ο ρόλος της αριστεράς σήμερα.

Η στάση των διαφόρων δυνάμεων της Αριστεράς δεν μπορεί να κριθεί μόνο θεωρητικά, με βάση απλά την ορθότητα ή μη των αναλύσεων και των προτάσεών τους, αλλά από το κατά πόσο είναι πρόθυμες να συμβάλουν στον αναγκαίο κοινωνικό ξεσηκωμό για την ανατροπή των μέτρων. Κάθε άλλη στάση, είτε γιατί αρνείται την κοινή δράση στο όνομα της «καθαρότητας», είτε γιατί αντιμετωπίζει τα μέτρα με τη λογική «ό,τι έγινε, έγινε», είναι στάση άχρηστη ή ακόμα και βλαπτική για το εργατικό κίνημα.

 Όμως η κοινή δράση δεν θα είναι αποτελεσματική, χωρίς την παράλληλη καταπολέμηση της σύγχυσης και των λάθος αντιλήψεων, που υπάρχουν μέσα στην Αριστερά σήμερα. Δεν είναι πολυτέλεια, αλλά απολύτως αναγκαία η συντροφική και αυστηρή κριτική, ώστε να μπορέσει να ηγεμονεύσει στο κίνημα μια πραγματικά αποτελεσματική πολιτική κατεύθυνση που θα θέλει να δώσει τη μάχη ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου.

Μια τέτοια αριστερή πολιτική, ικανή να συσπειρώσει και να στηρίξει τους κοινωνικούς αγώνες, οφείλει να συνδυάζει δυο στοιχεία τα οποία να έχουν συνέπεια και συνοχή:

α) Στόχο και όραμα για το ποια διέξοδο από την κρίση επιδιώκουμε.

β) Αιτήματα και συγκεκριμένη πολιτική και τακτική, καθώς και τα αναγκαία μέσα και μορφές πάλης που μπορούν να εμπνεύσουν την ταξική αντίσταση και να οδηγήσουν στους επιδιωκόμενους στόχους.

 Επιπλέον, για να είναι αποτελεσματική, για να μπορεί να πείσει τις πλατιές μάζες, η πολιτική αυτή οφείλει να είναι ρεαλιστική. Όχι βέβαια με τον υποκριτικό «ρεαλισμό» όσων μας καλούν να αποδεχθούμε σαν «μονόδρομο» την ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική του μνημονίου, την ίδια στιγμή που μας λένε ότι είναι «ακραίο» να υπερασπίζουμε τις στοιχειώδεις ανάγκες των εργαζομένων για ψωμί, εργασία, παιδεία, υγεία, ελεύθερο χρόνο, αξιοπρέπεια, ελευθερία...

 Μια αριστερή πολιτική οφείλει να είναι ρεαλιστική με την έννοια της συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης, με τη λογική να κατανοήσουμε την «καταστροφή που μας απειλεί και πώς θα την καταπολεμήσουμε», με τη λογική να παλέψουμε με όποιο μέσο είναι απαραίτητο.

 Η Αριστερά δεν μπορεί να κρίνει με βάση τις επιθυμίες της, με κριτήριο, για παράδειγμα, το αν μας αρέσουν τα μικρά βήματα ή οι μεγάλες συγκρούσεις, αν προτιμάμε τη μεταρρύθμιση του καπιταλισμού ή την ανατροπή του. Η Αριστερά, για να αξίζει το όνομά της, οφείλει να «προτιμήσει» το ρεαλιστικό δρόμο, αυτόν δηλαδή που επιβάλλει η σημερινή ακραία πραγματικότητα, όσο δύσκολος κι αν είναι αυτός. Κάθε άλλη προσέγγιση οδηγεί σε ουτοπίες και καθιστά την Αριστερά μια άχρηστη πολιτική δύναμη.