέσεις που διατηρούν ακόμη το νόημά τους, η ανάγκη τα θεωρητικά μας εργαλεία να γίνουν λαχτάρα για ανακάλυψη. Όπου λύση και κάθαρση, βλέπε εξέγερση... ■

Λαέ ξύπνα...

Άλλα 10.000.000 ευρώ υπέρ των κομμάτων!

"Δεν υπάρχουν" αλλού, μόνο σε εμάς τέτοιες "ρόμπες": Αντιγράφω όπως το είδα: 

"Απίστευτο και όμως αληθινό. Μετά την προκαταβολή της τακτικής επιχορήγησης που εισέπραξαν πριν από λίγες μέρες ταπολιτικά κόμματα θα εισπράξουν άλλα δέκα εκατομμύρια ευρώ ως έκτακτη προεκλογική επιχορήγηση, (το 22 τοις χιλίοις του προϋπολογισμού, όπως προβλέπει ο νόμος). Το να αλλάξουν αυτό το νόμο σε μια περίοδο που ζητούν αφειδώς περικοπές από τους πολίτες ούτε που τους πέρασε από το μυαλό. Μάλιστα στη χθεσινή πρώτη συνεδρίαση της διακομματικής κάποιοι είχαν και το θράσος  να ζητήσουν την εξόφληση του συνολικού ποσού ως τις εκλογές ..." Πηγή

Έχω πει σε προηγούμενο άρθρο τα πιστεύω μου. Το μόνο που θα πω τώρα, για αυτή την πρόκληση, είναι να τα πάρουν και να τα χώσουν στον.... Και μετά μας λένε για οικονομία. Αυτοί! Λαέ ξύπνα! Σε κλέβουνε!

αναδημοσίευση από Βαθύ Κόκκινο.

καλό ταξίδι σύντροφε!!!

Tο Insider αναδημοσιεύει μια από τις τελευταίες και εφ' όλης της ύλης συνεντεύξεις του Δημήτρη Μητροπάνου. Η εν λόγω συνέντευξη δόθηκε από τον μεγάλο λαϊκό τραγουδιστή τον περασμένο Φεβρουάριο στη δημοσιογράφο Κατερίνα Ζάννη για το site aixmi.gr

                                                                                 

Αν έκλεινε κάποιος σε ένα πακέτο πέντε-δέκα μελωδίες που να θυμίζουν Ελλάδα, μία απ' αυτές θα ήταν τα ζεϊμπέκικα του Μητροπάνου. Αν ήθελε κάποιος να εξηγήσει τι εννοούμε όταν λέμε απλός, γνήσιος και καθαρός λαϊκός τραγουδιστής θα μίλαγε για τον Μητροπάνο. Ο μεγάλος Έλληνας τραγουδιστής δεν χρειάζεται συστάσεις σε κανένα κοινό. Ούτε σε εκείνους που ακούνε έντεχνα, ούτε στους άλλους που απορρίπτουν τα λαϊκά, ούτε στους ροκάδες, ούτε στους εναλλακτικούς. Τον Μητροπάνο τον ξέρουν όλοι. Ξέρουν τα τραγούδια του, αναγνωρίζουν την φωνή του.

Άνθρωπος ανοιχτός για όποιον τον γνωρίσει πρώτη φορά, φιλόξενος και ευγενικός. Με εκείνη τη βαθιά και βαριά φωνή εξηγεί με πάθος τις απόψεις του για όλα τα θέματα. Γιατί ενδιαφέρεται για όλα και, κυρίως, για όσα συμβαίνουν στη χώρα μας. Είναι κι αυτός θυμωμένος, επικριτικός με τους πολιτικούς, με τις υποσχέσεις, με τις χαμένες ελπίδες. Σου δίνει την εντύπωση ότι θέλει να μιλήσει μόνο γι' αυτά. Ολοκληρώνοντας μια τέτοια κουβέντα φεύγεις με την πεποίθηση ότι αν η οργή του ήταν μελωδία θα ήταν ένα βαρύ βαρύ ζεϊμπέκικο.

Είστε θυμωμένος με αυτό που ζούμε σαν Έλληνες;

Χρόνια είμαι, δεν είμαι τώρα. Απλώς τώρα μαζεύτηκαν πολλά.

Τι σκέφτεστε;

Ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Αλλά αυτό που με εξοργίζει αφάνταστα είναι ότι παίζουν με τη νοημοσύνη μου. Είναι όλοι τους θρασείς. Τις προάλλες άκουγα τον Παπανδρέου που έλεγε πως όταν μας είπε «λεφτά υπάρχουν» δεν εννοούσε αυτό που εννοούσαμε εμείς. Το θέμα είναι ότι καταλάβαμε αργά τι εννοούσε. Τα είχε κανονίσει όλα από πριν με το ΔΝΤ. Ο λαός, όμως, με αυτό το «λεφτά υπάρχουν» τον τίμησε, του έδωσε 160 βουλευτές. Μπορούσε να κάνει ένα νόμο στη Βουλή, να τον περάσει και να πάρει τα λεφτά από αυτούς που έχουν, αυτό που προσπαθεί σήμερα να μας πείσει ότι τέλοσπάντων εννοούσε και να τελείωνε το πράγμα. Απλά δεν είχε διάθεση. Η μόνη διάθεση που είχε ήταν να τα πάρει από το ΔΝΤ και μετά δεν τον ενδιέφερε τι θα γίνει. Γιατί και τότε που τέθηκε θέμα πτώχευσης ας το συζητάγαμε. Εξάλλου και τώρα θα πτωχεύσουμε. Η διαφορά είναι ότι τώρα θα μας ζητήσουν να υποθηκεύσουμε την Ακρόπολη, τα νησιά, τους φυσικούς πόρους μας. Όλα, τα πάντα. Τώρα η πτώχευση θα είναι και αρπαγή.

Μόνο η κυβέρνηση των τελευταίων δύο ετών ευθύνεται για την κατάσταση;

Όχι βέβαια. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ευθύνεται γιατί, ενώ η προηγούμενη κυβέρνηση έκανε χιλιάδες πράγματα και παραλείψεις, πήγε να κάνει και ένα καλό. Πήγε να ανοίξει τη συνεργασία με τη Ρωσία στο θέμα των πετρελαίων. Ο Γιωργάκης άνοιξε την πόρτα στην Αμερική, με το ΔΝΤ, να μπει μέσα και αν μη τι άλλο ξέρουμε ότι, όπου έβαλε το χεράκι του το ΔΝΤ, οι χώρες καταστράφηκαν. Όπου το έδιωξαν είδαν άσπρη μέρα. Να 'ναι καλά το παλικάρι, τον ευχαριστούμε πάρα πολύ, άντε αύριο μεθαύριο να κάνει κι άλλα καλύτερα. Και τον έχουν ακόμα και συζητάνε. Έπρεπε να τον πετάξουν κλωτσηδόν έξω...Έλεος!

Ο ίδιος μιλώντας στα μέλη του κόμματος του είπε ότι η κυβέρνηση έζησε τα πάντα μέσα σ' αυτά τα δύο χρόνια.

Φυσικά ο πολίτης δεν τον αφορά, δεν ενδιαφέρεται. Παίρνει και αυτό το θλιμμένο ύφος. Ποιον κοροϊδεύει; Αλλά τα βάζω και με εκείνους που είναι δίπλα του. Δηλαδή, δεν είναι δυνατόν ο Βενιζέλος να μην τον είχε καταλάβει. Ο Βενιζέλος έχει μυαλό να πουλήσει όλη την Ελλάδα και να του περισσέψει κι άλλο. Δεν είναι δυνατόν να μην κατάλαβε με ποιον έχει να κάνει. Και τόσοι άλλοι εκεί μέσα. Δεν ξέρουν ότι δεν υπάρχει Γιωργάκης; Ότι είναι από πίσω τα αδέλφια του; Εδώ έχει βουίξει ο κόσμος όλος ότι έχουν ποντάρει στην χρεοκοπία της Ελλάδας.

Που θα τον κατατάξει, πιστεύετε, η Ιστορία;

Νομίζω δεν θα τον αναφέρει καν. Κάτι τέτοιους δεν πρέπει καν να τους αναφέρεις. Να αναφέρει η Ιστορία τι; Ότι πούλησε τη χώρα του;

«ΚΚΕ είμαι, αλλά δεν έχει προτάσεις»

Η Αριστερά γιατί δεν βγάζει ηγέτες;

Γιατί περιμένει να μεγαλώσουν...

Είναι ανέφικτα αυτά που πρεσβεύει;

Συγνώμη, για ποια Αριστερά μιλάμε; Ποια είναι η Αριστερά; Είναι το ΚΚΕ που έχει έναν δρόμο δικό του, είναι ο Τσίπρας που τον πήραν, τον έβαλαν κι επειδή έπιασε 18% αρχίσανε και του τραβάγανε το χαλί οι ίδιοι που τον βγάλανε; ΚΚΕ είμαι εγώ, δεν έχω καμία σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά αυτά βλέπω. Τώρα έχουν γίνει δέκα κόμματα. Πώς να μαζευτούν όλοι αυτοί; Πότε μαζεύτηκαν; Μαζεύονται τη μια μέρα και την άλλη είναι σκορποχώρι. Το ΚΚΕ σου λέει «είμαι εδώ κι έχω αυτή τη στάση». Με γεια του με χαρά του, τι να κάνουμε;

Πως τοποθετούνται στο σήμερα και στην Ελλάδα οι βασικές αρχές του κομμουνισμού;

Δεν πιστεύω όπως τις τοποθετεί σήμερα το ΚΚΕ, αλλά να σας πω κάτι; Είμαι 64 ετών. Δεν έχω επιλογές. Δεν βλέπω κάτι άλλο που να πηγαίνει, κάτι να γίνεται. Έχεις ένα ΚΚΕ στον κόσμο του. Δηλαδή, ποια καλύτερη εποχή θα έπρεπε να περιμένει το ΚΚΕ για να έχει 20% για πλάκα; Όλοι δουλεύουν για το ΚΚΕ και το κόμμα φοβάται μην πάει πάνω από 8% γιατί θα υπάρχει πρόβλημα. Πάνω από 8% πρέπει να έχεις ιδέες, προτάσεις...δε θα μείνεις στο «η πλουτοκρατία και η πλουτοκρατία». Έλεος, ήμουν με κοντά παντελονάκια και κοντεύω να δω τα ραδίκια ανάποδα. Αυτή είναι η πλουτοκρατία. Εσύ τι κάνεις;

Σας ζήτησαν ποτέ να πολιτευτείτε;

Δεν υπήρχε περίπτωση. Το είχα ξεκάθαρο από την αρχή. Καταρχήν δεν μπορώ να λέω ψέματα. Και δεν θα με πείσει εμένα κανένας ότι η Αριστερά δε μας έχει πει ψέματα

Ο κόσμος αντιδρά, διαμαρτύρεται. Το καλοκαίρι είχαμε μια μαζική διαμαρτυρία αλλά τώρα μοιάζει να έχει απλωθεί μια απογοήτευση, μια εξάντληση...

Εγώ έχω πει ότι θα δούμε αίμα. Άσχημο μεν, αλλά έτσι θα γίνει. Δεν γίνεται. Και να βγαίνουν να λένε ότι πήραν άλλα 60 εκ. τα κόμματα ενώ κόβουν το ρεύμα στους ανθρώπους, κόβουν τη σύνταξη στα 300 ευρώ. Κάποιος θα τρελαθεί, κάποιου το παιδί δε θα έχει να φάει, δεν ξέρεις πώς θα του γυρίσει το μυαλό.

«Υπουργοί δεν τολμάνε να ρθουν στο μαγαζί»

Τι σας λέει ο κόσμος που έρχεται στο μαγαζί; Ή είναι άλλος κόσμος αυτός;

Ο κόσμος που έρχεται στο μαγαζί έρχεται για να διασκεδάσει, να φύγει από τα προβλήματα.

Έχετε εικόνα και άποψη για την κατάσταση που ζει μεγάλο μέρος του πληθυσμού σήμερα, αλλά τις ημέρες που εμφανίζεστε στο μαγαζί βλέπετε ότι υπάρχει και μια άλλη Ελλάδα. Αυτών που πάνε στα μπουζούκια, πληρώνουν, πετάνε λουλούδια

Αυτοί που λένε ότι τα μπουζούκια είναι γεμάτα δεν πάνε στα μπουζούκια. Παλιά συνέβαινε αυτό. Τώρα όχι. Σε λίγο θα κλείσουν. Όλα θα κλείσουν, δεν θα υπάρχει τίποτα. Όταν τελειώσουν και με τις τελευταίες διαπραγματεύσεις θα γίνει κανονικά η κηδεία της Ελλάδας. Θα μας τα πάρουν όλα. Τα παιδιά θα φύγουν για έξω και... «τέλος μείνανε βουβοί και γεμάτοι οι καφενέδες από γέρους και χαφιέδες που μιλάν για προκοπή». Αυτοί θα είμαστε.

Πιστεύετε ότι έχουμε ευθύνες κι εμείς, οι πολίτες;

Τεράστια. Όταν τόσα χρόνια ψηφίζουμε τα δύο αυτά κόμματα με 80% και δεν υπάρχει τίποτα άλλο; Εμείς μάθαμε στο ρουσφέτι.

Είμαστε και τεμπέληδες, όπως λένε οι ξένοι;

Αυτοί λένε αυτό που τους συμφέρει. Δουλεύουν πιο πολύ από εμάς οι άλλοι; Οι Έλληνες είναι αυτό, είναι εκείνο, κάνουν το ένα, κάνουν το άλλο... Δεν κατάλαβα. Έχουν κάνει πολλά πράγματα οι Έλληνες και τους χρωστάνε πάρα πολλά όλοι. Αν οι ξένοι είχαν ανακαλύψει π.χ. το Πυθαγόρειο θεώρημα θα ζητούσαν χρήματα για οτιδήποτε ανακαλυπτόταν και στηριζόταν σε τέτοια μεγάλα θεωρήματα. Από εκεί ξεκίνησαν όλα. Τώρα τι έγινε; Η Γερμανία, κάνοντας δύο πολέμους, σακάτεψε όλο τον κόσμο και επειδή δεν κατάφερε να κάνει αυτό που ήθελε μέσω του πολέμου πάει τώρα να το κάνει μέσω οικονομικού πολέμου. Τώρα η Γερμανία κάνει τοκογλυφία. Η ίδια αυτή χώρα θα την πληρώσει πολύ άσχημα αυτή την ιστορία. Γιατί πάνω της θα γυρίσει. Ελπίζω να έχουν βάλει μέχρι τότε λίγο μυαλό και όλα τα κράτη να την αγνοήσουν και να την σβήσουν από το χάρτη.

Στο μαγαζί έχουν έρθει υπουργοί να σας ακούσουν;

Φέτος; Τολμάνε; Όπου πηγαίνουν ακούν τα σχολιανά τους. Τόσα ψέματα πια. Αν υπήρχε Dικαιοσύνη θα έπρεπε να είναι πολλοί απ' αυτούς στη φυλακή. Αυτοί μέχρι και νόμο έχουν βγάλει να μην πηγαίνουν φυλακή.

Αν απαξιώσουμε τους πολιτικούς θα κερδίσουμε κάτι;

Όχι. Πολιτική πάντα θα ασκείται κι έτσι πρέπει να είναι. Δεν καταλαβαίνω απλώς τον νόμο περί ευθύνης υπουργών. Κλέβουν, λένε ψέματα γιατί δεν τους λέει κανένας τίποτα. Λέει ο Γιωργάκης όσα λέει και πάει και ψηφίζει το αντίθετο. Δεν ήταν υφαρπαγή της ψήφου του ελληνικού λαού όταν βγήκε και είπε «λεφτά υπάρχουν κι εγώ θα τα μαζέψω»; Τι έκανε; Έφερε το ΔΝΤ μέσα. Δεν έπρεπε να τον πιάσουν;

Στις επόμενες εκλογές θα αλλάξει το σκηνικό;

Όχι. Δυστυχώς τα δύο κόμματα θα δούμε πάλι.

Να μιλήσουμε για το τραγούδι. Ετοιμάζετε καινούργια δουλειά;

Όχι. Εγώ δεν είμαι από τους τραγουδιστές που κάνω συχνά δισκογραφία. Θα βγει μόνο μια δουλειά στη μνήμη του Μάριου Τόκα και θα έχω συμμετοχή.

«Το ζεϊμπέκικο είναι αντρικός χορός»

Αν σας ζητούσα να ξεχωρίστε κάποια από τις συνεργασίες σας με τους συνθέτες που έχετε δουλέψει θα το κάνατε;

Όλα αυτά που έχω κάνει τα 45 χρόνια που είμαι στο τραγούδι επιλογές μου ήταν και τις αγαπάω όλες. Καλύτερες δουλειές σε όλα αυτά τα χρόνια ήταν με τον Δήμο Μούτση ο «Άγιος Φεβρουάριος», που έκανα στην αρχή της καριέρας μου, και μετά με τον Θάνο τον Μικρούτσικο «Στου αιώνα την παράγκα».

Πολύ δυνατά τραγούδια...

Δεν είναι μόνο αυτό... Ας πούμε «Στου αιώνα την παράγκα» ένα τραγούδι έθαψε όλα τα άλλα. Η «Ρόζα» καπέλωσε όλο τον δίσκο. Όμως, εκεί υπήρχαν καταπληκτικά τραγούδια.

Πως γίνεται ένα τραγούδι επιτυχία;

Αν υπάρχει άνθρωπος που το ξέρει αυτό θα ήταν ο top star όλου του κόσμου.

Μετά από 45 χρόνια στο τραγούδι και μάλιστα τόσο ψηλά, ένα στοιχείο της επιτυχίας ενός τραγουδιού θα μπορούσε να είναι ότι το τραγουδάει ο Δημήτρης Μητροπάνος.

Όχι...όχι. Ένα τραγούδι δεν έχει σημασία αν το είπα εγώ ή κάποιος άλλος. Πολλές φορές ακούω τραγούδια που έγιναν επιτυχία, τα είχαν φέρει σε μένα κι εγώ τα απέρριψα... Συμβαίνουν αυτά.

Στις συνεντεύξεις σας είστε αρκετά σεμνός, έχετε πει ότι τις καταστάσεις τις δημιουργούν οι συνθέτες και οι στιχουργοί και όχι ο τραγουδιστής.

Έτσι είναι. Ο τραγουδιστής είναι το πιο εκφραστικό όργανο της ορχήστρας επειδή μιλάει και απευθύνεται στον κόσμο. Αλλά θα πρέπει να υπάρχει το υλικό. Ό,τι έχει μείνει από τραγούδια, αν το ψάξουμε, είναι τραγούδια που κάτι ήθελε να πει ο δημιουργός. Αυτή είναι η βάση . Εδώ και 15 χρόνια δεν υπάρχουν τραγούδια γιατί οι δημιουργοί είναι αυτοί που σίγησαν. Τραγουδιστές έχουμε και πολύ καλούς. Αλλά δεν έχουμε δημιουργούς. Τα σημερινά παιδιά είναι δυστυχή γιατί ψάχνουν με το τσιγκέλι να βρουν καλά τραγούδια. Εγώ όταν ξεκίνησα τα τραγούδια υπήρχαν στο δρόμο.

Είναι θέμα συναισθήματος; Αυτό που« παράγει» κάθε εποχή;

Πολύ σημαντικό. Εγώ πιστεύω ότι οι δύσκολες εποχές φέρνουν άνθηση στις τέχνες, σε όλες τις τέχνες.

Ένας νέος συνθέτης θα νιώθει και λίγο δέος να σας προτείνει τη δουλειά του...

Δεν έχω δώσει τέτοια εντύπωση. Σε πολλούς νέους έχω συμμετάσχει σε δουλειές τους, έχω κάνει πράγματα.

Σας φέρνουν τραγούδια να ακούσετε;

Ναι, και το κακό ξέρετε ποιο είναι; Μου φέρνουν όλο ζεϊμπέκικα. Έχω πει, «εμένα με αφορά να λέω καλά τραγούδια». Δεν είπα ποτέ ότι θέλω μόνο το ένα ή μόνο το άλλο. Τσάμικο, ζεϊμπέκικο, χασάπικο, ροκ...καλό τραγούδι να είναι. Πέρα από εκεί εγώ λαϊκά θα τραγουδήσω.

Έχετε πει τα πιο συγκλονιστικά ζεϊμπέκικα.

Κι εμένα μ' αρέσει, αλλά δεν μπορεί να σου φέρνει κάποιος 15 τραγούδια και τα 13 να είναι ζεϊμπέκικα

Είναι αποκλειστικά αντρικός χορός το ζεϊμπέκικο ή αλλάξατε γνώμη;

Όχι είναι καθαρά αντρικό το ζεϊμπέκικο. Δεν μου έχει τύχει να δω γυναίκα να χορεύει και να πω μπράβο. Κι όχι μόνο όσα χρόνια τραγουδάω. Ζεϊμπέκικο χορεύω από μικρός. Δεν ήμασταν του ξένου ρεπερτορίου εμείς.

Στο μαγαζί σηκώνονται και χορεύουν;

Όπως έχει γίνει τα τελευταία 20 χρόνια σηκώνονται όλοι μαζί, σπρώχνονται στην πίστα και νομίζουν ότι χορεύουν. Ο τραγουδιστής δεν έχει να κάτσει, εγώ ανεβαίνω πάνω στην ορχήστρα και κάθομαι.

Ασχολείστε με το τι λέει ο κόσμος για εσάς, τι εικόνα του περνάτε;

Όχι δεν ασχολούμαι με αυτά. Κάνω αυτή τη δουλειά και την αγαπάω. Μου φτάνει. Δεν ήμουν ποτέ ο σταρ. Εγώ τραγουδιστής είμαι.

«Ο Ρουβάς είναι στάρ – Ο Στέλιος άγγιζε το τέλειο»

Ο Σταμάτης Κραουνάκης σε πρόσφατη συνέντευξή του σας κατέταξε ανάμεσα στους σταρ της Ελλάδας, αυτούς που ο κόσμος θυμάται με το μικρό τους όνομα, ανάμεσα στην Μελίνα, τον Μάνο, την Αλίκη...

Βεβαίως ο Μάνος, η Αλίκη, η Μελίνα...Αν θέλετε για τα σημερινά δεδομένα ο Ρουβάς είναι σταρ. Αλλά άλλο ο σταρ κι άλλο ο τραγουδιστής. Όπως και στους ηθοποιούς. Δεν θα έλεγες ποτέ τον Κατράκη σταρ. Μεγάλο ηθοποιό.

Εσείς είστε μεγάλος τραγουδιστής

Δεν θα το πω εγώ αυτό. Αυτό που θέλω να μείνει είναι ότι πέρασε κάποιος απ' αυτή τη δουλειά και την έκανε καλά. Μου φτάνει. Υπάρχουν κάποιοι που λένε «δεν μ' αρέσει ο Καζαντζίδης». Δέχομαι να μου πει «δεν μ΄αρέσει ο Καζαντζίδης», αλλά μη μου πει «δεν αξίζει ο Καζαντζίδης», γιατί θα του σπάσω το κεφάλι.

Είναι η μεγαλύτερη φωνή που πέρασε από την ελληνική μουσική;

Αγγίζει το τέλειο. Τραγούδησε την ξενιτιά και την προσφυγιά. Από την άλλη πλευρά υπήρχε ο Μπιθικώτσης που είπε την άμμο της θάλασσας. Εγώ έχω δηλώσει μακάρι να είχα τη φωνή του Καζαντζίδη και το ρεπερτόριο του Μπιθικώτση.

Αυτές είναι οι δύο φωνές που σας σημάδεψαν;

Ναι. Όταν ήμουν μικρός και δούλευα με τον Ζαμπέτα μου είχε πει «μην κάνεις το λάθος και προσπαθήσεις να μοιάσεις σε κανέναν γιατί δεν θα είσαι ποτέ τίποτα. Αν μιμηθείς κάποιον θα είσαι πάντα ο δεύτερος».

Τον είχατε γνωρίσει τον Καζαντζίδη;

16 χρονών παιδί. Έτυχε να είναι φίλος ενός θείου μου. Είχα πάει να τον δω στο σπίτι του στην Κνωσού που έμενε με την Μαρινέλλα. Για μένα τότε ήταν μύθος. Είχε πάρει και μια κιθάρα και μου έλεγε «έλα να τραγουδήσεις». Σιγά μην τραγούδαγα εγώ, καθόμουν και τον άκουγα. Ήταν κάτι μαγικό. Δεν έχω ξανανιώσει για άνθρωπο έτσι. Δεν κομπλάρω εύκολα αλλά αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ

Στη σκηνή έχετε σταθερή παρουσία, βαριά περπατησιά χωρίς κινήσεις και πολλά πολλά.

Όχι αυτά δεν τα κάνω. Βγαίνω για να τραγουδήσω. Αυτό είναι. Εγώ δεν μπορώ καταρχήν να πετάω λουλούδια στον έναν να μου μιλάει ο άλλος, να χαιρετάω. Βγαίνω για να τραγουδήσω για όλους. Δεν μπορώ να χαιρετάω τα πρώτα πέντε τραπέζια, να αρχίσω τα χειροφιλήματα. Και οι άλλοι, δηλαδή, τι; Είναι φτυσμένοι; Δεν το κατάλαβα.

Η φωνή είναι δώρο Θεού;

Ναι, αλλά από εκεί και μετά χρειάζεται δούλεμα.

Πιστεύετε στο Θεό;

Όχι. Πιστεύω με έναν δικό μου τρόπο. Δεν πιστεύω στους παπάδες, δεν πιστεύω σ΄αυτά που λένε. Αυτοί διώξανε τον κόσμο από την εκκλησία.

Σημείωση δική μου-Λόγια καθαρά,σταράτα,γνήσια από έναν άνθρωπο,έναν καλλιτέχνη,έναν κομμουνιστή  που  δίδαξε λεβεντιά,ήθος και σεμνότητα!!! πάντα μέσα στη ψυχή του λαού,τραγουδούσε τα βάσανα του,το πόνο του και όταν μιλούσε δεν "κρυβόταν"!!!Από χτες η "εθνική μας μοναξιά"  φαντάζει πολύ μεγαλύτερη...

Γι'αυτή του τη συνέντευξη λοιδωρήθηκε και έφαγε τόνους λάσπης και φτηνής κριτικής από  κάποια ερπετά του χώρου,όμως η λάσπη δεν πιάνει τους αΐτούς,μένει στα ερπετά...

Η φωνή του συγκλονιστική πάντα και όταν τραγουδούσε,αλλά και όταν μιλούσε...τραγουδούσε τη ζωή,μιλούσε για τη ζωή,όπως ένας γνήσιος λαΐκός αγωνιστής,που δεν μασάει τα λόγια του!!!

Καλό ταξίδι σύντροφε!!!